"Κάνε το χόμπι σου δουλειά και δεν θα κουραστείς ούτε μέρα" είναι ένα από προσφιλή μότο των απανταχού εργασιομανών και ερωτευμένων με το αντικείμενο της εργασίας τους, όμως μάλλον τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι, σύμφωνα και με τα όσα αποκάλυψε μελέτη που ολοκληρώθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο και για λογαριασμό αυστραλιανού πανεπιστημιακού ιδρύματος.
Συγκεκριμένα, και βάσει της μελέτης που εκπονήθηκε από ερευνητές του Ινστιτούτου Εφαρμοσμένης Οικονομίας της Μελβούρνης, προέκυψε ότι εργαζόμενοι, που ανήκουν στην ηλικιακή κατηγορία 35-40 ετών και εργάζονται για περισσότερες από 25 ώρες την εβδομάδα δεν ήταν σε θέση να δοκιμαστούν σε βασικά τεστ νοημοσύνης (δεξιότητες μνήμες, ανάκλησης γνώσεων, κ.λπ) και συγκριτικά με όσα μπορούσαν να καταφέρουν 2 ή 5 χρόνια πίσω, αλλά κυρίως σε περιόδους που εργάζονταν σαφώς λιγότερες ώρες.
Η εντατική εργασία κρατά σε εγρήγορση τον εγκέφαλο και μας βοηθά να διατηρούμε σε καλή κατάσταση τις αντιληπτικές ικανότητες μας
Για την εγκυρότητα των αποτελεσμάτων της μελέτης, οι ερευνητές (μεταξύ των οποίων και οικονομικοί αναλυτές, αλλά και κοινωνιολόγοι) απευθύνθηκαν με ερωτηματολόγια και τεστ δεξιοτήτων σε περισσότερους από 6.000 εργαζόμενους κοντά στην ηλικία των 40 ετών, καταμετρώντας τις ώρες εργασίας, τις επιδόσεις τους στη δουλειά και το αντικείμενο τους, το μορφωτικό τους επίπεδο και την απόδοση τους 2 έως 5 χρόνια πριν.
Το ζητούμενο ήταν - γι' αυτό και το τόσο μεγάλο δείγμα - να σκιαγραφηθεί κατά πόσο η εργασιακή ρουτίνα, η πίεση, οι εποχές αιχμής και κρίσης στη δουλειά, οι αυξημένες αρμοδιότητες και οι πιεστικές προθεσμίες δεν είναι μόνο φθορά για τη σωματική και ψυχική υγεία: είναι και βαρίδι στην αντιληπτική ικανότητα του ατόμου, ενώ ταυτόχρονα απομυζεί την ευφυία του.
"Η εντατική εργασία κρατά σε εγρήγορση τον εγκέφαλο και μας βοηθά να διατηρούμε σε καλή κατάσταση τις αντιληπτικές ικανότητες μας", εξηγεί ο καθηγητής οικονομικών - και επικεφαλής της έρευνας - Colin McKenzie, "ωστόσο, η παρατεταμένη πίεση σε έναν εργαζόμενο και οι ατέλειωτες ώρες εργασίας οδηγούν σε σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, burn out και αυτά με τη σειρά τους σε δυνητικές βλάβες στη λειτουργία της αντίληψης του".
Κι αν αυτό δεν είναι κάτι καινούριο, το γεγονός ότι ένα 24% των γυναικών και ένα 25% των ανδρών από το σύνολο των εργαζομένων που ερωτήθηκαν εμφάνισε κενά μνήμης, πρόβλημα ευελιξίας στη διαχείριση ερωτημάτων με βαθμό δυσκολίας και αδυναμία συγκέντρωσης σε σοβαρά, αλλά όχι ιδιαίτερα δύσκολα τεστ, έχει πείσει τους ειδικούς ότι μετά τα 35 (και ανεξαρτήτως συστημάτων συνταξιοδότησης) το ιδανικό ωράριο εβδομάδας στην εργασία είναι το 25ωρο.
Η συγκεκριμένη μελέτη δίνει ιδιαίτερη σημασία όχι στον δημιουργικό χρόνο εκτός γραφείου, αλλά στην άσκοπη διασκέδαση ανά τακτά χρονικά διαστήματα, στη διάθεση για ψυχαγωγία και τεμπελιά και στην αποχή από την εργασία με σύστημα που θα επιτρέπει στον εργαζόμενο - και κυρίως στις λειτουργίες του εγκεφάλου του - να "αναπνέουν" και να ξεκουράζονται. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται - και όσο κι αν θεωρείται εξαιρετικά κοστοβόρο - είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει μια επιχείρηση κοφτερό το μυαλό των υπαλλήλων της, κυρίως δε εκείνων, από τους οποίους αξιώνει και τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα...
Με στοιχεία από Guardian και BBC
Και τώρα ένα σχόλιο για τη συγκεκριμένη έρευνα:
«Η συγκεκριμένη μελέτη δίνει ιδιαίτερη σημασία όχι στον δημιουργικό χρόνο εκτός γραφείου..»
Αυτό το περίεργο και μόνιμο κλισέ, όταν αναφερόμαστε σε εργασία, να εστιάζουμε μόνο σε εργασίες γραφείου (αποτελεί και το αγαπημένο κλισέ των τηλεοπτικών σειρών αλλά και του κινηματογράφου [χωρίς να λείπουν οι εξαιρέσεις]), ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω όταν η εργασία αποτελείται από εκατοντάδες διαφορετικές ειδικότητες και καθήκοντα σε εκατοντάδες διαφορετικούς χώρους, μεμονωμένους ή σύνθετους μεταξύ τους.
Υ.Γ.: Προσωπικά, εάν επιτρέπεται να εκφράσω ένα προσωπικό μου βίωμα, το I.Q. μου (αν και δεν πιστεύω σε αυτόν το δογματισμό), δεν απειλείται από την εργασία μου (δεν μου αρέσει ο όρος «δουλειά»), αλλά από τη μειωμένη νοημοσύνη (τις περισσότερες φορές σε μεγάλο βαθμό), των συναδέλφων μου και των προϊσταμένων μου.
σ.σ.: Το γεγονός ότι το I.Q μας επηρεάζεται από εξωγενείς ή ενδογενείς παράγοντες και συνθήκες, είναι αυτό που με κάνει εδώ και πολλά χρόνια να αμφισβητώ τα αποτελέσματα των... «στείρων» μετρήσεων του. Το γεγονός, ας πούμε, πως ένας άνθρωπος μπορεί να είναι αριθμομνήμων, έχει φωτογραφική μνήμη ή παρουσιάζει μία κλίση σε έναν και μόνο τομέα, αυτό δεν τον κάνει και εξυπνότερο όταν πολλάκις έχει αποδειχτεί βιωματικά, εκ του πρακτέου, πως όλοι αυτοί οι... χαρισματικοί άνθρωποι σε στιγμές απρόβλεπτες ή και προβλέψιμες που έπρεπε να αντιμετωπίσουν σύνθετα προβλήματα σε πραγματικές συνθήκες, όχι επάνω από μία κόλα χαρτί, μία σκακιέρα, ένα παιχνίδι τραπουλόχαρτων ή ένα σταυρόλεξο δεν τα κατάφεραν καλά έως και καθόλου!...