Ας το ξεκαθαρίσω από την αρχή ώστε να μην παρεξηγηθώ:ΔΕΝ επικροτώ ούτε στο ελάχιστο τη νοοτροπία του …«κυρίου» και των συζύγων του.Αν ο «κύριος» είναι παιδόφιλος ή όχι, ας το αφήσουμε σε κάποιον πιο ειδικό, αφού παιδόφιλος που να παντρεύεται και να τεκνοποιεί με τα αντικείμενα του πόθου του, τα οποία δηλώνουν δημοσίως πως δεν έχουν πρόβλημα, σίγουρα ξεφεύγει από τη συνηθισμένη εικόνα που έχουμε, πιστεύω οι περισσότεροι, για τον αντίστοιχο εγκληματία.Θεωρώ πως αν υπάρχει κάποιο, αν όχι ηθικό, νομικό ζήτημα κακοποίησης ή εκμετάλλευσης των συζύγων ή των παιδιών του, οι τοπικές Αρχές θα είχαν ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είχαν ήδη δράσει.Αλλά αναρωτιέμαι για τα όρια της ανεκτικότητας των δυτικών –έστω- κοινωνιών, σε περιπτώσεις –λόγω αδυναμίας εύρεσης κατάλληλων λέξεων ας πω- … «τρόπων ζωής» που να είναι τόσο διαφορετικοί από τους πιο «συνηθισμένους»: Πού μπαίνει από την οργανωμένη κοινωνία ένα νομικό (δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο) «στοπ»;Θα λάβουμε υπόψη βιολογικούς, ιστορικούς παράγοντες στην οριοθέτησή του; (Η πολυγαμία ιστορικά δεν είναι πρωτοφανής, κάθε άλλο, ούτε οι γάμοι με τεράστια διαφορά ηλικίας μεταξύ ανδρών και κοριτσιών, δυστυχώς σε αρκετά ακόμη σημεία του κόσμου).Αν δεχτούμε σαν «φυσιολογική» (νομικά) την εν λόγω περίπτωση, πώς θα αντιδράσουμε (πάντα σαν οργανωμένη κοινωνία) σε κάποια αντίστοιχη που μπορεί να προκύψει στο μέλλον μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλλου;