Η ποιήτρια και θεατρική συγγραφέας Μαριάντζελα Γκουαλτιέρι η οποία ζει και εργάζεται στην πόλη Cesena της ιταλικής περιφέρειας Emilia-Romagna, όπου διευθύνει μαζί με τον σκηνοθέτη Τσέζαρε Ρονκόνι το Teatro Valdoca, με το που ανακοίνωσε η ιταλική κυβέρνηση στις 9 Μαρτίου τα δραστικά μέτρα περιορισμού για την επέκταση του κορωνοϊού, έγραψε το ποίημα Nove marzo duemilaventi (Εννέα Μαρτίου Δυο Χιλιάδες Είκοσι).

 

Μέσα σε λίγες ημέρες δημοσιεύτηκε στα πρωτοσέλιδα μιας γερμανικής και μιας ολλανδικής εφημερίδας ενώ παράλληλα μεταφράστηκε στα δανέζικα, στα αγγλικά, στα πολωνικά, ακόμα και στα αραβικά. Η LiFO δημοσιεύει την πρώτη του ελληνική μετάφραση.

 

Εννέα Μαρτίου Δύο Χιλιάδες Είκοσι

Μετάφραση: Τζίνα Καρβουνάκη

 

Αυτό θέλω να σου πω,

έπρεπε να είχαμε σταματήσει.

Το γνωρίζαμε. Όλοι νιώθαμε

πόσο ξέφρενο ήταν

ό,τι κι αν κάναμε. Παρόντες στα πράγματα.

Απόντες από τον εαυτό μας.

Ξεζουμίζαμε κάθε ώρα – για να αποφέρει καρπούς.

Έπρεπε να είχαμε σταματήσει,

αλλά δεν τα καταφέραμε.

Έπρεπε να το είχαμε κάνει όλοι μαζί.

Να επιβραδύνουμε το τρέξιμο.

Αλλά δεν τα καταφέραμε.

Δεν υπήρχε ανθρώπινη δύναμη

που να μπορούσε να το σταματήσει.

Μιας και αυτό ήταν

μια σιωπηρή κοινή επιθυμία,

σαν υποσυνείδητη βούληση -

ίσως γι αυτό το είδος μας να υπάκουσε,

να έσπασε τις αλυσίδες που κρατούσαν φυλακισμένο

τον σπόρο μας. Να άνοιξε

τις πιο μύχιες ρωγμές

και να επέτρεψε την είσοδο.

Ίσως γι 'αυτό έγινε ένα άλμα

μεταξύ των ειδών - από τη νυχτερίδα ως εμάς.

Κάτι μέσα μας θέλησε να ανοίξει διάπλατα.

Ίσως, δεν ξέρω.

Τώρα μένουμε σπίτι.

Είναι υπέροχο αυτό που συμβαίνει.

Και υπάρχουν θησαυροί, νομίζω, σ' αυτούς τους παράξενους καιρούς.

Ίσως υπάρχουν δώρα.

Ψήγματα χρυσού για μας. Αν βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον.

Υπάρχει ένα πανίσχυρο κάλεσμα

του είδους τώρα, και ως είδος τώρα ο καθένας μας ας σκεφτεί

τον εαυτό του. Μια κοινή μοίρα

μας κρατάει εδώ. Το γνωρίζαμε. Αλλά όχι πολύ καλά.

Ή όλοι μαζί, ή κανείς.

Είναι ισχυρή η Γη. Ζωντανή πραγματικά.

Εγώ την αισθάνομαι να σκέφτεται κάτι,

που εμείς δεν γνωρίζουμε.

Κι αυτό τελικά συμβαίνει; Ας θεωρήσουμε

πως δεν το προκαλεί εκείνη.

Αν ο Νόμος που κρατά σε ορθή πορεία

το σύμπαν ολόκληρο, κι αν αυτό που συμβαίνει, αναρωτιέμαι

δεν είναι παρά η απόλυτη έκφραση αυτού του Νόμου

που κυβερνά κι εμάς, ακριβώς όπως κάθε αστέρι –

κάθε σωματίδιο του κόσμου.

Αν η σκοτεινή ύλη είναι εκείνη

που κρατά ενωμένα τα πάντα,

με μια λαχτάρα για ζωή και η αποκομιδή του θανάτου καθώς έρχεται

για να εξισορροπήσει κάθε είδος.

Το κρατά μέσα στο καθορισμένο μέτρο,

στη θέση του, καθοδηγούμενο.

Δεν είμαστε εμείς που δημιουργήσαμε τον ουρανό.

Μια φωνή επιβλητική, άλαλη,

μας λέει τώρα να μείνουμε σπίτι, σαν τα παιδιά

που έκαναν μια μεγάλη αταξία, δίχως να ξέρουν ποια,

και δεν θα δεχθούν φιλιά, ούτε αγκαλιές.

Καθένας μέσα σε ένα φρενάρισμα,

που μας πάει προς τα πίσω, ίσως στον αργό ρυθμό

των αρχαίων προγόνων, των μητέρων.

Για να κοιτάξουμε περισσότερο τον ουρανό,

να βάψουμε με ώχρα έναν νεκρό. Να ζυμώσουμε

για πρώτη φορά ψωμί. Να κοιτάξουμε προσεκτικά ένα πρόσωπο.

Να τραγουδήσουμε σιγά σιγά για να κοιμηθεί ένα μωρό.

Για πρώτη φορά να σφίξουμε με το χέρι μας ένα άλλο χέρι,

και να αισθανθούμε έντονα την εναρμόνιση. Ότι είμαστε μαζί.

Ένας μόνον οργανισμός. Ολόκληρο το είδος μας.

το κουβαλάμε μέσα μας. Εντός μας το διασώζουμε.

Με αυτό το σφίξιμο

της μίας παλάμης με την παλάμη του άλλου,

με αυτή την απλή πράξη που μας είναι απαγορευμένη τώρα -

εμείς θα επανέλθουμε με αντίληψη διευρυμένη.

Θα είμαστε εδώ πιο συνειδητά.

Πιο ευαίσθητο το χέρι μας θα είναι μέσα στο γίγνεσθαι της ζωής

με περισσότερη ευαισθησία.

Τώρα γνωρίζουμε πόσο δυσάρεστο είναι

να βρισκόμαστε σε απόσταση ενός μέτρου. 

 

Ακούστε το ποίημα στα ιταλικά με ελληνικούς υπότιτλους.