Γιατί η κυβερνώσα Αριστερά χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ

Γιατί η κυβερνώσα Αριστερά χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ Facebook Twitter
Τον Ιούνιο του '11 η χώρα όλη σείονταν από μαζικές αντιμνημονιακές διαδηλώσεις... Φωτο: ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
2

«Μπροστά δεν ξέρω τι θα βρω, μα πίσω δε γυρίζω» διακήρυττε ένα από τα δημοφιλέστερα συνθήματα τον Ιούνιο του '11, όταν το Σύνταγμα ήταν υπό κατάληψη και η χώρα όλη σείονταν από μαζικές αντιμνημονιακές διαδηλώσεις. Σύνθημα που αντανακλούσε την καταβαράθρωση ολόκληρου του παλιού πολιτικού συστήματος και την ανάδειξη μιας χαλαρής ομοσπονδίας «αριστερίστικων» συνιστωσών σε ευρύτερο πόλο αντίστασης, ελπίδας, αξιοπρέπειας και κοινωνικής αλλαγής απέναντι σε έναν «συναινετικό», αποικιακού τύπου νεοφιλελευθερισμό με σαφή αντιδημοκρατικά, αυταρχικά και ακροδεξιά γνωρίσματα. Πράγματι, τριάμισι χρόνια μετά ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε εξουσία, φέρνοντας τα πάνω κάτω, και παρά τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του, τη σχεδόν πλήρη συμμόρφωση με τους δανειστές-εταίρους, τη διάσπαση και την υπογραφή ενός ακόμα «βαρέων βαρών» Μνημονίου, κέρδισε άνετα και δεύτερες εκλογές μέσα σε ένα επτάμηνο, για τον επιπλέον λόγο ότι το σύνθημα εκείνο είχε περάσει πια στο συλλογικό υποσυνείδητο – κάπως έτσι, άλλωστε, προέκυψε και το αναπάντεχα πλειοψηφικό «Όχι» του Ιουνίου κόντρα σε κάθε καθεστωτική λογική, σε συνθήκες ακραίας πόλωσης και οικονομικού μπλακάουτ. Γιατί αρχικά (προτού, δηλαδή, δουν «φως» και μπουν διάφοροι απίθανοι πρώην και νυν συστημικοί πολιτικοί τυχοδιώκτες) εξέφραζε κάτι ευρύτερο: την ευχή και κατάρα των μη προνομιούχων, των «ριγμένων», εκείνων που ενώ σνόμπαραν ακόμα και το... ορεκτικό, κλήθηκαν να πληρώσουν στο ακέραιο το ντελούξ δείπνο συν την αξία του «ρεστοράν», όλων όσοι δεν συμβιβάστηκαν με μια πελατειακή, διαπλεκόμενη, αριβίστικη Ελλάδα.


Εκτός, βέβαια, από την Αριστερά, η μνημονιακή λαίλαπα «ωφέλησε» τη λαϊκή Δεξιά αλλά και τη χάρντκορ Ακροδεξιά. Η Χ.Α. σταθεροποιήθηκε ως «τρίτος πόλος» παρά τη δραματική επιβεβαίωση του εγκληματικού-συμμορίτικου χαρακτήρα της και τις καθυστερημένες, έστω, δικαστικές της διώξεις, ενώ η πρώτη (ΑΝ.ΕΛ.) έγινε κυβερνητική αυτοκόλλητη του ΣΥΡΙΖΑ, καταξιωμένη όσο ποτέ, παρότι εξέλιπε το μνημονιακό δίλημμα που δικαιολογούσε, υποτίθεται, την παράωρη συνύπαρξη. Απόρροια αυτού του «γάμου» είναι εξάλλου και ο ιδιότυπος εθνολαϊκισμός που διαποτίζει τον δημόσιο λόγο αλλά και το δημόσιο... θέαμα (βλέπε Σαλαμίνα).

Όμως τα «πακέτα» φαντάζουν ασήκωτα κι αλλήθωρα, η οργή εξακολουθεί να σιγοβράζει και η κυβερνώσα Αριστερά χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ για να πείσει πως δεν προβάρει απλώς πια ρόλο διεκπεραιωτή και «πυροσβέστη», ανυπομονώντας να στεφθεί εκείνη επόμενος «χαλίφης».


Και να 'μαστε τώρα, μέσα Οκτώβρη, να ψηφίζουμε στη Βουλή όχι βέβαια την κατάργηση των δύο προηγούμενων μνημονίων «με έναν νόμο κι ένα άρθρο», όπως υποσχόταν προεκλογικά ο Αλέξης κι ας γνώριζε «τι κούφια λόγια ήσανε αυτά», καταπώς λέει ο ποιητής, αλλά τα δρακόντεια προαπαιτούμενα του τρίτου. Το νέο κυβερνητικό αφήγημα εστιάζει στη μάχη κατά της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της διαπλοκής –πρόταγμα όλων σχεδόν των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων–, αλλά έλα που κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει... Εφόσον, μας λένε, αντιμετωπιστούν επιτυχώς αυτά τα φαινόμενα, θα αξιολογηθούμε ευμενώς, θα χαρτζιλικωθούμε περαιτέρω και πού θα πάει, θα ανακάμψουμε κάποια στιγμή. Η δεδομένη κοινωνική ευαισθησία της Αριστεράς θα αποτρέψει φαινόμενα ακραίας φτώχειας και πείνας, ενώ το «θεόθεν» ηθικό της πλεονέκτημα εγγυάται θεσμούς, δίκια και δικαιώματα.

Αυτό όμως που καταρχάς διαφαίνεται σε μια σειρά από επιλογές προσώπων και πρακτικών είναι αφενός μια «αμοιβαία επωφελής» ανακωχή με τους ολιγάρχες (βιομηχάνους, εργολάβους, τραπεζίτες, εφοπλιστές, μιντιάρχες κ.ά.) συν μία παρασκηνιακή συνδιαλλαγή με τη διαφθορά που αποσκοπεί στο ξαναμοίρασμα της «πίτας», αφετέρου μια ατέρμονη φοροκαταιγίδα που πάλι τους συνήθεις μικρομεσαίους βασικά στοχοποιεί (αυξημένοι ΦΠΑ, διαιώνιση ΕΝΦΙΑ α' κατοικίας, υποχρεωτική χρήση πιστωτικής... οργουελιανών προδιαγραφών, πιθανή πληρωμή ακόμα και μέρους των μισθών σε πλαστικό χρήμα). Ωραίες οι διακηρύξεις περί «μη κομματικοποίησης» του κράτους, αλλά για να αλλάξεις «τσιμεντωμένες» αντιλήψεις και νοοτροπίες χρειάζεσαι βούληση, χρόνο και μόχθο. Έπειτα, πώς μπορείς να πείσεις τον μέσο ικανό νέο να μην ξενιτευτεί, σιχτιρίζοντάς σε σαν τους προκατόχους σου, ή τον μέσο πολίτη (άνεργο, εργαζόμενο, μικροεπιχειρηματία) να συμμεριστεί το αναβαπτισμένο στην κολυμπήθρα της ΤΙΝΑ όραμα; Που προϋποθέτει να δουλεύει –αν δουλεύει– σαν είλωτας μέχρι τα βαθιά του γεράματα (αν σώσει να τα φτάσει) απλώς για να σιτίζεται και, το σημαντικότερο, να μπορεί πρόθυμα να αποπληρώνει ένα σωρό πιθανά κι απίθανα χαράτσια (αυτά ακριβώς που ο νυν πρωθυπουργός μάς παρότρυνε να μην εξοφλούμε). Ή να γίνει κι ο ίδιος, αν δεν είναι ήδη, «αποικία χρέους», ασορτί με τη χώρα, ενόσω οι πραγματικά έχοντες και κατέχοντες απλώς αλλάζουν βαριεστημένα πλευρό στην πολυθρόνα. Όσο για το δικαιωματικό, έχει δρόμο ακόμα...


Κατανοητή, βέβαια, η κόπωση, η απογοήτευση, η πίστωση χρόνου στο «καινούργιο». Και σίγουρα υπάρχει κόσμος –Συριζαίοι και μη– που πιστεύει πραγματικά πως ό,τι καλύτερο (ή... χειρότερο) μπορούσε να γίνει έγινε κι ότι «με αγώνα και συνέπεια» πολλά μπορεί να διορθωθούν. Όμως τα «πακέτα» φαντάζουν ασήκωτα κι αλλήθωρα, η οργή εξακολουθεί να σιγοβράζει και η κυβερνώσα Αριστερά χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ για να πείσει πως δεν προβάρει απλώς πια ρόλο διεκπεραιωτή και «πυροσβέστη», ανυπομονώντας να στεφθεί εκείνη επόμενος «χαλίφης».

2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένας Αλβανός «λάθρο» εξομολογείται

Ο ελληνικός ρατσισμός / Ένας Αλβανός «λάθρο» εξομολογείται

Η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα και το αντίκτυπό της σε Έλληνες κι Αλβανούς μέσα από τη συγκινητική αυτοβιογραφία του Φατός Ρόσα «Εγώ, ο Λαθρομετανάστης» (εκδ. Ελεύθερος Τύπος), μια μαρτυρία δυνατή που καθηλώνει με την παραστατικότητα, την αμεσότητα και την ευστοχία της
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η αθώωση των αστυνομικών που συμμετείχαν στην εκκένωση του Συντάγματος το '11 έχει πολλές σημασίες

Casus Belli / Γιατί η αθώωση των αστυνομικών που συμμετείχαν στην εκκένωση του Συντάγματος το '11 έχει πολλές σημασίες

Η αθωωτική απόφαση των δεκαοκτώ αστυνομικών που κατηγορούνταν για βιαιότητες κατά την επιχείρηση εκκένωσης της κατειλημμένης πλατείας Συντάγματος τον Ιούλιο του ’11 δεν εξέπληξε κανέναν και απογοήτευσε όποιον τυχόν έλπιζε σε ένα νέο ύφος και ήθος από πλευράς εξουσίας
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tι πρέπει να διδαχτούμε από την περιπέτεια της Ηριάννας και του Περικλή

Casus Belli / Tι πρέπει να διδαχτούμε από την περιπέτεια της Ηριάννας και του Περικλή

Κάθε άνθρωπος που δίκαια διασώζεται από τα νύχια ενός συστήματος εξουσίας βαθιά διεφθαρμένου, αυταρχικού κι ανάλγητου είναι κέρδος για την κοινωνία, αλλά τι θα συμβεί αν στην περίπτωσή της Ηριάννας και του Περικλή βρεθούν κάποιοι λιγότερο νέοι και ωραίοι;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τις εξεγέρσεις δεν τις κάνουνε πάντα οι «διαβασμένοι» κύριε Μακρόν

Casus Belli / Τις εξεγέρσεις δεν τις κάνουνε πάντα οι «διαβασμένοι» κύριε Μακρόν

Το παλιομοδίτικο, δασκαλίστικο κήρυγμα του εκνευρισμένου Γάλλου προέδρου σε νεαρό σπουδαστή που τάχα τον ειρωνεύτηκε αντικατοπτρίζουν απόλυτα το ύφος, το ήθος αλλά και τους μύχιους φόβους της εξουσίας σήμερα διεθνώς
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η προοπτική αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια και ο συντηρητισμός του πολιτικού συστήματος

Casus Belli / Η προοπτική αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια και ο συντηρητισμός του πολιτικού συστήματος

Σκέψεις σχετικά με το επίμαχο νομοσχέδιο αναδοχής για τα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, με αφορμή την 6η Γιορτή Οικογενειών Ουράνιο Τόξο στην Ακαδημία Πλάτωνος
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσο πιθανό είναι το σενάριο ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου;

Casus Belli / Πόσο πιθανό είναι το σενάριο ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου;

Από την κεντρική Αφρική ως την Αραβική χερσόνησο, από την Άπω ως τη Μέση Ανατολή κι από τον Καύκασο ίσαμε τη «δικιά μας» γειτονιά μυρίζει μπαρούτι. Πόσο πιθανός είναι άραγε ένας μεγάλος, τοπικός ή και παγκόσμιος πόλεμος και τι μορφή θα έχει; Κι αν έχει ήδη ξεκινήσει;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μεροληπτεί η ελληνική δικαιοσύνη υπέρ της ακροδεξιάς;

Αρχείο / Μεροληπτεί η ελληνική δικαιοσύνη υπέρ της ακροδεξιάς;

Κρίνουν άραγε οι δικαστές τους κατηγορούμενους για πολιτική βία και τρομοκρατικές ενέργειες ισότιμα κι αντικειμενικά ή ανάλογα, εν πολλοίς, με την ιδεολογική τους προέλευση; Δύο ευαισθητοποιημένοι στα κοινά δικηγόροι και ο πρώην γ.γ. Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταθέτουν την άποψή τους
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μερικές ασυναγώνιστες χοντράδες που έχει πει κατά καιρούς ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Casus Belli / Μερικές ασυναγώνιστες χοντράδες που έχει πει κατά καιρούς ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Ο Τσίπρας έχει επίσης βέβαια κάνει μεγάλες γκάφες, όμως ο Κυριάκος που πλασάρεται ως πιο σπουδαγμένος, πιο εκλεπτυσμένος και πιο σοβαρός τερματίζει το «γκαφόμετρο»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Εξοπλίζοντας εγκληματίες πολέμου: σκέψεις περί «ηθικής» στο εμπόριο όπλων

Casus Belli / Εξοπλίζοντας εγκληματίες πολέμου: σκέψεις περί «ηθικής» στο εμπόριο όπλων

Το να εξοπλίζεις ένα καθεστώς όπως το (θεωρητικά σύμμαχο) σαουδαραβικό, που εμπλέκεται σε εγκλήματα πολέμου στην Υεμένη, είναι κραυγαλέα ανήθικο, έστω κι αν αποδειχθεί καθ΄όλα νόμιμο
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελικά ο «ανώμαλος»;

Casus Belli / Ποιος είναι τελικά ο «ανώμαλος»;

Οι εννέα ομοφυλόφιλοι πολίτες που μήνυσαν τον Καλαβρύτων Αμβρόσιο για κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος καθώς και δημόσια υποκίνηση βίας και μίσους ευελπιστούν σε μια καταδίκη-ανάχωμα στον μισαλλόδοξο λόγο που συχνά διατυπώνουν με περισσή χολή όχι μόνο κάποιοι αφιονισμένοι ρασοφόροι αλλά και η ίδια η επίσημη Εκκλησία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μια «ακτινογραφία» της υπόθεσης του μικρού Αμίρ και μερικά άβολα συμπεράσματα

Στήλες / Μια «ακτινογραφία» της υπόθεσης του μικρού Αμίρ και μερικά άβολα συμπεράσματα

Η «κλεμμένη» σημαία, το φασιστικό χτύπημα, η προπαγάνδα του ψέματος και μια πρωθυπουργική πρωτοβουλία που θα ήταν θαυμάσια αν είχε την ανάλογη συνέχεια και συνέπεια
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ
Περί σεξουαλικής παρενόχλησης, εφηβικού ερωτισμού και άλλων δαιμονίων

Στήλες / Περί σεξουαλικής παρενόχλησης, εφηβικού ερωτισμού και άλλων δαιμονίων

Μερικές ενδεχομένως ανόσιες σκέψεις πάνω στην ερωτική επιθυμία -από την αθωότερη ως την απεχθέστερη εκδοχή της- καθώς και τις κοινωνικές νόρμες με αφορμή το πρόσφατο «Χόλιγουντγκεϊτ»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
χρέος, μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ευρώ-δραχμή κλπ κυριάρχησαν στην δημόσια συζήτηση καλύπτοντας τα προβλήματα που θα έπρεπε να συζητηθούν. Εργασιακά, τι δικαιώματα υποχρεώσεις έχουμε, πώς θα μειωθεί η ανεργία. Ανάπτυξιακά κλπ. Πως θα πετύχουμε αυτάρκεια, διατροφικά, ενεργειακά, και να έχουμε και πλεόνασμα εισαγωγών/εξαγωγών όταν μπορούμε. Δικαιοσύνη, διαφάνεια, πώς θα ελέγχονται καλύτερα οι δημόσιες αποφάσεις. Και πολλά άλλα.σήμερα μου φάινεται οι περισσότεροι πιστεύουν ή απλά δέχονται πως δεν θέλουμε πολιτειακές αλλαγές αλλά αρκεί να βρούμε τους καλύτερους ή αυτούς που είναι τίμιοι και τα λένε καλά. Ενώ θα έπρεπε να γίνουν δομικές αλλαγές στην διακυβέρνηση ώστε να συμμετέχουν περισσότεροι στην απόφαση και τον έλεγχο. Τα κόμματα λειτουργούν με τρόπο που προφανώς στηρίζει την διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Κάθε φορά κάποιος νόμος ψηφίζεται χωρίς να γίνεται συζήτηση ουσιαστική στην βουλή, μόνο εντυπώσεις για να την κοινή γνώμη.Ασχέτως αν ισχύει "το μη χείρων βέλτιστον" για τον καθένα που επιλέγει κάποιο κόμμα, πρέπει να συζητηθούν επιτέλους κάποιες αλλαγές στην διακυβέρνηση. Η Ελβετία για παράδειγμα θεωρείται από κάποιους χώρα με αυξημένη δημοκρατικότητα και μπορύμε να πάρουμε παραδείγματα από αυτήν να δούμε αν εφαρμόζονται κάποια εδώ. Αλλά κόμματα και ΜΜΕ δεν ασχολούνται ποτέ με τέτοιες πολιτικές προκλήσεις.
"...απέναντι σε έναν «συναινετικό», αποικιακού τύπου νεοφιλελευθερισμό με σαφή αντιδημοκρατικά, αυταρχικά και ακροδεξιά γνωρίσματα."Ναι, οι Σαμαροβενιζέλοι ήταν οι κακοί δεξιοί, νεοφιλελεύθεροι (νεοφιλελευθερισμός με κρατισμό πως πάει μαζί ρε παιδιά, ας μου εξηγήσει κάποιος), αυταρχικοί και αντιδημοκράτες, ενώ οι Τσιπροκαμένοι που διοικούν με ΠΝΠ και διαδικασίες κατεπείγοντος, που έφεραν το χειρότερο μνημόνιο, που ξεχνάνε να δηλώσουν εκατομμυριάκια στην εφορία και βγάζουν απο τις τράπεζες τα δεκαχίλιαρα αβέρτα εν μέσω cap controls, έχουν την "δεδομένη κοινωνική ευαισθησία της Αριστεράς που θα αποτρέψει φαινόμενα ακραίας φτώχειας και πείνας, ενώ το «θεόθεν» ηθικό της πλεονέκτημα εγγυάται θεσμούς, δίκια και δικαιώματα."Αυτές είναι οι ιδεοληψίες του ελληνικού λαού και τις πληρώνουμε ακριβά.