Space - 100 ταινίες
Κορυφαίοι σκηνοθέτες, ηθοποιοί, σεναριογράφοι και ακτιβιστές ψηφίζουν τις αγαπημένες τους LGBT ταινίες.
Είναι μια χρυσή εποχή για τον LGBT κινηματογράφο. Ταινίες όπως τα «Moonlight», «Call Me by Your Name» και «120 Beats Per Minute» προσφέρουν την απαραίτητη εκπροσώπηση της κοινότητας στη μεγάλη οθόνη, χαρίζοντας συγχρόνως συγκλονιστικές κινηματογραφικές εμπειρίες.
Αλλά καθώς το queer σινεμά ακμάζει, ποιες είναι οι καλύτερες ταινίες ως προς τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουν τις λεσβιακές, γκέι, αμφυφιλοφυλικές και τρανς εμπειρίες; Ποιες είναι οι πιο διαχρονικές ανά είδος, ποιες οι πιο πρωτοποριακές, πολιτικά ή καλλιτεχνικά, και ποιες θέλουμε να βλέπουμε ξανά και ξανά;
Το Time Out ρώτησε πρωτοπόρους καλλιτέχνες της LGBT κοινότητας, όπως τους Xavier Dolan, Christine Vachon, Bruce La Bruce και Roland Emmerich, καθώς και ανθρώπους που σχετίζονται με το κίνημα Time Out, να μοιραστούν τις αγαπημένες τους LGBTQ ταινίες. Αυτές είναι οι 50 κορυφαίες.
ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
-
Οι Ψίθυροι (The Children's Hour, 1961)Σκηνοθέτης: William WylerΗθοποιοί: Audrey Hepburn, Shirley MacLaineΣτο πρωτοποριακό για την εποχή του δράμα δύο καθηγήτριες κατηγορούνται από μία μαθήτριά τους που ισχυρίζεται ότι τις είδε να φιλιούνται. Η διάσημη Audrey Hepburn είναι η πρωταγωνίστρια της ταινίας, αλλά είναι η Shirley MacLaine αυτή που κλέβει την παράσταση, ως συνιδιοκτήτρια ενός σχολείου θηλέων που έρχεται αντιμέτωπη με πράγματα που έκρυβε ακόμα και από τον ίδιο της τον εαυτό. Εκπληκτική είναι επίσης η ερμηνεία της Miriam Hopkins, σε μια γυναικοκρατούμενη ταινία, κάτι που είναι ασυνήθιστο ακόμα και στις μέρες μας. -
Κακή Εκπαίδευση (Bad Education, 2004)Σκηνοθέτης: Pedro AlmodóvarΗθοποιοί: Gael García Bernal, Fele MartínezΟ Pedro Almodóvar είναι ένας από τους τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της εποχής μας και αυτή είναι ίσως η πιο προσωπική του ταινία. Στη Μαδρίτη του 1980, ο νεαρός σκηνοθέτης Enrique Goded (Fele Martínez) ψάχνει θέμα για την επόμενη του ταινία. Μια μέρα ένας άνδρας που ισχυρίζεται ότι είναι παλιός σχολικός του φίλος (García Bernal) και η πρώτη του αγάπη, εμφανίζεται στο γραφείο του. Φέρνει μαζί του ένα σενάριο ελαφρώς βασισμένο στην κακοποίηση που δέχθηκαν από έναν ιερέα μικροί. Η ιστορία που ακολουθεί είναι δύσκολο να περιγραφεί χωρίς να γίνουν σοβαρά spoilers.
-
Show Me Love (1998)Σκηνοθέτης: Lukas MoodyssonΗθοποιοί: Alexandra Dahlström, Rebecka Liljeberg, Erica CarlsonΣτην σουηδική αυτή ρομαντική ταινία, η Agnes, το «φυτό» της τάξης, ερωτεύεται τη δυναμική Elin, μια κοπέλα που ανυπομονεί να φύγει από τη μικρή πόλη στην οποία ζει. Ένα από τα καλύτερα εφηβικά δράματα, γεμάτο ζωή, διορατικότητα και ζεστασιά.
-
Η Ζωή της Αντέλ (Blue is the Warmest Colour, 2013)Σκηνοθέτης: Abdellatif KechicheΗθοποιοί: Adèle Exarchopoulos, Léa SeydouxΗ ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 2013 αφηγείται την ιστορία της Adèle, μιας μαθήτριας που ερωτεύεται την Emma, μια λίγο μεγαλύτερη σε ηλικία, δυναμική και ανεξάρτητη κοπέλα. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστριών είναι εκπληκτικές και η ταινία έλαβε διθυραμβικές κριτικές για τις λεσβιακές σεξουαλικές σκηνές της, αποτελώντας παράλληλα μια βαθιά συναισθηματική ιστορία αγάπης.
-
Pariah (2011)Σκηνοθέτης: Dee ReesΗθοποιοί: Adepero Oduye, Kim Wayans, Aasha DavisΗ πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι ένα αγοροκόριτσο που έρχεται αντιμέτωπη με τα συναισθήματά της και την οικογένειά της. Η μητέρα της Alike είναι έντρομη όταν αυτή της λέει πως προτιμά να φορά ανδρικά εσώρουχα. Η θρησκεία παίζει μεγάλο ρόλο στην οικογένεια, αλλά η κοπέλα που γνωρίζει μια μέρα στην εκκλησία δεν είναι το ήσυχο κορίτσι που περιέγραφε η μαμά. Η ταινία προέκυψε από μια μικρού μήκους δημιουργία, με τη βοήθεια του Spike Lee ως executive.
-
Θεώρημα (Theorem, 1968)Σκηνοθέτης: Pier Paolo PasoliniΗθοποιοί: Silvana Mangano, Terence Stamp, Massimo GirottiΌπως υποδεικνύει ο τίτλος, η ταινία του Pier Paolo Pasolini αποτελεί ένα αυστηρό πείραμα. Δουλεύοντας με επαγγελματίες ηθοποιούς για πρώτη φορά, ο ριζοσπαστικός Ιταλός σκηνοθέτης ταράζει τα νερά μιας μεγαλοαστικής οικογένειας με τον απρόσμενο και γοητευτικό επισκέπτη του (Terence Stamp). Ο επισκέπτης αυτός μπαίνει απροειδοποίητα στις ζωές της οικογένειας και συνευρίσκεται ερωτικά με κάθε μέλος του σπιτιού –πατέρα, μητέρα, κόρη, γιο, υπηρέτρια– κάνοντας άνω-κάτω τις ζωές τους. Τα αποτελέσματα ποικίλλουν για τον κάθε χαρακτήρα, αλλά στο τέλος η αυταπάτη της οικιακής ζωής καταρρέει.
-
Η Λύτρωση (Stranger Inside, 2001)Σκηνοθέτης: Cheryl DunyeΗθοποιοί: Yolonda Ross, Davenia McFadden, Rain PhoenixΗ φυλακή έχει υπάρξει αρκετές φορές το σκηνικό λεσβιακών δραμάτων, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από τις exploitation δημιουργίες των ‘60s έως το σημερινό «Orange Is the New Black» του Netflix. Αυτή η ταινία που σκηνοθετήθηκε για το HBO το 2001 αλλά προβλήθηκε και στους βρετανικούς κινηματογράφους ξεχωρίζει τόσο για τις συμβουλές που πήρε από αληθινές κρατούμενες, όσο και για μια καίρια προβολή της αφροαμερικανικής ταυτότητας που σπάνια βλέπουμε στην οθόνη. Η Treasure (Yolonda Lee) είναι μία έφηβη κρατούμενη που καταφέρνει να μεταφερθεί σε φυλακές ενηλίκων με την ελπίδα να βρει τη βιολογική της μητέρα. Αντίθετα βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν τρομακτικό κόσμο εχθρότητας, οικειότητας, θρησκείας, πολιτικής και μιας ιεραρχίας που δεν συγχωρεί.
-
Paris Is Burning (1990)Σκηνοθέτης: Jennie LivingstonΗθοποιοί: André Christian, Dorian Corey, Paris DupréeΤο πορτρέτο της Jennie Livingston για την drag ball κουλτούρα το 1990 ίσως είναι το πιο επιδραστικό LGBTQ ντοκιμαντέρ που έγινε ποτέ. Ξεκινώντας αρχικά ως φοιτητικό πρότζεκτ, εξετάζει με οξύτητα και ευαισθησία την underground σκηνή που διευκόλυνε την επικοινωνία και την έκφραση πολλών ανθρώπων περιθωριοποιημένων για τη σεξουαλικότητα, την ταυτότητα φύλου, την εθνικότητα και τη φτώχεια τους. Έδωσε επίσης στον κόσμο το vogueing, όπως το έδειξαν οι θρυλικές Pepper LaBeija, Willi Ninja και Angie Xtravaganza, με τις οποίες βλέπουμε αποκαλυπτικές συνεντεύξεις. Με πολλούς τρόπους ήταν μια απάντηση στη mainstream ποπ κουλτούρα, καθώς η ball σκηνή με τη σειρά της την επηρέασε καθοριστικά – από το «Vogue» της Μαντόνα μέχρι το «RuPaul's Drag Race».
-
Ο Καουμπόι του Μεσονυκτίου (Midnight Cowboy, 1969)Σκηνοθέτης: John SchlesingerΗθοποιοί: Dustin Hoffman, Jon VoightΠρόκειται για την πρώτη ταινία με την ένδειξη «αυστηρώς ακατάλληλη» που κέρδισε ποτέ το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Στο μελαγχολικό και εκφραστικό πορτρέτο του John Schlesinger για έναν εκδιδόμενο άνδρα που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα στους σκληρούς δρόμους της Νέας Υόρκης, ο ψηλός Τεξανός Joe Buck (ο Jon Voight στην καλύτερη του ερμηνεία) έρχεται στην πόλη γεμάτος όνειρα για να γίνει ζιγκολό, συνοδός κυριών της υψηλής κοινωνίας αλλά έχει περισσότερη πέραση στα πιο μοναχικά άτομα της γκέι κοινότητας. Στην ταινία δεν αναφέρεται ποτέ η σεξουαλικότητα του Joe, αλλά η γκέι πλευρά που υποβόσκει είναι ξεκάθαρη καθώς βλέπουμε τη φιλία που αναπτύσσει με τον απατεώνα Ratso Rizzo (με την αθάνατη ερμηνεία του Dustin Hoffman).
-
High Art (1998)Σκηνοθέτης: Lisa CholodenkoΗθοποιοί: Radha Mitchell, Ally SheedyΣε όποιον αρέσει η καλλιτεχνική σκηνή της Νέας Υόρκης πρέπει οπωσδήποτε να δει αυτό το καλά υπολογισμένο ρομάντζο που στηρίζεται ελαφρά στη ζωή και το έργο της φωτογράφου Nan Goldin. Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο με τεράστια lofts, μικροσκοπικά καφέ και στενά μαύρα ζιβάγκο καθώς η φιλόδοξη Syd της Radha Mitchell πιάνει δουλειά σε ένα περιοδικό φωτογραφίας και πλέον βρίσκει ότι η παλιά της ζωή –και ο παλιός της σύντροφος– ήταν πολύ βαρετά. Όταν γνωρίζει τη φημισμένη φωτογράφο Lucy (Ally Sheedy), η φιλία τους θα πάρει μια αναπάντεχη τροπή.
-
Ο Μάγος του Οζ (The Wizard of Oz, 1939)Σκηνοθέτης: Victor FlemingΗθοποιοί: Judy Garland, Frank Morgan, Ray BolgerΕπιφανειακά η ταινία δεν δείχνει να έχει κάποια προφανή σημασία για την LGBT κοινότητα. Είναι μια απλή ιστορία φαντασίας για ένα κορίτσι της επαρχίας, την Dorothy (Judy Garland), που συναντά μια μαγική χώρα αφού χτυπά το κεφάλι της κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας. Τότε γιατί το «The Wizard of Oz» θεωρείται κλασική ταινία για την LGBT κοινότητα; Οι θεωρητικοί έχουν προσπαθήσει πολύ να βρουν μια απάντηση, κάποιοι υποθέτοντας ότι ο λόγος είναι η camp αισθητική του, ενώ άλλοι ψάχνουν βαθύτερα αίτια, εξισώνοντας το ασπρόμαυρο συντηρητικό Κάνσας με την καταπίεση και την ομοφοβία, και το χρώμα και την ενέργεια του Οζ με την υπερηφάνεια. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, η ταινία έχει μια θέση στη λίστα.
-
Parting Glances (1986)Σκηνοθέτης: Bill SherwoodΗθοποιοί: John Bolger, Richard Ganoung, Steve BuscemiΓυρισμένη το 1984, είναι η μόνη ταινία που ολοκλήρωσε ο Bill Sherwood, πριν από τον θάνατό του από AIDS σε ηλικία 27 χρόνων – και ήταν μία από τις πρώτες ταινίες που ασχολήθηκαν απευθείας με την ασθένεια. Διαδραματίζεται μέσα σε 24 ώρες και εστιάζει στη σχέση ανάμεσα στον Robert (John Bolger) και τον Michael (Richard Ganoung), αλλά και στον ασθενή πρώην φίλο του τελευταίου, τον Nick (ένας από τους πρώτους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Steve Buscemi). Αν και δείχνει την κατάφορη αδικία, η ταινία δεν είναι τόσο επικριτική και θλιβερή, αλλά έχει μια έντονη αίσθηση του χιούμορ και της ατμόσφαιρας του πάρτι που ήταν ζωτικής σημασίας για το πνεύμα της ανυπακοής και περιφρόνησης που κυριαρχούσε στην καλλιτεχνική σκηνή της εποχής στη Νέα Υόρκη.
-
By Hook or By Crook (2001)Σκηνοθέτες: Harry Dodge, Silas HowardΗθοποιοί: Silas Howard, Harry Dodge, Stanya KahnΤο σκηνοθετικό ντεμπούτο των Harry Dodge και Silas Howard έκανε μεγάλη εντύπωση στο φεστιβάλ του Sundance, προφέροντας μία ματιά σε εμπειρίες που είναι περιθωριοποιημένες ακόμα και μέσα στην LGBT κοινότητα. Ο Howard παίζει έναν τρανς άνδρα τον Shy ενώ ο Dodge είναι ο Valentine. Στην ταινία έρχονται αντιμέτωποι με την καταγωγή τους, εμπλέκονται σε εγκληματικές πράξεις και μαθαίνουν τη σημασία της συνεργασίας. Το αποτέλεσμα είναι ένα ξεχωριστό και μεθυστικό μίγμα πραγματικής εργατικής τάξης και μαγικού ρεαλισμού, το οποίο δημιουργήθηκε με τη βοήθεια της πρώιμης τεχνολογίας ψηφιακού βίντεο.
-
Παλιοί Φίλοι (Longtime Companion, 1989)Σκηνοθέτης: Norman RenéΗθοποιοί: Stephen Caffrey, Patrick Cassidy, Brian CousinsΠρος το τέλος της δεκαετίας του ’80, το Χόλιγουντ ήταν πια έτοιμο να αντιμετωπίσει το θέμα του AIDS και η ταινία του Norman René άνοιξε τον δρόμο. Παίρνοντας το όνομά της από τον ευφημισμό της σελίδας αναγγελιών θανάτου των New York Times για τους συντρόφους των νεκρών, καλύπτει μία ολόκληρη δεκαετία γύρω από το εύπορο ζευγάρι του Sean (Mark Lamos) και του David (Bruce Davison) καθώς και των φίλων και των οικογενειών τους (παίζονται από ηθοποιούς όπως τους Campbell Scott, Dermot Mulroney και Mary-Louise Parker). Για πολλούς που δεν γνώριζαν το ζήτημα αυτό, ήταν μια ταινία που άνοιξε τα μάτια τους κόσμου για την πραγματικότητα της ασθένειας.
-
120 Χτύποι το Λεπτό (120 Beats Per Minute, 2017)Σκηνοθέτης: Robin CampilloΗθοποιοί: Nahuel Pérez Biscayart, Arnaud Valois, Adèle HaenelΜία σημαντική κα συγκινητική ταινία που επικεντρώνεται στο παριζιάνικο παράρτημα της ACT UP, μιας διεθνούς ομάδας δράσης και προάσπισης για το AIDS, όταν η ασθένεια βρισκόταν στο απόγειο της, στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Η ομάδα διαδήλωνε δημόσια εναντίον της γαλλικής κυβέρνησης και των φαρμακευτικών βιομηχανιών για τις αργές αντιδράσεις τους στην πανδημία. O όμορφος Nathan (Valois) σταδιακά εμπλέκεται όλο και περισσότερο με την ομάδα. Μέσα σε αυτό το πυρετώδες σκηνικό, ένα τρυφερό ειδύλλιο ξεκινά με τον ζωηρό ακτιβιστή Sean (Pérez Biscayart). Ο Campillo, όντας ο ίδιος ακτιβιστής της ACT UP, κάνει μια επιδέξια μετάβαση από την πολιτική δράση στην προσωπική ανάγκη.
-
Pink Narcissus (1971)Σκηνοθέτης: James BidgoodΗθοποιοί: Don Brooks, Bobby Kendall, Charles LudlamΠερίεργα πράγματα που συμβαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες ήταν πάντα κομμάτι της LGBT εμπειρίας – συμπεριλαμβανομένου και του σινεμά. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60, ο James Bidgood απαθανάτισε μια σειρά πολυτελών φαντασιώσεων με χαμηλό μπάτζετ σε φιλμ 8mm στο διαμέρισμα του στη Νέα Υόρκη, με τον νεαρό και όμορφο Bobby Kendall σε αμφιέσεις όπως σέξι ταυρομάχος ή σκλάβος. Συνδεδεμένα μεταξύ τους ως οι ερωτικές φαντασιώσεις ενός άεργου ζιγκολό, αυτές οι ευφάνταστες σκηνές κυκλοφόρησαν ανώνυμα το 1972. Ο παλμός και η κιτς αθωότητά τους τις έκανε να ασκήσουν επιρροή σε Γάλλους καλλιτέχνες όπως οι Pierre et Gilles.
-
Moonlight (2016)Σκηνοθέτης: Barry JenkinsΗθοποιοί: Trevante Rhodes, Ashton Sanders, Janelle Monáe, Naomie Harris, Mahershala AliΗ επίμονη αίσθηση των ζωών που μένουν ανολοκλήρωτες διαπερνά το «Moonlight», αν και η ταινία του Barry Jenkins τελειώνει με μία σχετικά θετική νότα. Γυρισμένη σε ένα αγνώριστο αλλά και ανησυχητικά ρεαλιστικό Μαϊάμι, η ταινία περιγράφει τρία στάδια της ζωής του πρωταγωνιστή Chiron, από την παιδική ηλικία έως την ενήλικη ζωή, και μας χτυπάει με πόνο, στοργή και κατανόηση. Η περιπλοκότητα της κατάστασής του και η εσωτερική και εξωτερική κρίση της αρρενωπότητάς του συνδυάζονται με αιχμηρό τρόπο. Η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του Chiron και του Kevin, αν και χαρακτηρίζεται από συγκρούσεις, διατρέχεται συγχρόνως από την εκκρεμότητα. Υπάρχουν πολλά σκληρά πράγματα μέσα στην ταινία, αλλά δεν μπορείς παρά να νιώσεις μια ζεστασιά όταν αυτή τελειώσει.
-
Σατυρικόν (Fellini-Satyricon, 1969)Σκηνοθέτης: Federico FelliniΗθοποιοί: Martin Potter, Hiram Keller, Max Born«Εξετάζω την αρχαία Ρώμη σαν αυτό να ήταν ένα ντοκιμαντέρ για τα έθιμα και τις συνήθειες Αρειανών». Έτσι είπε ο Federico Fellini για αυτή την απολαυστική, σουρεαλιστική ταινία-όνειρο, που είναι ελαφρά βασισμένη σε σωζόμενα κομμάτια του σατιρικού έργου του 1ου αι. του Πετρώνιου (που ήταν αυλικός του Νέρωνα, ως ανεπίσημος «elegantiae arbiter» δηλαδή «κριτής της κομψότητας»). Στην αυτοκρατορική Ρώμη, η αποσπασματική ταινία, όπως και η πηγή της, εξελίσσεται σαν παραλήρημα. Ξεκινάει με δύο φίλους, τους μαθητές Encolpio (Martin Potter) και Ascilto (Hiram Keller), να λογομαχούν για ένα όμορφο νεαρό αγόρι (Max Born).
-
Edward II (1991)Σκηνοθέτης: Derek JarmanΗθοποιοί: Steven Waddington, Andrew Tiernan, Tilda SwintonΗ εκκεντρική ματιά του Derek Jarman στο θεατρικό του 1953 από τον Christopher Marlowe για τον καταδικασμένο βασιλιά του 14ου αι. (Steven Waddington) εκτοξεύει το παρελθόν στο παρόν – έχοντας ακόμη και την ομάδα πίεσης για τα LGBT δικαιώματα Outrage να παίζει ρόλο στην ταινία. Εξερευνώντας τις σεξουαλικές σχέσεις που είχε ο Εδουάρδος Β’ με τον μη δημοφιλή Piers Gaveston (Andrew Tiernan) –ένα σπάνιο δείγμα γκέι ειδυλλίου για τη λογοτεχνία της εποχής– ο Jarman επιτίθεται στο κατεστημένο του τότε και του τώρα. Το ενδιαφέρον του είναι πιο πολύ σύγχρονο παρά ιστορικό, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα ένα παιχνιδιάρικο σχόλιο για την ομοφοβία ανά τους αιώνες.
-
Pink Flamingos (1972)Σκηνοθέτης: John WatersΗθοποιοί: Divine, David Lochary, Mary Vivian PearceΠολλές LGBT ταινίες ζητούν από το κοινό κατανόηση, ακόμα και λύπηση. Αυτό όμως δεν είναι το στυλ του John Waters. Στο παραληρηματικό βασίλειο της κακογουστιάς του, είναι οι στρέιτ που αξίζουν τη λύπηση για την ανυπόφορη, ντροπαλή και αποπνικτική τους συμμόρφωση, ενώ τα φρικιά ζουν με τους δικούς τους αποκρουστικούς όρους. Το απόγειο αυτής της ευαισθησίας είναι φυσικά το «Pink Flamingos» στο οποίο η υπερμεγέθης θρυλική drag queen Divine υπερασπίζεται τον τίτλο της ως «ο πιο σιχαμερός εν ζωή άνθρωπος» με κάθε τρόπο: σεξ ναρκωτικά, φόνοι, κανιβαλισμός, φήμη και βρώση… περιττωμάτων.
-
The Terence Davies Trilogy (1983)Σκηνοθέτης: Terence DaviesΗθοποιοί: Terry O'Sullivan, Wilfrid BrambellΌπως υποδεικνύει ο τίτλος, αυτή δεν είναι μια ενιαία ταινία αλλά μια τριπλέτα ταινιών μικρού μήκους, τρία πορτρέτα ενός καλλιτέχνη ως νέου, μεσήλικα, και ηλικιωμένου άνδρα. Ο Davies ποτέ δεν φοβήθηκε να αντλήσει υλικό από τις δικές του εμπειρίες στο έργο του –και οι δύο πρώτες ταινίες του είχαν να κάνουν με την παιδική του ηλικία– και το «Trilogy» δεν αποτελεί εξαίρεση, παρακολουθώντας το alter ego του Davies, τον Robert Tucker, από τα σχολικά του χρόνια στο «Children» του 1976, στην πάλη του με τη θρησκεία και τη σεξουαλικότητα στο «Madonna and Child», έως το πικρό τέλος του 1983 με το σπαρακτικό «Death and Transfiguration». Ο Davies προσφέρει στους θεατές μία ματιά στη ζωή του με την ελπίδα ότι θα αποτελέσει μια νότα παρηγοριάς, συντροφικότητας ή διαύγειας, καθώς παλεύουν με τους δικούς τους δαίμονες.
-
Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ (The Bitter Tears of Petra von Kant, 1972)Σκηνοθέτης: Rainer Werner FassbinderΗθοποιοί: Margit Carstensen, Hanna Schygulla, Katrin SchaakeΓια δύο ώρες ο Γερμανός Rainer Werner Fassbinder μας κλειδώνει μέσα στο διαμέρισμα της Petra von Kant (Margit Carstensen), μίας σχεδιάστριας μόδας διεθνούς φήμης – αν και είναι η βοηθός-σκλάβα της που κάνει όλη τη δουλειά ενώ η Petra περνάει το χρόνο της χαλαρώνοντας στο κρεβάτι. Αυτή η σαδομαζοχιστική σχέση δουλεύει και για τις δυο τους ώσπου η Petra αποκτά εμμονή με ένα νέο μοντέλο, την Karin. Η αφέντρα γίνεται σκλάβα και όταν η Karin δεν ανταποκρίνεται πια, η Petra κατακλύζεται από αυτολύπηση. Δείτε το για το συγκλονιστικό καστ που αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες και τους εκπληκτικούς διαλόγους.
-
God's Own Country (2017)Σκηνοθέτης: Francis LeeΗθοποιοί: Josh O’Connor, Alec SecareanuΔεν είναι δίκαιο για την ταινία ούτε για τους ηθοποιούς της να πούμε ότι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Francis Lee είναι απλά η απάντηση του Γιόρκσαϊρ στο «Brokeback Mountain». Ενώ και οι δύο ταινίες προβάλλουν τη βοσκή προβάτων και δύο άνδρες που, καθώς κατασκηνώνουν στην ενδοχώρα, μοιράζονται έναν έντονο σεξουαλικό και ρομαντικό δεσμό, οι ομοιότητες τελειώνουν εκεί. Το «God’s Own Country» είναι μια πιο ήρεμη ιστορία αγάπης που αποφεύγει το μελόδραμα για την εσωτερική μάχη με την απομόνωση, τη μοναξιά και τις σκληρές συνθήκες της αγροτικής ζωής. Μια απίθανη ερωτική τους σχέση θα συγκινήσει ακόμα και τους πιο αδιάφορους.
-
Θάνατος στη Βενετία (Death in Venice, 1971)Σκηνοθέτης: Luchino ViscontiΗθοποιοί: Dirk Bogarde, Romolo Valli, Mark BurnsΟ Ιταλός σκηνοθέτης προσάρμοσε το 1971 τη νουβέλα του Thomas Mann (1912), κρατώντας το σκηνικό στο Λίντο της Βενετίας πριν από το Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχοντας όμως ως πρωταγωνιστή έναν συνθέτη αντί για έναν συγγραφέα. Ο ασθενικός και προβληματικός Gustav (Dirk Bogarde) είναι ένας ηλικιωμένος άνδρας που αποκτά εμμονή με έναν νεαρό ξανθό ένοικο του ξενοδοχείου. Τα φιλοσοφικά ερωτήματα του Mann γίνονται πιο ήπια για να προσφέρουν μια οπτικά όμορφη και ατμοσφαιρική μελέτη των τελευταίων ημερών ενός ανθρώπου που λαχταρά την απλησίαστη ομορφιά και νεότητα.
-
Παράνομα Δεμένες (Bound, 1996)Σκηνοθέτες: Lana Wachowski, Lilly WachowskiΗθοποιοί: Jennifer Tilly, Gina Gershon, Joe PantolianoΌταν κυκλοφόρησε, το «Bound» αμφισβητήθηκε από κάποιους μέσα στην LGBT κοινότητα. Ήταν ένα φιλμ που αφορούσε μία λεσβιακή σχέση, σκηνοθετημένο από δύο άνδρες nerds, προϊόν της μετά-ταραντινικής εποχής, όπου μία ομοφυλοφιλική σχέση χρησιμοποιούνταν ως τακτική για να σοκάρει, κάνοντας έτσι μια κατά τα άλλα παραδοσιακή ταινία με εγκλήματα να ξεχωρίσει. Αλλά στον απόηχο του coming out των σκηνοθετών ως trans γυναίκες, η ταινία έχει επαναπροσδιοριστεί και πλέον μπορεί να εκτιμηθεί για αυτό που είναι: ένα ειλικρινές, ήπια ανατρεπτικό, υπέροχα διασκεδαστικό θρίλερ που φέρνει τα πάνω κάτω στις συμβάσεις του είδους.
-
But I'm a Cheerleader (1999)Σκηνοθέτης: Jamie BabbitΗθοποιοί: Natasha Lyonne, Clea DuVall, Michelle WilliamsΦανταστείτε τον John Waters να σκηνοθετεί μία εφηβική εκδοχή του «Cool Hand Luke» και έχετε περίπου μια ιδέα για αυτή την ευφυή σάτιρα στην οποία η πομ-πομ πριγκίπισσα της Natasha Lyonne στέλνεται σε ίδρυμα επανεκπαίδευσης όταν οι γονείς και οι φίλοι της υποψιάζονται ότι έχει μία ροπή προς τα «εκεί». Το καστ είναι αψεγάδιαστο –με τους Michelle Williams, Melanie Lynskey, Julie Delpy και τον RuPaul ως άντρακλα σύμβουλο της κατασκήνωσης να φοράει μπλουζάκι που γράφει «straight is great» – και μια χρήση του χρώματος που κατακλύζει τα μάτια. Αν δεν το έχετε δει, θα έπρεπε να ανυπομονείτε για αυτή τη βραδιά απόλαυσης.
-
Transamerica (2005)Σκηνοθέτης: Duncan TuckerΗθοποιοί: Felicity Huffman, Kevin ZegersΜία από τις πρώτες mainstream ταινίες μεγάλου στούντιο που ασχολήθηκαν με το θέμα της τρανς εμπειρίας. Στην ταινία του Duncan Tucker πρωταγωνιστεί η Felicity Huffman («Desperate Housewives») ως Brie, μία τρανς γυναίκα που ταξιδεύει με έναν θερμόαιμο έφηβο ο οποίος δεν ξέρει ότι είναι ο γιος της. Αυτό το υβρίδιο road movie/ταξιδιού ανακάλυψης αποδείχθηκε ότι ήταν το κατάλληλο όχημα για να ενθαρρύνει τη mainstream αποδοχή του μη οικείου θέματος – αν και από την άλλη πλευρά δέχθηκε ένα κύμα κατηγοριών επειδή το στούντιο δεν διάλεξε μία τρανς ηθοποιό για τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
-
Scorpio Rising (1964)Σκηνοθέτης: Kenneth AngerΗθοποιοί: Ernie Allo, Bruce Byron, Frank CarifiΗ 28λεπτη ταινία του Kenneth Anger έχει αρκετές πρωτιές. Ήταν η πρώτη ταινία που συνδύασε την κουλτούρα των μοτοσικλετιστών της δεκαετίας του ’50 με την ιστορία του Ιησού, καθώς και την πρωτοποριακή χρήση προϋπάρχουσας ποπ μουσικής για τη μουσική επένδυση της ταινίας (βλέπε Blue Velvet και Wipe Out), κάνοντας τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα φετίχ πολύ πριν από το «Crash» του David Cronenberg. Ένα έξυπνο λεύκωμα διεστραμμένων ονείρων, το οποίο είχε άλλη μια πρωτιά όταν το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνιας αποφάνθηκε πως, παρόλο το τολμηρό περιεχόμενο, δεν αποτελούσε μια ανήθικη ταινία λόγω της «λυτρωτικής της κοινωνικής αξίας».
-
Maurice (1987)Σκηνοθέτης: James IvoryΗθοποιοί: James Wilby, Rupert Graves, Hugh GrantΗ ταινία είναι βασισμένη σε μία νουβέλα του Ε.Μ. Φόρστερ που δημοσιεύθηκε το 1971, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του συγγραφέα, αλλά είχε γραφτεί δεκαετίες πριν. Ο Φόρστερ έγραψε την πρώτη εκδοχή του το 1913, περίπου την εποχή οπότε και διαδραματίζονται τα γεγονότα, και περιγράφει την ερωτική σχέση μεταξύ δύο φοιτητών στο Κέιμπριτζ, του Maurice (James Wilby) και του Clive (Hugh Grant), που γίνεται πιο περίπλοκη όταν φεύγουν από το πανεπιστήμιο. Καθώς ο Clive παντρεύεται και αναζητά πολιτικά αξιώματα, o ολοένα πιο προβληματικός Maurice αρνείται να απορρίψει τα συναισθήματα του και οδηγείται σε μία επικίνδυνη (αν αναλογιστούμε τους νομικούς και κοινωνικούς δεσμούς της εποχής) σχέση με έναν θηροφύλακα (Rupert Graves).
-
The Kids Are All Right (2010)Σκηνοθέτης: Lisa CholodenkoΗθοποιοί: Mia Wasikowska, Julianne Moore, Annette Bening, Mark RuffaloΜε μια πρώτη ματιά, το ηλιόλουστο, συγκινητικό κωμικό δράμα της Lisa Cholodenko για την οικογενειακή ζωή δεν φαίνεται και πολύ ασυνήθιστο. Υπάρχει κάτι οικείο, συμβατικό σχετικά με την προσέγγισή του στις εντάσεις μεταξύ γονιών κι εφήβων και την απιστία. Υπό μία έννοια ωστόσο, είναι αυτή η συμβατικότητα της ταινίας που την κάνει τόσο γλυκά ανατρεπτική: το πορτρέτο μίας λεσβιακής οικογένειας που αποτελείται από δύο μαμάδες στην προαστιακή Καλιφόρνια αποδεικνύει πως κάθε είδος οικογένειας μπορεί να διασπαστεί και να ενωθεί, πάνω-κάτω για τους ίδιους λόγους. Είναι μία όμορφη ιστορία για την αγάπη χωρίς να είναι γλυκανάλατη. Άλλωστε ποιος δεν θα ήθελε τις Annette Bening και Julianne Moore για μαμάδες;
-
Pride (2014)Σκηνοθέτης: Matthew WarchusΗθοποιοί: Bill Nighy, Dominic West, Andrew ScottΤο 1984, όταν οι ανθρακωρύχοι του Ηνωμένου Βασιλείου ξεκίνησαν απεργία, άνθρωποι από όλη τη χώρα ενώθηκαν για να μαζέψουν χρήματα για αυτούς και τις οικογένειες τους. Μία από τις μεγαλύτερες ομάδες που μάζεψαν χρήματα γι’ αυτό τον σκοπό ήταν μία ομάδα γκέι και λεσβιών στο Λονδίνο, οι οποίοι έβλεπαν την κακοποίηση των ανθρακωρύχων από την κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ να αντανακλά τον δικό τους κατατρεγμό. Ονομάζονταν LGSM (Lesbians and Gays Support the Miners) και ξεκίνησαν από το Λονδίνο μέσα σε ένα παλιό τροχόσπιτο για ένα χωριό της Νότιας Ουαλίας, κουβαλώντας κουβάδες γεμάτους ψιλά – χρήματα που είχαν μαζευτεί σε γκέι κλαμπ. Το 2014 αυτή η ιστορία έγινε μια υπέροχη βρετανική ταινία με μεγάλη καρδιά.
-
The Boys in the Band (1970)Σκηνοθέτης: William FriedkinΗθοποιοί: Kenneth Nelson, Peter White, Leonard FreyΟ σκηνοθέτης William Friedkin παρουσίασε το πορτρέτο μια ομάδας Νεοϋορκέζων φίλων στην ακμή της απελευθέρωσης. Επικεντρωμένη γύρω από ένα πάρτι γενεθλίων, είναι μία από τις πρώτες ταινίες που ασχολήθηκαν με την γκέι ζωή υπό τους δικούς της όρους, συμπεριλαμβάνοντας άφθονο αλκοόλ, ζόρικες σχέσεις και επίπονες προσωπικές επανασυνδέσεις. Αξίζει να σημειωθούν κάποιες συγκλονιστικές ερμηνείες που προήλθαν από τη θεατρική σκηνή –ο θεατρικός συγγραφέας Mart Crowley προσάρμοσε το δικό του θεατρικό έργο– και σκηνές που γυρίστηκαν στο Julius, το παλαιότερο σε λειτουργία γκέι μπαρ του Μανχάταν.
-
Ουράνια Πλάσματα (Heavenly Creatures, 1994)Σκηνοθέτης: Peter JacksonΗθοποιοί: Kate Winslet, Melanie LynskeyΗ ιδέα μιας σχέσης ως ξεχωριστής ολότητας, που έχει δημιουργηθεί και συντηρείται από δύο ανθρώπους, δεν εκφράστηκε ποτέ πιο ζωηρά απ’ ότι στη ταινία του Peter Jackson για αυτή την ιστορία εφηβικού πάθους στη Νέα Ζηλανδία της δεκαετίας του ‘40. Ελαφρά βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, το «Heavenly Creatures» ακολουθεί δύο έφηβες, την Juliet (Kate Winslet) και την Pauline (Melanie Lynskey), καθώς γνωρίζονται, ερωτεύονται πλατωνικά, παθιάζονται με αστέρες του σινεμά, χτίζουν ένα όλο και πιο περίτεχνο φανταστικό κόσμο και, στο τέλος, σχεδιάζουν και εκτελούν έναν φόνο.
-
Οι Ώρες (The Hours, 2002)Σκηνοθέτης: Stephen DaldryΗθοποιοί: Meryl Streep, Nicole Kidman, Julianne MooreΣπάνια το Χόλιγουντ μας δίνει τέτοιους περίπλοκους και επιβλητικούς γυναικείους χαρακτήρες. Βασισμένη στο βραβευμένο με Πούλιτζερ μυθιστόρημα του Michael Cunningham, η ταινία μας δείχνει την ιστορία τριών γυναικών κατά τη διάρκεια μίας ημέρας. Η Nicole Kidman είναι η Virginia Woolf, η οποία δουλεύει πάνω στην «Κυρία Νταλογουέι» στις αρχές της δεκαετίας του ’20 και νιώθει τον εαυτό της να καταρρέει. Η Julianne Moore είναι μία νοικοκυρά που έχει κατάθλιψη στην Καλιφόρνια της δεκαετίας του ’50, ασφυκτιώντας αργά από ανεκπλήρωτες επιθυμίες – απερίσκεπτα, φιλάει μία γειτόνισσά της. Στο σήμερα η Meryl Streep είναι μία εκδότρια που ζει στη Νέα Υόρκη μαζί με μία γυναίκα αλλά συγχρόνως φροντίζει τον πρώην εραστή της, έναν ποιητή που πεθαίνει από AIDS.
-
Fox and His Friends (1975)Σκηνοθέτης: Rainer Werner FassbinderΗθοποιοί: Rainer Werner Fassbinder, Peter Chatel, Karlheinz BöhmΑυτή είναι ίσως η πιο καυστική ταινία του ασταμάτητου Rainer Werner Fassbinder και η πιο δίκαιη επίθεση στη μεταπολεμική υποκρισία της μπουρζουαζίας (και ο Θεός ξέρει πόσος ανταγωνισμός υπάρχει σε αυτόν τον τομέα). Το κακό παιδί του ριζοσπαστικού γερμανικού σινεμά πρωταγωνιστεί στην ταινία του ως ένα γκέι αγόρι της εργατικής τάξης που αναζητά την αγάπη, τη λαχταρά και την αποδοχή και τυχαίνει να έχει κερδίσει το λαχείο – κάτι που εκμεταλλεύονται οι πιο πονηροί φίλοι του.
-
Un Chant d'Amour (1950)Σκηνοθέτης: Jean GenetΗθοποιοί: André Reybaz, Java, Coco Le MartiniquaisΟ καταραμένος ποιητής Jean Genet άφησε το σημάδι του σε πολλούς queer σκηνοθέτες (βλέπε το «Querelle» του Fassbinder ή το «Poison» του Todd Haynes), αλλά αυτή ήταν η μόνη ταινία που έκανε μόνος του. Με διάρκεια λιγότερη από μισή ώρα, εκτυλίσσεται χωρίς λόγια καθώς εξερευνά τον έρωτα δύο φυλακισμένων που έχουν χωριστεί και της ζήλειας του φύλακά τους. Παρουσιάζει δύο διαδοχικά σκηνικά ερωτικού χορού και αυνανισμού, αλλά καμία σκηνή δεν είναι τόσο έντονη όσο εκείνη που ο ένας φυλακισμένος φυσάει καπνό μέσα από τον τοίχο στο διπλανό κελί. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ δήλωσε ότι η ταινία ήταν ανήθικη.
-
Weekend (2011)Σκηνοθέτης: Andrew HaighΗθοποιοί: Chris New, Tom CullenΣτην πρωτοποριακή ταινία του Andrew Haigh βλέπουμε μια αρκετά προσωπική απεικόνιση του τι σημαίνει να είσαι γκέι στη σύγχρονη Βρετανία. Η ταινία αποτελεί μία τέλεια καταγραφή, από τον χορό στο τέλος της βραδιάς έως τις αγχώδεις σκέψεις για το πώς θα γραφτεί ένα μήνυμα μετά από μια συνεύρεση. Μέσα σε 48 ώρες και με τη βοήθεια των ερμηνειών των ηθοποιών, σιγά-σιγά δημιουργείται μια μελαγχολική αλλά συγχρόνως απολύτως αποτελεσματική νατουραλιστική κινηματογραφική εμπειρία. Σταδιακά το συναίσθημα μεγαλώνει, όπως και η κατανόησή μας για τους χαρακτήρες, και αντιλαμβανόμαστε ότι μια βαθιά, ίσως ανεπανάληπτη σύνδεση μπορεί να επιτευχθεί και να εξελιχθεί από κάτι πιο εφήμερο.
-
Οι Περιπέτειες της Πρισίλα, Βασίλισσας της Ερήμου (The Adventures of Priscilla Queen of the Desert, 1994)Σκηνοθέτης: Stephan ElliottΗθοποιοί: Hugo Weaving, Terence Stamp and Guy PearceΤώρα που η indie ταινία του 1994 από την Αυστραλία έγινε επιτυχημένο θεατρικό στο West End, είναι εύκολο ίσως να ξεχάσουμε πόσο ανατρεπτικό ήταν αυτό το θορυβώδες και υπερήφανο drag θέαμα τότε. Αν και η παρενδυσία είχε ξαναπαρουσιαστεί στο σινεμά ως παραλογισμός, αυτή η υπέροχα βρόμικη κωμωδία ανέδειξε την πλούσια ομορφιά της. Το θέαμα μιας drag queen στην οροφή ενός ροζ λεωφορείου, με μίλια αστραφτερού υφάσματος από αλουμινόχαρτο να σηκώνεται από τον αέρα στην έρημο πίσω της, ήταν αρκετό να κάνει τον καθένα να ζηλέψει το ντύσιμο της. Το καστ παίρνει άριστα, αλλά ήταν οι ενδυματολόγοι της ταινίας που πήραν ακριβοδίκαια το αγαλματίδιο του Όσκαρ Κοστουμιών.
-
Hedwig and the Angry Inch (2001)Σκηνοθέτης: John Cameron MitchellΗθοποιοί: John Cameron Mitchell, Miriam Shor, Stephen TraskΔιάσημη underground ταινία πριν γίνει αγαπημένο θεατρικό στο Broadway, αυτό είναι το εξαιρετικό σκηνοθετικό ντεμπούτο του John Cameron Mitchell. Η υπέροχη ερμηνεία του και τα αισθησιακά τραγούδια που έγραψε μαζί με τον Stephen Trask δημιούργησαν μια γλυκόπικρη ωδή στην επιβίωση των φρικιών. Γεννημένη στη Γερμανία αλλά αποκλεισμένη στην αμερικανική ενδοχώρα, η Hedwig πιάνεται διπλά κορόιδο – πρώτα από μια πρόχειρη αλλαγή φύλου και στη συνέχεια με τη φήμη που αποκτά ο πρώην της με τραγούδια που είχαν γράψει μαζί. Ξεκαρδιστική, καυστική και συχνά αιχμηρή, η ταινία αυτή, όπως και το θέμα της, είναι μοναδική.
-
Ωραίο μου Πλυντήριο (My Beautiful Laundrette, 1985)Σκηνοθέτης: Stephen FrearsΗθοποιοί: Daniel Day-Lewis, Gordon WarneckeO Omar είναι ένας νέος Βρετανός πακιστανικής καταγωγής που είναι εγκλωβισμένος μέσα στα θατσερικά όνειρα που έχει γι’ αυτόν ο θείος του (Saeed Jaffrey) και στις πιο ρομαντικές και κουλτουριάρικες φιλοδοξίες του αλκοολικού πατέρα του (Roshan Seth). Ο Johnny (Daniel Day-Lewis) είναι ένα παλιός συμμαθητής και φίλος που έχει γίνει νεο-φασίστας χούλιγκαν. Όταν οι δύο φίλοι συναντιούνται μετά από χρόνια και ο Johnny πιάνει δουλειά στο καθαριστήριο ρούχων του Omar, αναπτύσσουν μια ερωτική σχέση που πρέπει να κρύψουν από τον περίγυρο τους.
-
Orlando (1992)Σκηνοθέτης: Sally PotterΗθοποιοί: Tilda Swinton, Billy Zane, Quentin CrispΗ διασκευή αυτή της νουβέλας της Virginia Woolf από τη Sally Porter είναι αξιόλογη μόνο και μόνο από το καστ της. Η Tilda Swinton ως o αθάνατος αριστοκράτης που αλλάζει φύλο. Η ογδοντάρα Quentin Crisp ως Ελισάβετ Α’. O Billy Zane ως εραστής του ήρωα μας. Αλλά το «Orlando» δεν έχει μόνο ένα υπέροχο καστ. Αποτελεί μία πασαρέλα αγγλικής ιστορίας 400 χρόνων με πανέμορφες εικόνες μαγικού ρεαλισμού, αμφισβητώντας τις νόρμες της αρρενωπότητας και προσφέροντας μια επαναστατική όψη της queer θέλησης. Η μουσική από τον Jimmy Somerville είναι επίσης εκπληκτική.
-
Beautiful Thing (1996)Σκηνοθέτης: Hettie MacDonaldΗθοποιοί: Glen Berry, Scott Neal, Tameka EmpsonΑπό το θεατρικό έργο του 1993 του Jonathan Harvey μας έρχεται μία τρυφερή ιστορία για τη σεξουαλικότητα και τη φιλία στις εργατικές κατοικίες του νότιου Λονδίνου. Δείχνει με γλυκό τρόπο τη σχέση μεταξύ δύο μαθητών, του Jamie (Glen Berry) και του Ste (Scott Neal), που τελικά είναι πιο απλή στην πράξη από τις ζωές άλλων ανθρώπων γύρω τους. Με χαρακτήρες όπως η Mama Cass και η Leah, η ταινία αυτή αποτελεί μια τρυφερή αστική φαντασίωση.
-
Να με Φωνάζεις με το Όνομά σου (Call Me by Your Name, 2017)Σκηνοθέτης: Luca GuadagninoΗθοποιοί: Armie Hammer, Timothée Chalamet, Michael Stuhlbarg, Amira CasarΗ ταινία που είναι βασισμένη στο διακεκριμένο μυθιστόρημα του André Aciman και πήρε Όσκαρ για το διασκευασμένο σενάριο του James Ivory είναι κάτι παραπάνω από έναν γλυκόπικρο στοχασμό πάνω στον διαχρονικό αντίκτυπο ενός καλοκαιρινού ρομάντζου. Ο σκηνοθέτης Luca Guadagnino αιχμαλωτίζει τη σύγχυση, την ένταση και τον πόθο που σιγοβράζει μεταξύ του ώριμου για την ηλικία των 17 χρόνων Elio (Chalamet) και του σαγηνευτικού και απίστευτα όμορφου Oliver (Hammer). Άσχετα με το αν έχουμε ζήσει παρόμοιες εμπειρίες, εδώ νιώθουμε κάτι παραδόξως γνώριμο και νοσταλγικό. Ο εμπνευσμένος μονόλογος που δίνει ο πατέρας του Elio (Stuhlbarg) προς το τέλος της ταινίας για την αναγκαιότητα του πόνου και της θλίψης πάλλεται από κατανόηση.
-
Ένα Αγόρι στα Ροζ (Ma Vie en Rose, 1997)Σκηνοθέτης: Alain BerlinerΗθοποιοί: Georges Du Fresne, Michèle Laroque, Jean-Philippe ÉcoffeyΟι γονείς του μικρού Ludovic ανησυχούν καθώς στον γιο τους αρέσουν οι κούκλες Barbie. Ο Ludovic όμως δεν ανησυχεί, απλά νιώθει ότι είναι κορίτσι. Η παιδική τρανς ταυτότητα παραμένει ένα αμφιλεγόμενο θέμα έως σήμερα και ο Βέλγος σκηνοθέτης κάνει ένα θαρραλέο πρώτο βήμα το 1997, βάζοντάς το –επιτυχημένα, μάλιστα– στο επίκεντρο της ταινίας του. Ο Georges Du Fresne δίνει μία όμορφη ερμηνεία ως Ludovic, το θρασύ χιούμορ είναι υπέροχο και η ταινία αποτελεί το πορτρέτο ενός παιδιού που απλά αναζητά την ευτυχία σε έναν κόσμο που φοβάται την αλλαγή (όπως φαίνεται και από το γεγονός ότι η ταινία κρίθηκε ακατάλληλη στις ΗΠΑ). -
The Killing of Sister George (1968)Σκηνοθέτης: Robert AldrichΗθοποιοί: Beryl Reid, Susannah York, Coral BrowneΈξι χρόνια μετά από την κλασική ταινία «What Ever Happened to Baby Jane?» του 1962, ο σκηνοθέτης Robert Aldrich επιστρέφει με ένα μακάβριο λεσβιακό ψυχόδραμα. Η Beryl Reid κατακλύζει τη σκηνή ως June, μία ηθοποιός που είναι γνωστή για τον ρόλο της ως γλυκιά Sister George σε μια σαπουνόπερα, στην πραγματικότητα όμως είναι ένα αλκοολικό τέρας. Η συμπεριφορά της απειλεί τόσο τη δουλεία της, όσο και τη σχέση της με την εύπιστη Childie (Susannah York), παρόλα αυτά η Reid διατηρεί τη συμπάθεια μας. Η ταινία περιλαμβάνει επίσης και σκηνές από το θρυλικό λεσβιακό κλαμπ «Gateways».
-
Όλα για τη Μητέρα μου (All About My Mother, 1999)Σκηνοθέτης: Pedro AlmodóvarΗθοποιοί: Cecilia Roth, Marisa Paredes, Candela PeñaΟι ταινίες του Pedro Almodóvar αποτελούν στην ουσία ένα LGBT σινεμά από μόνες τους. Αλλά αυτή η πλούσια, ώριμη, βασανιστική ταινία που κέρδισε Όσκαρ ίσως αποτελεί το πιο γενναιόδωρο δώρο του στην κοινότητα. Είναι επίσης η γέφυρα μεταξύ των προηγούμενων άναρχων και μανιασμένων camp ταινιών του με τις πιο εκλεπτυσμένες ταινίες της ώριμης καριέρας του που αγκαλιάζουν το μελόδραμα και το «γυναικείο σινεμά». Η Cecilia Roth είναι η Manuela, μία μητέρα που πενθεί ενώ ψάχνει στην queer σκηνή της Βαρκελώνης για την τρανς που χωρίς να το θέλει έγινε ο πατέρας του θανόντος γιου της. Στην ταινία παρελαύνουν έγκυες μοναχές, κινηματογραφικές ντίβες και η κρίση του AIDS σε ένα μεθυστικό μίγμα για τη συντροφικότητα των αουτσάιντερ.
-
Το Δικό μου Αϊντάχο (My Own Private Idaho, 1991)Σκηνοθέτης: Gus van SantΗθοποιοί: River Phoenix, Keanu ReevesΓια πολλά χρόνια θεωρούνταν γενναίο για έναν νέο ηθοποιό να παίξει έναν γκέι χαρακτήρα (επειδή το Χόλιγουντ πίστευε ότι το γυναικείο κοινό θα σταματούσε να θαυμάζει και να ασχολείται με αυτούς τους ηθοποιούς). Η ταινία αυτή όμως απέδειξε πως έκαναν λάθος. Ο River Phoenix και ο Keanu Reeves παίζουν δύο γκέι εκδιδόμενους νεαρούς που περιπλανώνται στους δρόμους του Σιάτλ – και τα κορίτσια και πάλι κρέμασαν τις αφίσες τους στα δωμάτια τους. Η ταινία του Gus van Sant είναι ονειρική, προσγειωμένη και επιτηδευμένη με την καλύτερη έννοια, ενώ οι πρωταγωνιστές της είναι απίστευτα όμορφοι.
-
Ευτυχισμένοι Μαζί (Happy Together, 1997)Σκηνοθέτης: Wong Kar-waiΗθοποιοί: Leslie Cheung, Tony CheungΗ αγάπη πονάει στην ταινία του Wong Kar-wai για το ζευγάρι από το Χονγκ Κονγκ, τον παρορμητικό Ho (Leslie Cheung) και τον προσγειωμένο Lai (Tony Cheung), χαμένο στην άλλη άκρη του κόσμου. Καθώς το έχουν σκάσει στην Αργεντινή, και οι δύο είναι το ίδιο ανίκανοι στο να δώσουν τέλος στη σχέση που τους καθορίζει. Οι δυνατές ερμηνείες, η ελλειπτική δομή του Wong και η εξαίρετη δουλειά των τακτικών συνεργατών του όπως ο κινηματογραφιστής Christopher Doyle και ο σχεδιαστής παραγωγής William Chang χαρακτηρίζουν αυτό το γυρισμένο το 1997 σπαρακτικό ρομάντζο για την παράδοση του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα.
-
Boys Don't Cry (1999)Σκηνοθέτης: Kimberly PeirceΗθοποιοί: Hilary Swank, Chloë Sevigny, Peter Sarsgaard«Έχουμε διανύσει πολύ δρόμο» είπε η Hilary Swank όταν κέρδισε το Όσκαρ για την ερμηνεία της στη βιογραφική ταινία για τον Brandon Teena, έναν νεαρό τρανς άνδρα που δολοφονήθηκε στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ. Είχε δίκιο καθώς η ταινία της Peirce άνοιξε τα μάτια και τις καρδιές του κόσμου όσον αφορά την ιδέα της τρανς ταυτότητας λίγο πριν από τη νέα χιλιετία, προσδίδοντας στον χαρακτήρα μία πραγματιστική ευθύτητα και μια τρεμάμενη αισθαντικότητα.
-
Το Μυστικό του Brokeback Mountain (Brokeback Mountain, 2005)Σκηνοθέτης: Ang LeeΗθοποιοί:: Heath Ledger, Jake GyllenhaalΞεπέρασε τα 140 εκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις παγκοσμίως, κάτι που σημαίνει ότι η ταινία του Ang Lee αποτελεί την πιο επικερδή γκέι ρομαντική ταινία όλων των εποχών. Είναι ένα πραγματικό θαύμα που έφτασε αυτά τα ύψη –ενώ παράλληλα συγκέντρωσε 8 υποψηφιότητες για Όσκαρ– χωρίς να ευτελίσει τη διακριτική, λακωνική θλίψη της πρόζας της Annie Proulx. Ο Heath Ledger και ο Jake Gyllenhaal πρωταγωνιστούν στην τραγική ιστορία αγάπης ως γεροδεμένοι βοσκοί στο Γουαϊόμινγκ των ‘60s. Λόγια όπως «I wish I knew how to quit you» έχουν αφήσει ιστορία και πλέον κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει ένα κρεμασμένο καρό πουκάμισο χωρίς να δακρύσουν τα μάτια του.
Θα προσεθετα τη Strella και το breakfast at Pluto Βασικα το breakfast at Pluto δεν μπορεί να λειπει!
Θα ήθελα να είναι 60 στη λίστα και να περιλαμβάνονται ακόμα:
The color purple (1985)
Kiss of the spider woman (1985)
Low of desire (1987)
The crying game (1992)
Mulholland Drive (2001)
Milk (2008)
Tomboy (2011)
Τhe imitation game (2014)
Carol (2015)
A Fantastic Woman - una mujer fantástica (2017)
1.Θάνατος στη Βενετία
=Moon Light
=My own private Idaho
4. Un Chant D' Amour
5. Heavenly Creatures
6. Transamerica
7. Priscilla
8. Bad Education
9. Pink Flamingos
10. Oποιαδήποτε το Φασμπίντερ ειναι όλες ψιλοίδιες και όλες queer ανεξάρτητα απο τα φύλα και το στόρι
Οι περίφημες ερωτικές σκηνές αγγίζουν τα όρια της απόλυτης γελοιότητας, κανένας ρεαλισμός, καμία πειστικότητα και κάνει μπαμ, αφενός μεν η αμηχανία των (straight) πρωταγωνιστριών, αλλά κυρίως το male gaze του σκηνοθέτη, ο οποίος εκτός από το οφθαλμοφανές φετίχ του με τους κώλους, σύμφωνα με μαρτυρίες των πρωταγωνιστριών ταλαιπώρησε πολύ τις ίδιες εμμονικά και ηδονοβλεπτικά. Έπειτα υπήρχαν διάφορα πράγματα ό,τι να 'ναι, που λειτουργούσαν καθαρά προς τέρψη ενός συγκεκριμένου μέρους του κοινού, εκτός κι αν θεωρείται πολύ λογικό και ρεαλιστικό π.χ. οι γονείς σου να καλούν για πρώτη φορά την κοπέλα σου σπίτι να της κάνουν το τραπέζι, το κύριο γεύμα είναι …μύδια, στρείδια, πεταλίδες και η κοπέλα σου να αρχίζει να γλύφει και να ρουφά τα μαλάκια λες και δεν υπάρχει αύριο. Ή -ξέρω γω- να συναντιούνται οι τύπισσες σε ένα καφέ, αφού έχουν πλακωθεί πολύ άσχημα και χωρίσει, και αφού η μία είναι σαν κλαμένος κολιός να αρχίζει να γλύφει της άλλης, αισθησιακά, τα δάκτυλα του χεριού.
…Για να μην πω για το ανασκαλοπισμένο στόρυ σε σχέση με την ορίτζιναλ πηγή (κόμικ). Η ίδια η Julie Maroh, δημιουργός του κόμικ δήλωσε τα εξής:
"she felt that he failed to capture the lesbian heart of her story, and disapproved of the sex scenes. In a blog post, she called the scenes, "a brutal and surgical display, exuberant and cold, of so-called lesbian sex, which turned into porn, and made me feel very ill at ease", saying that in the movie theatre, "the heteronormative laughed because they don't understand it and find the scene ridiculous. The gay and queer people laughed because it's not convincing, and found it ridiculous. And among the only people we didn't hear giggling were the potential guys too busy feasting their eyes on an incarnation of their fantasies on screen". She added that "as a feminist and lesbian spectator, I cannot endorse the direction Kechiche took on these matters. But I'm also looking forward to hearing what other women will think about it. This is simply my personal stance."
The film received considerable LGBT and feminist critical comment for the dominance of the male gaze and lack of female gaze, with some reviewers calling it a "patriarchal gaze."Author Maroh was among the harshest critics on this point, saying, "It appears to me this was what was missing on the set: lesbians."
Αν είναι να μείνει αυτό το ανοσιούργημα ως «Η» λεσβιακή σάγκα, στην Ιστορία του κινηματογράφου, τι να πω… :-S