Οι 17χρονοι στις κάλπες, ο τιμητικός Χρυσός Φοίνικας του Αλέν Ντελόν και το «Mama» του Sin Boy

Οι 17χρονοι στις κάλπες, ο τιμητικός Χρυσός Φοίνικας του Αλέν Ντελόν και το «Mama» του Sin Boy Facebook Twitter
Τα παιδιά καλά σκέφτονται, καλύτερα απ' ό,τι οι γονείς τους όταν ήταν στην ηλικία τους, τη δεκαετία του '80 ας πούμε. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Στο άρθρο του με τίτλο «Οι Έλληνες 17χρονοι στον πλανήτη "Εκλογές": Τι λένε, τι ψηφίζουν...» ο Άκης Κατσούδας μίλησε με τέσσερις 17χρονους λίγο προτού βρεθούν για πρώτη φορά στις κάλπες.

O Anonymous Guest αναφέρει: «Μια χαρά τα λένε τα παιδιά, μπράβο τους! Πολύ θετική και η στάση που κρατάνε απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Τελικά, έκανε κι ένα καλό αυτή η παράταξη: πείθει κάποιους να πάνε να ψηφίσουν υπό τον φόβο της ανόδου της. Έγινε πολύς ντόρος για την ψήφο από τα 17. Κι όμως, ήταν καινοτομία. Τα παιδιά καλά σκέφτονται, καλύτερα απ' ό,τι οι γονείς τους όταν ήταν στην ηλικία τους, τη δεκαετία του '80 ας πούμε. Ας μην υποτιμούμε τους 17άρηδες τόσο πολύ. Θα έχουν ενδιαφέρον φέτος. Αυτοί και όσοι είναι έως 22 ετών έχουν δύναμη στα χέρια τους. Έχουν χρόνια να γίνουν εκλογές, σχεδόν εξαντλήθηκε η συνταγματική θητεία, συσσωρεύτηκαν μισό εκατομμύριο νεαροί που ψηφίζουν για πρώτη φορά. Σωστό είναι το ότι δεν τους δίνονται κι άλλα δικαιώματα στα 17, αλλά είναι λίγα, π.χ. η πρόσβαση στο αλκοόλ, και δεν είναι και τόσο αναγκαία».


«Κάννες 2019: Θέμα συνείδησης» έγραφε ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος αναφορικά με το διφορούμενο ζήτημα της βράβευσης του Αλέν Ντελόν με τιμητικό Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών.

Ο/Η rentrerprise σχολιάζει: «Το ερώτημα που θα έπρεπε να τίθεται είναι όχι εάν διαχωρίζουμε τον δημιουργό από το έργο – φυσικά και δεν τα διαχωρίζουμε: ένα έργο είναι προϊόν του δημιουργού του, τα προτερήματα ή τα ελαττώματα του δημιουργού καθρεφτίζονται στο έργο του. Αυτό που έχει σημασία να αναρωτηθούμε είναι εάν οι Κάννες, ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ, οφείλουν να παίζουν τον ρόλο του δικαστή. Κατά την προσωπική μου γνώμη, όχι, δεν οφείλουν, ούτε τους αρμόζει αυτός ο ρόλος. Εάν το Φεστιβάλ των Καννών θέλει να βραβεύσει τον Aλέν Ντελόν ή τον Γούντι Άλεν για την προσφορά τους στο πεδίο του κινηματογράφου, δεν είναι υποχρεωμένο να παίζει προηγουμένως τον ρόλο του ντετέκτιβ ή του αστυφύλακα, προκειμένου να εξιχνιάσει εάν οι κατηγορίες εναντίον των καλλιτεχνών αυτών είναι βάσιμες ή όχι, ή εάν οι καλλιτέχνες αυτοί είναι ένοχοι για κάποιο ποινικό αδίκημα, κακούργημα ή έγκλημα. Ούτε αστυφύλακας της ηθικής είναι το φεστιβάλ, ώστε να εξετάζει πόσο ηθική είναι η συμπεριφορά του ενός ή του άλλου καλλιτέχνη απέναντι στη γυναίκα ή στην οικογένειά του».


«"Mama": Ένας ύμνος στο κενό» ήταν ο τίτλος του άρθρου του Βασίλη Βαμβακά σχετικά με το viral hit του Sin Boy.

Η Ζέα σημειώνει: «Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση, η οποία επικεντρώνεται στις κοινωνιολογικές προεκτάσεις της σύγχρονης τραπ κουλτούρας στην Ελλάδα. Ωστόσο, ας μη μας διαφεύγουν δύο εξίσου σημαντικά στοιχεία: 1. Ο Θεόδωρος Agustin Gega/Sin Βoy, ο οποίος έχει δημιουργήσει το τραγούδι, στις τελευταίες του δουλειές έκανε ανέλπιστα καλή ποπ. Οι αναφορές στην τραπ είναι εμφανείς, όμως οι τελευταίες του δουλειές είναι ποπ με τον τρόπο που και ο Drake είναι ποπ. Και μουσικά μπορεί κανείς να δει τη διάθεση για πειραματισμό και τη χρήση, για παράδειγμα, πεντατονικής κλίμακας σε κομμάτι του. Επίσης, ως περφόρμερ έχει πολλές δυνατότητες, ίσως περισσότερες από οποιονδήποτε άντρα περφόρμερ αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα (κρίνοντας, εννοείται, συνολικά, από τα τελευταία κομμάτια του).

2. Προσωπικά, αυτό που παρατηρώ ως στενόχωρο δεν είναι η ανάδυση της τραπ ελληνικής κουλτούρας ή η χρήση οποιουδήποτε λεξιλογίου στην ψυχαγωγία (δεν μιλάμε για πολιτική). Μπορεί κανείς να ακούει τραπ ή ρεμπέτικα που κάποτε εκμαύλιζαν την καθωσπρέπει τάξη, να θαυμάζει καλλιτέχνες που μπαινοβγαίνουν σε διάφορα ιδρύματα και να απολαμβάνει "έναν ύμνο στο κενό" με μια αναστοχαστική ή και ανάλαφρη διάθεση. Μάλιστα, η δημοφιλής κουλτούρα λειτουργεί συνήθως εκτονωτικά σε σχέση με πολλές αφανείς καταπιέσεις (η καταπίεση της σεξουαλικότητας έκανε να αναδυθεί μια γενιά ψυχαγωγών με διάθεση να προκαλέσει και η σύγχρονη πραγματικότητα μπορεί να προκαλέσει ένα κύμα ψυχαγωγίας με διάθεση να σοκάρει, κάτι που είναι εμφανές σε πολλούς εικαστικούς καλλιτέχνες).

Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι δεν βλέπω περισσότερα άρθρα σαν αυτό του κ. Βαμβακά, που να αναλύουν με ουσιαστικό τρόπο σημαντικές έννοιες, φωτίζοντας διαφορετικές πλευρές, όπως η υποκουλτούρα και οι εκφράσεις του viral. Είναι μια εξαιρετική ευκαιρία οι έφηβοι, που έτσι κι αλλιώς ακούνε το κομμάτι, αλλά και οι υπόλοιποι, ψάχνοντας για τον Sin Βoy (διότι αυτός είναι η κινητήρια δύναμη στη συγκεκριμένη περίπτωση), να μπορέσουν να έρθουν σε επαφή με σημαντικές οπτικές».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Στήλες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ