χρέος, μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ευρώ-δραχμή κλπ κυριάρχησαν στην δημόσια συζήτηση καλύπτοντας τα προβλήματα που θα έπρεπε να συζητηθούν. Εργασιακά, τι δικαιώματα υποχρεώσεις έχουμε, πώς θα μειωθεί η ανεργία. Ανάπτυξιακά κλπ. Πως θα πετύχουμε αυτάρκεια, διατροφικά, ενεργειακά, και να έχουμε και πλεόνασμα εισαγωγών/εξαγωγών όταν μπορούμε. Δικαιοσύνη, διαφάνεια, πώς θα ελέγχονται καλύτερα οι δημόσιες αποφάσεις. Και πολλά άλλα.σήμερα μου φάινεται οι περισσότεροι πιστεύουν ή απλά δέχονται πως δεν θέλουμε πολιτειακές αλλαγές αλλά αρκεί να βρούμε τους καλύτερους ή αυτούς που είναι τίμιοι και τα λένε καλά. Ενώ θα έπρεπε να γίνουν δομικές αλλαγές στην διακυβέρνηση ώστε να συμμετέχουν περισσότεροι στην απόφαση και τον έλεγχο. Τα κόμματα λειτουργούν με τρόπο που προφανώς στηρίζει την διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Κάθε φορά κάποιος νόμος ψηφίζεται χωρίς να γίνεται συζήτηση ουσιαστική στην βουλή, μόνο εντυπώσεις για να την κοινή γνώμη.Ασχέτως αν ισχύει "το μη χείρων βέλτιστον" για τον καθένα που επιλέγει κάποιο κόμμα, πρέπει να συζητηθούν επιτέλους κάποιες αλλαγές στην διακυβέρνηση. Η Ελβετία για παράδειγμα θεωρείται από κάποιους χώρα με αυξημένη δημοκρατικότητα και μπορύμε να πάρουμε παραδείγματα από αυτήν να δούμε αν εφαρμόζονται κάποια εδώ. Αλλά κόμματα και ΜΜΕ δεν ασχολούνται ποτέ με τέτοιες πολιτικές προκλήσεις.