Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter

Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη

0

Όταν κανόνιζα το ταξίδι μου στη Ζανζιβάρη φανταζόμουν ότι θα είμαι όλη μέρα σε μία ξαπλώστρα αγναντεύοντας κάποια εξωτική παραλία γεγονός που πράγματι συνέβη, αλλά μόνο εν μέρει.

Η πρώτη επαφή με τους ντόπιους έγινε πολύ άμεσα με ένα ποτό σε κοντινό μπαράκι από εκεί που θα έμενα στη Στόουν Τάουν. Αργότερα, φτάνοντας στο διαμέρισμα μου είδα αρκετές εικόνες που μου φάνηκαν απόκοσμες λόγω του ότι δεν υπήρχε φωτισμός στους δρόμους. Όταν ξημέρωσε, το σκηνικό άλλαξε. Οι δρόμοι και τα εκατοντάδες σοκάκια στην παλιά πόλη έμοιαζαν όλα να κρύβουν μια ιστορία που με καλούσαν να την ανακαλύψω.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν φτάσαμε στην καλύτερη παράλια της Ζανζιβαρης. Από την Στόουν Τάουν φτάνοντας με καραβάκι μέσα σε 25 λεπτά στην Νακουπέντα, ένα διαμάντι λευκής άμμου στην μέση του Ινδικού Ωκεανού που σχηματίζει μια γραμμή. Στα σουαχίλι "Nakupenda" σημαίνει "Σ αγαπώ" ονομασία καθόλου τυχαία διότι αποκλείεται να μην αγαπήσεις αυτό το μέρος.

Εξοικειώθηκα αμέσως με τους κατοίκους. Είναι ένας από τους πιο φιλόξενους λαούς που έχω γνωρίσει. Περήφανοι και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη λέγοντας σου «Jambo» δηλαδή «γεια σου» ή «Caribou» που σημαίνει «καλωσόρισες» στα σουαχίλι. Ζουν χωρίς πολλές ανέσεις, αρκετά φτωχικά, χωρίς όμως η φτώχεια να τους στερεί την παιδεία και την ευγένεια.

Στην περιοχή κατοικούν και αρκετοί από την φυλή των Μασάι που μεταναστεύουν από την ανατολική Αφρική, με τις παραδοσιακές φορεσιές και πάντα τα όπλα τους περασμένα στη μέση.

Η επαφή μαζί τους ήταν μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Σημειωτέων ότι ο τρόπος ζωής τους προστατεύεται από την Unesco. Άνθρωποι που ασχολούνται κατεξοχήν με την κτηνοτροφία και τρέφονται αποκλειστικά με το κρέας και το γάλα της αγελάδας. Λάος νομαδικός και μοναδικός. Ευγενικοί και ανοιχτοί στο να σου μεταδώσουν όποια πληροφορία θες για τον τρόπο ζωής τους. Σε κάνουν να θες να γίνεις ένα μαζί τους.

Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Η επαφή μαζί τους ήταν μια εμπειρία ζωής. Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography

Τις μέρες που έμεινα εκεί κυκλοφορούσα κι εγώ με την παραδοσιακή φορεσιά τους που συνήθως είναι σε μπλε και κόκκινες αποχρώσεις.

Γενικά, η χώρα φημίζεται για τα μπαχαρικά της. Μαζί με τον τουρισμό αποτελούν τις σημαντικότερες πηγές πλούτου για τη Ζανζιβάρη. Τα καταλαβαίνεις στη γεύση δοκιμάζοντας την παραδοσιακή κουζίνα. Κανέλα, μπαχάρι, γαρύφαλλο (που κυρίως είναι στο νησί Πέμπα), μοσχοκάρυδο, κουρκουμάς, βανίλια και μαύρο πιπέρι. Τα συνδυάζουν με αστακούς καλαμάρια, χταπόδια, ψάρια, γαρίδες, ρύζι και ζυμαρικά. Ο αστακός, το πιο ακριβό πιάτο στη χώρα κόστιζε κάτω από δέκα ευρώ.

Όσο αφορά την ιστορία του τόπου, η Ζανζιβάρη αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα δουλεμπορίου στην ανατολική Αφρική. Σε αυτή την περιοχή πουλήθηκαν σαν σκλάβοι αρκετοί Αφρικανοί κυρίως από την κεντρική Αφρική με σκοπό να χρησιμοποιηθούν σε διάφορες δουλείες, κυρίως σε φυτείες των νησιών του Ινδικού Ωκεανού που ανήκαν σε Ευρωπαίους αποικιοκράτες. Σήμερα, στον χώρο της παλιάς αγοράς των σκλάβων, εκεί που γινόταν το σκλαβοπάζαρο, υπάρχει πλέον μια αγγλικανική εκκλησία αλλά και μια βαριά ατμόσφαιρα. Αποκλείεται να μην νιώσεις ανατριχίλα κοιτάζοντας αυτό το μέρος.

Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Ευγενικοί και ανοιχτοί στο να σου μεταδώσουν όποια πληροφορία θες για τον τρόπο ζωής τους. Σε κάνουν να θες να γίνεις ένας μ' αυτούς. Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography

Το 95% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι όμως συγκριτικά με άλλες μουσουλμανικές χώρες μπορεί κανείς να πει ότι είναι λίγο πιο ελαστικοί, ειδικά στο θέμα ενδυμασίας. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν ταμπέλες, ειδικά εντός των οικισμών, που σου εξηγούν ποια σημεία του σώματος σου πρέπει να έχεις καλυμμένα. 

Οι καλύτερες παραλίες βρίσκονται στην ανατολική πλευρά του νησιού με τη λευκή άμμο σαν αλεύρι, το τιρκουάζ χρώμα της θάλασσας και το νερό δροσερό όσο πρέπει. Παντού υπάρχουν διάφορων ειδών κοχύλια και πιο μέσα τεράστιοι κατακόκκινοι αστερίες.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που φτάσαμε στην καλύτερη παράλια της Ζανζιβάρη, τη Νακουπέντα. Είναι προσβάσιμη με καραβάκι από τη Στόουν Τάουν και η διαδρομή διαρκεί 25 λεπτά. Στα σουαχίλι η λέξη «nakupenda» σημαίνει «σ' αγαπώ», ονομασία καθόλου τυχαία διότι αποκλείεται να μην αγαπήσεις αυτό το μέρος.

Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Οι καλύτερες παραλίες βρίσκονται στην ανατολική πλευρά του νησιού με την λευκή άμμο που μοιάζει με αλεύρι, το τιρκουάζ χρώμα της θάλασσας και το νερό, δροσερό όσο πρέπει. Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Οι αμέριμνες μέρες μου στη Ζανζιβάρη Facebook Twitter
Φωτo: Stelios Michelis/Enclosure Photography
Ταξίδια
0

Μερόπη Κοκκίνη

Η Μερόπη Κοκκίνη γεννήθηκε στην Κύπρο. Άρχισε να δημοσιογραφεί στο περιοδικό «01». Ανήκει στην συντακτική ομάδα της LIFO.
Email: [email protected]
ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Δύο Έλληνες φωτογράφοι ανακαλύπτουν το Λάος και την Καμπότζη

Ταξίδια / Δύο Έλληνες φωτογράφοι ανακαλύπτουν το Λάος και την Καμπότζη

Μοναδικοί καταρράκτες, ναοί εκπληκτικής ομορφιάς και μια ολότελα διαφορετική από τη δυτική καθημερινότητα, στο ταξίδι του Κοσμά Κουμιανού και του Κώστα Ποταμίτη στη νοτιοανατολική Ασία
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Ταξίδια / Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Πήραμε το πλοίο της γραμμής για να κάνουμε το δρομολόγιο που κάνουν οι ναυτικοί μετ’ επιστροφής, χωρίς να κατέβουμε σε κάποιο λιμάνι. Η διαδρομή μας ήταν Πειραιάς – Κύθνος – Σέριφος – Σίφνος – Κίμωλος – Μήλος και πίσω, ενώ άλλες μέρες προστίθενται κάποιοι ακόμα προορισμοί, με τερματικό λιμάνι εκείνο της Σαντορίνης. Στις περίπου 17 ώρες προσπαθήσαμε να δούμε και να καταγράψουμε τη ζωή τον χειμώνα μέσα σε ένα από τα πολλά πλοία που ταξιδεύουν αδιάκοπα στις ελληνικές θάλασσες.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Ταξίδια / Adrère Amellal: Μια μέρα στο ξενοδοχείο που φωτίζεται με κεριά στην όαση της Σίβα

Σε έναν αλλόκοτο υπερμεγέθη όγκο που ορθώνεται στην έρημο θυμίζοντας σεληνιακό τοπίο λειτουργεί ένα οικολογικό και απόλυτα μίνιμαλ αισθητικής ξενοδοχείο χωρίς ίντερνετ, ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ερ-κοντίσιον.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο τόπος μου, ο Κάμπος της Χίου

Γειτονιές της Ελλάδας / H ζωή μου στον Κάμπο της Χίου, εκεί που οι λαλάδες κοκκινίζουν τη γη

Η Μάρω Χατζελένη περιγράφει την καθημερινότητά της στον τόπο που μεγάλωσε και επέστρεψε, σε ένα μέρος όπου αρχοντικά, περιβόλια και στέρνες με πηγάδια συνυπάρχουν μαγικά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Καλοσκοπή

Γειτονιές της Ελλάδας / Mπορεί να ξαναζωντανέψει ένα χωριό είκοσι ατόμων στο βουνό της Γκιώνας;

Μια ομάδα κατοίκων φιλοδοξεί να αναζωογονήσει ένα ορεινό χωριό με άπλετο πράσινο, με άφθονα τρεχούμενα νερά και πηγές, την Καλοσκοπή Φωκίδας που βρίσκεται μόλις δυόμιση ώρες μακριά από την Αθήνα. Και δείχνει να τα καταφέρνει!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, οι Λειψοί

Γειτονιές της Ελλάδας / Η ζωή μου στους ακριτικούς Λειψούς, εκεί που σταματά ο χρόνος

Ο Κωνσταντίνος Μπουράκης μας μιλά για τη ζωή στο νησί που κερδίζει την υπογεννητικότητα και αποτελεί έναν από τους πιο ποιοτικούς οικολογικούς προορισμούς της Ελλάδας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο τόπος μου, η Βίνιανη

Γειτονιές της Ελλάδας / Βίνιανη: Πώς ένας καθηγητής προσπαθεί να ξαναδώσει ζωή σ' ένα χωριό στα Άγραφα

Μια συζήτηση με τον Νίκο Μπελαβίλα, καθηγητή Πολεοδομίας και Ιστορίας της Πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό για το ιστορικό χωριό Βίνιανη των Αγράφων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Αναζητώντας τα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Radio Lifo / Το οδοιπορικό μου στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου

Ο Χρήστος Τζούτης, εκδότης του ταξιδιωτικού περιοδικού «Lamda 3», περιγράφει στη Μερόπη Κοκκίνη το οδοιπορικό που έκανε στα ορεινά καταφύγια της Ηπείρου και δίνει χρήσιμες συμβουλές σε όσους θελήσουν να τα επισκεφθούν.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ