Ο Αλέξανδρος Φερέτος αφήνει το αμαξίδιό του στη γη για να πετάξει στον αέρα

Ο Αλέξανδρος Φερέτος αφήνει το αμαξίδιο του στη γη για να πετάξει στον αέρα Facebook Twitter
Όταν είμαι στον αέρα, νιώθω απόλυτη ελευθερία, δεν σκέφτομαι ούτε εμπόδια ούτε προβλήματα. Φωτ.: Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
0

Συναντώ τον Αλέξανδρο Φερέτο ένα απόγευμα Παρασκευής σε ένα αιγυπτιακό καφενείο με ναργιλέδες και καφέ στη χόβολη κοντά σε μια παραλία της Αττικής. Μια βδομάδα μετά, τα εξώφυλλα και οι οθόνες θα γέμιζαν με ειδήσεις για επισκέψεις πολιτικών σε σχολεία ΑμεΑ. 

Ο άνδρας που έχω μπροστά μου μου διηγείται πώς κατάφερε να μάθει να ισορροπεί στον αέρα χωρίς να στροβιλίζεται ανεξέλεγκτα. Μου εξηγεί ότι με λίγη επιμονή μπορείς να κάνεις κούνια μπέλα στα σύννεφα, όσο αφιλόξενα κι αν είναι τα πάτρια εδάφη.

Αρχικά μου μιλάει ήσυχα, αργά και καθαρά για την ταχύτητα. Στην εφηβεία του την αγάπη αυτή την έτρεφε με μοτοκρός, snowboard και windsurfing. Το 2009 καβάλησε τη μηχανή του για να φύγει από μια παραλία. Όμως κάτι του έκοψε τη φόρα και έχασε τις αισθήσεις του. Ξύπνησε μετά από δύο μήνες σε κώμα στο νοσοκομείο και έμαθε πως δεν θα μπορούσε να περπατάει. Από τότε η ζωή του προχώρησε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Δεν έμαθε απλώς να κινείται με αμαξίδιο αλλά και ανέπτυξε νέα σχέση με τη βαρύτητα.

Η μεγαλύτερη διαφορά ήταν ότι έπρεπε να πετάξω το σώμα μου χωρίς τη χρήση των ποδιών μου, δηλαδή έπρεπε να χρησιμοποιήσω μόνο το πάνω μέρος του σώματός μου. Στη συνέχεια μπήκαμε σε ένα wind tunnel, ένα δωμάτιο όπου φυσάει πολύ δυνατά από κάτω ο αέρας. Ουσιαστικά είναι σαν να πέφτεις. Δηλαδή πετάς σε αυτό το δωμάτιο.

Ο Αλέξανδρος ασχολείται χρόνια με την ελεύθερη πτώση – έχει κάνει πάνω από 500 σόλο άλματα. Όταν τον πήρε το μάτι μου πριν από μερικά καλοκαίρια στο αεροδρόμιο της Κωπαΐδας, που είναι έδρα αεραθλητικών δραστηριοτήτων, να ανεβαίνει στο αεροπλάνο που μετέφερε τους αλεξιπτωτιστές, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι έχουμε τόσο εξειδικευμένες και συμπεριληπτικές δομές εκπαίδευσης σε μια χώρα που μετατρέπει μια απλή βόλτα στο πεζοδρόμιο σε περιπέτεια του Ιντιάνα Τζόουνς. Να όμως που η πραγματικότητα είναι γεμάτη ανατροπές. Μένει στη Νέα Μάκρη και είναι όντως πρωτοπόρος στον τομέα του. Η αρχική του εκπαίδευση έλαβε χώρα στη Γερμανία, ενώ παράλληλα με την ελεύθερη πτώση ασχολείται και με άλλες αθλητικές δραστηριότητες.

Ο Αλέξανδρος Φερέτος αφήνει το αμαξίδιο του στη γη για να πετάξει στον αέρα Facebook Twitter
Αρχικά υπήρχε φόβος και απορία. Γίνεται αυτό; Μήπως παραείναι extreme;

— Σου αρέσει η ταχύτητα, αλλά είσαι ένας πολύ ήρεμος άνθρωπος. Έχεις κάποια πατέντα για να καθαρίζεις το μυαλό σου από τα βαρίδια του άγχους όταν αθλείσαι στον αέρα ή στη γη; 
Πιστεύω ότι όταν υπάρχει μεγάλη ταχύτητα ή όταν κάνω κάτι extreme μπαίνω σε μια κατάσταση γαλήνης σαν να είμαι ζεν και ουσιαστικά συγκεντρώνομαι μόνο σε αυτό. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ηρεμία που λες.

— Πιστεύεις ότι υπάρχει ευνοϊκό κλίμα στον αθλητισμό για ΑμεΑ στην Ελλάδα ή ακόμη μας διακατέχει μια κάποια ανωριμότητα όταν αξιολογούμε τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει κάποιος; 
Γενικά υπάρχουν δυσκολίες αν θέλεις να κάνεις κάτι πρωτοποριακό ή κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Το δύσκολο είναι να βρεις τους ανθρώπους σου. Συνήθως το «όχι» έρχεται πολύ γρήγορα από κάποιον που δεν ξέρεις. Είναι η εύκολη λύση. Δεν μπορούν να φανταστούν τις εικόνες, να βάλουν στόχους. Οπότε το παν είναι να βρεις τους ανθρώπους που θα σε βοηθήσουν. Χωρίς αυτούς εγώ δεν θα ‘χα φτάσει ποτέ στο σημείο να πέφτω μόνος μου από αεροπλάνο. Πάντα όταν με ρωτάνε «πώς κατάφερες και το έκανες;», εγώ τονίζω τη σημασία τού να συναντάς τους σωστούς ανθρώπους τη σωστή στιγμή. Βρήκα ανθρώπους με τους οποίους είχαμε τους ίδιους στόχους, το αναλύσαμε και καταλήξαμε σε αποτέλεσμα. Χωρίς αυτούς δεν θα είχα επιτύχει.

— Πότε άλλαξε ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι το σώμα σου και τις ικανότητές του;
Ήμουν πάντοτε δραστήριος, πάντα μου άρεσε ο αθλητισμός, πάντα μου προσέφερε καθαρό μυαλό και περνούσα πολύ ωραία, είτε με snowboard είτε με windsurf. To 2009, που είχα ένα ατύχημα με τη μηχανή στη Νάξο, όλα αυτά άλλαξαν. Όλοι οι στόχοι που είχα στον αθλητισμό δυσκόλεψαν πάρα πολύ. Το να κάνω κάτι που θεωρούσα απλό –όπως windsurf– ήταν πια αδύνατον. Πριν από αυτό, σωματικά, δεν υπήρχε ποτέ κάτι να με κρατάει πίσω. Αν υπήρχε όρεξη, πήγαινα και το έκανα. Το ατύχημα έγινε ένα καλοκαίρι, δεν έχω πολλές εικόνες από εκείνη τη μέρα, μόνο ότι φεύγαμε από την παραλία. Ξύπνησα μετά από 2 μήνες σε κώμα. Με τη νέα κατάσταση δεν ήταν απλά τα πράγματα. Μου πήρε ενάμισι-δύο χρόνια, αφού έκανα αποκατάσταση, να επιστρέψω στον αθλητισμό. Αρχικά έκανα κλασικά αθλήματα για ΑμεΑ, όπως μπάσκετ με αμαξίδιο (που ακόμη παίζω) αλλά και κολύμπι. Όμως πάντα μου έλειπε κάτι πιο extreme, όπως είχα συνηθίσει πιο παλιά, και ψαχνόμουν πολύ.

— Και τότε προέκυψε η ελεύθερη πτώση;
Κάποια στιγμή το 2012 έκανα ένα tandem – δηλαδή πτώση κατά την οποία είσαι δεμένος με τον εκπαιδευτή. Θυμάμαι ότι το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν την ώρα που έπεφτα ήταν πώς θα ρθω εδώ πάνω μόνος μου. Οπότε ξεκίνησα την έρευνά μου. Για δυο-τρία χρόνια έγραφα e-mail σε διάφορες σχολές παγκοσμίως μήπως υπάρχει περίπτωση να γίνω αλεξιπτωτιστής, να πέφτω δηλαδή μόνος μου. Και εννοείται όλοι μου λέγαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν γίνεται χωρίς τη χρήση των ποδιών. Μετά από δυο-τρία χρόνια βρήκα μια μικρή σχολή στη Γερμανία που μου είπε «έλα να δοκιμάσουμε». Την επόμενη μέρα πούλησα το αμάξι μου, πακέταρα μια τσάντα κι έφυγα.

— Ποιες προκλήσεις αντιμετώπισες εκεί;
Πάνω κάτω η σχολή εκείνη δεν διέφερε από μια «κανονική». Η μεγαλύτερη διαφορά ήταν ότι έπρεπε να πετάξω το σώμα μου χωρίς τη χρήση των ποδιών μου, δηλαδή έπρεπε να χρησιμοποιήσω μόνο το πάνω μέρος του σώματός μου. Στη συνέχεια μπήκαμε σε ένα wind tunnel, ένα δωμάτιο όπου φυσάει πολύ δυνατά από κάτω ο αέρας. Ουσιαστικά είναι σαν να πέφτεις. Δηλαδή πετάς σε αυτό το δωμάτιο. Αυτό σου δίνει τη δυνατότητα να μάθεις πολύ γρήγορα πώς να πετάξεις το σώμα σου και με βοήθησε πολύ ως εκπαίδευση. Μετά μπαίνεις στο αεροπλάνο με τους εκπαιδευτές, ανεβαίνεις στα τέσσερα χιλιόμετρα, βγαίνεις από την πόρτα, πέφτεις και κάνεις αυτά που έχετε μάθει από πριν. Τους δείχνεις ότι χειρίζεσαι το πέταγμα –το αλεξίπτωτό σου– και γνωρίζεις πάντα σε τι υψόμετρο βρίσκεσαι.  

Ωστόσο, επειδή δεν έχω τη χρήση των ποδιών μου, ήταν πολύ δύσκολο αρχικά να μείνω σταθερός την ώρα που έπεφτα από το αεροπλάνο. Αρχίζεις να κάνεις τούμπες, χάνεις δηλαδή και το πάνω και το κάτω μέρος της ισορροπίας και την αίσθηση του υψόμετρου. Σε τέτοια κατάσταση είναι επικίνδυνο να ανοίξει το αλεξίπτωτο, γιατί δεν θα ανοίξει σωστά – όταν κάνεις τούμπες μπορεί να τυλιχτείς. Έτσι η δυσκολία αρχικά ήταν αυτή, να μάθω να πετάω το σώμα μου ελεγχόμενα, όπως κάποιος που κάνει χρήση των ποδιών του.

To wind tunnel σίγουρα βοήθησε. Θα ήταν πιο εύκολο αν είχα κάνει παραπάνω εξάσκηση εκεί. Όπως και να 'χει, το βρήκαμε κάποια στιγμή, έγινε κάποιο κλικ μέσα μου και είχα πια την αίσθηση και το know how να πετάξω το σώμα μου ακριβώς στην κατάστασή μου. Αρχικά υπήρχε φόβος και απορία. Γίνεται αυτό; Μήπως παραείναι extreme;

Ο Αλέξανδρος Φερέτος αφήνει το αμαξίδιο του στη γη για να πετάξει στον αέρα Facebook Twitter
Γενικά υπάρχουν δυσκολίες αν θέλεις να κάνεις κάτι πρωτοποριακό ή κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Φωτ.: Αλέξανδρος Παπαδόπουλος

— Ήξερες κάποιον να το έχει κάνει ξανά αυτό;
Μόνο κάποιον στην Αμερική που όμως είχε μάθει να πέφτει με αλεξίπτωτο πριν από την αναπηρία του. Δεν τον συνάντησα ποτέ. Όμως οι εκπαιδευτές μου είχαν καλή εικόνα για το πώς θα μπορούσε να δουλέψει όλο αυτό. Έκανα 7 μαθήματα με εκπαιδευτές, και στο 8ο έπεσα σόλο.

— Πώς νιώθεις όταν εγκαταλείπεις το αεροσκάφος;
Την πρώτη φορά υπάρχει πολλή αδρεναλίνη και φόβος οπωσδήποτε. Όλα τα συναισθήματα σε μεγάλο βαθμό. 

— Μετά τη Γερμανία άρχισες να πέφτεις στo αεροδρόμιο της Κωπαΐδας, με τη Skydive Athens. Δοκίμασες νέα πράγματα εκεί;
Όταν γύρισα από τη Γερμανία στην Ελλάδα, είχε ανοίξει η Skydive Athens. Ήταν φανταστικό ότι γύρισα σπίτι, στη χώρα μου, και έκανα το πρώτο άλμα στην πατρίδα μου. Είχα πετύχει τον στόχο μου στο εξωτερικό και τώρα είχα την ελευθερία να το κάνω δίπλα στο σπίτι μου. Υπήρξε υποστήριξη για το πώς θα μπω στο αεροπλάνο, πώς θα με σηκώσουν, πώς να με βοηθήσει κάποιος μετά την προσγείωση. 

Πάω λοιπόν με το αμαξίδιο στο αεροπλάνο, με σηκώνουν, με ανεβάζουν στο αεροπλάνο, ανεβαίνουμε στα 4.000 μ., βγάζω τα πόδια μου έξω από την πόρτα και ετοιμάζομαι για την καλύτερη στιγμή. Έρχονται κι άλλα άτομα με αμαξίδια για να πέσουν tandem.

— Έχεις δουλέψει εσύ ως εκπαιδευτής;
Ναι, με έχουν καλέσει στη Ρωσία να εκπαιδεύσω βετεράνους στρατιωτικούς που έχουν χάσει τη χρήση των ποδιών τους. Τους βοήθησα να το ξαναζήσουν όλο αυτό.  

— Νιώθεις ότι στον αέρα απαλλάσσεσαι από τα εμπόδια που σου βάζει η γη;
Όταν είμαι στον αέρα, νιώθω απόλυτη ελευθερία, δεν σκέφτομαι ούτε εμπόδια ούτε προβλήματα. Νιώθω ηρεμία και χαρά. Και εννοείται ότι μου δίνει μεγάλη δύναμη το ότι έχω βάλει έναν στόχο και τον έχω πετύχει. Και όταν είμαι στη γη, νιώθω το ίδιο βλέποντας τα σύννεφα.

Ο Αλέξανδρος Φερέτος αφήνει το αμαξίδιο του στη γη για να πετάξει στον αέρα Facebook Twitter
Φωτ.: Ιωάννης Βλαχιώτης
Ο Αλέξανδρος Φερέτος αφήνει το αμαξίδιο του στη γη για να πετάξει στον αέρα Facebook Twitter
Φωτ.: Ιωάννης Βλαχιώτης
Ο Αλέξανδρος Φερέτος αφήνει το αμαξίδιο του στη γη για να πετάξει στον αέρα Facebook Twitter
Αρχικά έκανα κλασικά αθλήματα για ΑμεΑ, όπως μπάσκετ με αμαξίδιο (που ακόμη παίζω) αλλά και κολύμπι. Όμως πάντα μου έλειπε κάτι πιο extreme.

skydive-athens.gr
Instagram: @skydiveathens
 / Kopaida

Θέματα
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Cool Crips: Σπάζοντας τα ταμπού με χιούμορ και αυτοσαρκασμό

Cool Crips / Σπάζοντας τα ταμπού της αναπηρίας με χιούμορ και αυτοσαρκασμό

O Γρηγόρης Χρυσικός και ο Σπύρος Νταντανίδης, οι δημιουργοί του λογαριασμού «Η αναπηρία είναι κουλ» με τα έξυπνα, χιουμοριστικά memes, μιλούν στη LiFO για την καθημερινότητά τους, την προσβασιμότητα, τη συμπερίληψη και το coolness τους.
ΑΝΝΑ ΚΟΚΟΡΗ
Συμπεριλαμβάνοντας χαρακτήρες με αναπηρίες στα κόμικς και τα RPG παιχνίδια

Ζούμε, ρε! / Συμπεριλαμβάνοντας χαρακτήρες με αναπηρίες στα κόμικς και τα RPG παιχνίδια

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν με τον σεναριογράφο Γιάννη Γεωργίου σχετικά με το πώς εκπροσωπείται η κοινότητα των ΑμεΑ στα κόμικς και στα γνωστά παιχνίδια ρόλων.
THE LIFO TEAM
Σε εφαρμογή το πιλοτικό πρόγραμμα του Προσωπικού Βοηθού για τα ανάπηρα άτομα - Η παραολυμπιονίκης Άννα Ντέντα από τις πρώτες ωφελούμενες

Ρεπορτάζ / Πώς λειτουργεί το πρόγραμμα Προσωπικού Βοηθού για ΑμεΑ - Η παραολυμπιονίκης Άννα Ντέντα από τις πρώτες ωφελούμενες

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέφθηκε σήμερα την παραολυμπιονίκη και παρακολούθησε από κοντά την καθημερινή της ρουτίνα με τη νέα της προσωπική βοηθό.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πόσο φιλική είναι η γειτονιά της Κυψέλης για τα άτομα με αναπηρία;

Ζούμε, ρε! / Πόσο φιλική είναι η γειτονιά της Κυψέλης για τα άτομα με αναπηρία;

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συζητούν με τη σκηνοθέτιδα και σεναριογράφο Νάνσυ Σπετσιώτη, κάτοικο της περιοχής, η οποία καταγράφει την προσβασιμότητα της Φωκίωνος Νέγρη και άλλων γειτονικών δρόμων για τα άτομα με αναπηρία.
THE LIFO TEAM
Σκληρές Αλήθειες

Άρης Δημοκίδης / 10 Σκληρές Αλήθειες που σοκάρουν μέχρι σήμερα

Αδυσώπητοι εγκληματίες και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, δολοφόνοι που παρίσταναν τους αθώους, παράξενες εξαφανίσεις και σοκαριστικές αποκαλύψεις σε 10 ηχητικά ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη που φωτίζουν ξανά πολύκροτες υποθέσεις.
THE LIFO TEAM
O παιδοκτόνος της Αιτωλοακαρνανίας: Η άγνωστη ιστορία του προτελευταίου θανατοποινίτη

Αληθινά εγκλήματα / O παιδοκτόνος της Αιτωλοακαρνανίας: Η άγνωστη ιστορία του προτελευταίου θανατοποινίτη

Ο Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την ξεχασμένη ιστορία του προτελευταίου θανατοποινίτη στην Ελλάδα, που στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα δύο μήνες πριν από τον Βασίλη Λυμπέρη, το 1972.
Υπάρχουν μυστικά για να πετύχεις στις Πανελλήνιες;

Ζωή στα καλύτερά της / Υπάρχουν μυστικά για να πετύχεις στις Πανελλήνιες;

Mια συζήτηση με την παιδοψυχολόγο Αλεξάνδρα Καππάτου για το πώς μπορούν οι έφηβοι να διαχειριστούν καλύτερα το άγχος τους και να αναπτύξουν στρατηγικές μελέτης την περίοδο των Πανελληνίων, στο πλαίσιο της σειράς podcast «Ζωή στα καλύτερά της», με την υποστήριξη των συμπληρωμάτων διατροφής EVIOL.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
«Το να λες “σε φτάνω στα όριά σου για το καλό σου” είναι κακοποιητικό»

Lifo Videos / «Το να λες “σε φτάνω στα όριά σου για το καλό σου” είναι κακοποιητικό»

Η ηθοποιός Ελεάνα Στραβοδήμου μιλά για την πορεία της από τη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου μέχρι την τηλεόραση, για τα όρια που χρειάστηκε να θέσει, τις κακοποιητικές συμπεριφορές που αντιμετώπισε και την ανάγκη για αυτοπροστασία που καλλιέργησε.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Ο Αναγνώστης Καβάφης (Μέρος Β’)

Ο Καβάφης ανάμεσά μας / Ο αναγνώστης Καβάφης (Μέρος Β’)

Πώς το αρχείο υποδεικνύει τα αναγνώσματα του ποιητή. Η προσωπική του βιβλιοθήκη, τα ενδιαφέροντά του, η ανάγνωση στην ποίηση του Καβάφη και η θέση του στην «Ιστορία της Ανάγνωσης». Μια συζήτηση με τον Γιάννη Παπαθεοδώρου, Αναπληρωτή Καθηγητή Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών, στο πλαίσιο της σειράς podcasts «Ο Καβάφης ανάμεσά μας» που πραγματοποιείται σε συνεργασία με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και το Αρχείο Καβάφη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ο δαίμονας του τραυλισμού δεν φεύγει ποτέ – αλλά στη σκηνή σωπαίνει»

Lifo Videos / «Ο δαίμονας του τραυλισμού δεν φεύγει ποτέ – αλλά στη σκηνή σωπαίνει»

Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας Στέφανος Κακαβούλης μιλά για το τραύλισμα που τον σημάδεψε από παιδί, το bullying και την απομόνωση που βίωσε, και για το πώς η υποκριτική τον απελευθέρωσε, βοηθώντας τον να το ξεπεράσει.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Υπόθεση Γερωνυμάκη: Ο δικηγόρος από την Κρήτη που κατηγορήθηκε για τη δολοφονία της γυναίκας του και της πεθεράς του

Αληθινά εγκλήματα / Υπόθεση Γερωνυμάκη: Ποιος σκότωσε τη γυναίκα και την πεθερά του δικηγόρου από την Κρήτη;

O Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται το θρίλερ της διπλής δολοφονίας της συζύγου και της πεθεράς γνωστού δικηγόρου, που συγκλόνισε και δίχασε την τοπική κοινωνία του Ηρακλείου το φθινόπωρο του 1996.
Η σκληρή αλήθεια για τον Στράτο Διονυσίου

Μικροπράγματα / Η σκληρή αλήθεια για τον Στράτο Διονυσίου

Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη για την συναρπαστική, κινηματογραφική ζωή του αμφιλεγόμενου τραγουδιστή και την προσπάθειά του, μέσα από συνεχείς περιπέτειες, να παραμείνει στην κορυφή
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
Μπορεί η Αθήνα να λύσει το κυκλοφοριακό;

Αθήνα / Μπορεί η Αθήνα να λύσει το κυκλοφοριακό;

Ποιοι είναι οι μύθοι και οι αλήθειες γύρω από το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Αθήνας και πόσο σωτήριο μπορεί να είναι το όριο των 30 χιλιομέτρων; Η Ντίνα Καράτζιου συζητά με τον συγκοινωνιολόγο, καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Γιώργο Γιαννή για ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι Αθηναίοι.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Παίζουν video games τα τυφλά άτομα;

Ζούμε, ρε! / Παίζουν video games τα τυφλά άτομα;

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος συνομιλούν με τον τυφλό gamer Μιχάλη Αλεξίου, ο οποίος μοιράζεται την εμπειρία του και ρίχνει φως στις προκλήσεις και τις προοπτικές που υπάρχουν για μια κοινότητα παικτών που μέχρι πρόσφατα έμενε στο περιθώριο.
THE LIFO TEAM
«Αν έχω αληθινούς φίλους; Ρώτα με ένα λεπτό πριν πεθάνω»

Lifo Videos / «Αν έχω αληθινούς φίλους; Ρώτα με ένα λεπτό πριν πεθάνω»

Ο Monozim, κατά κόσμον Ορέστης Μπαρσάκης, μιλά για τους δύο άξονες της δημιουργίας του –τη μουσική και το animation– και τη μοναχική πορεία που ακολουθεί, για τη δυσπιστία του απέναντι στις δισκογραφικές, καθώς και για τη δυσκολία βαθιάς σύνδεσης με τους ανθρώπους γύρω του.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Ο «δράκος της Θράκης»: Mια υπόθεση που έμεινε στο σκοτάδι

Αληθινά εγκλήματα / Ο «δράκος της Θράκης»: Mια υπόθεση που έμεινε για πάντα στο σκοτάδι

Ο Νίκος Τσέφλιος ερευνά και αφηγείται την ιστορία του ανθρώπου που για τουλάχιστον δύο χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και αρχές του ’90, σκόρπιζε τον τρόμο και τον θάνατο στη βόρεια Ελλάδα, κατά μήκος του οδικού άξονα Καβάλα–Έβρος. Του ψυχρού δολοφόνου που, παρά το ανθρωποκυνηγητό από όλες τις αστυνομικές υπηρεσίες, παρέμεινε ασύλληπτος.
«Αν δεν υπήρχε η Σελίν Ντιόν, κανείς δεν θα είχε καταλάβει την πάθησή μου»

Lifo Videos / «Αν δεν υπήρχε η Σελίν Ντιόν, κανείς δεν θα είχε καταλάβει την πάθησή μου»

Υιοθετήθηκε στα 5 της χρόνια, διαγνώστηκε με το σπάνιο σύνδρομο stiff person και κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, χρυσή παραολυμπιονίκης στο Παρίσι, μιλά για την έλλειψη αναγνώρισης και την απογοητευτική υποδοχή μετά το μετάλλιο: «Κανείς δεν ήταν εκεί να με χειροκροτήσει».
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ