Χμμ, καλύτερα να βουτήξουμε λίγο πιο βαθιά μέσα μας, ν' αναρωτηθούμε για το τι κάνουμε στη ζωή μας, για το πόσο ανοιχτοί είμαστε, πόσο ο τρόπος που βιώνουμε την καθημερινότητα αντανακλά το μέσα μας, πόσο ικανοποιημένοι είμαστε. Πόσο θα μας εκτιμούσε ο τετράχρονος ή πενταχρονος εαυτός μας. Να δούμε πόση ιδιοτέλεια κρύβουμε στις σχέσεις μας, πόση αδυναμία να οριοθετησουμε τους άλλους. Ή πόσο εκμηδενιζουμε τους άλλους για να είμαστε στην κορυφή. Ή για τους άλλους, γιατί μιλάνε γι αγάπη και κάθονται και την περιμένουν από αλλού αν όχι από τον εαυτό τους. Ευκαιρία για πραγματική φροντιδα του εαυτου, που σημαίνει ότι και θα κοπιάζει, αλλά για κάτι καλό και ουσιαστικό. :)Ξέρω πως τα γράφω χωρίς ειρμό-μου είναι λίγο δύσκολο να τον συγκρατώ τελευταία όπως διαπιστώνω κι η ίδια - αλλά θα συνεχίσω. Το να στείλεις σ' ένα απωθημένο όπως λες δεν έχει νόημα, είναι σα να θες να κάνεις μετάθεση της δουλειάς που χρειάζεσαι σαν άτομο, ας κάποιον άλλον. Είναι η εύκολη λύση για να ζεις το δραμα σου και να μη μάθεις ποτέ τι σημαίνει συναισθηματική αυτάρκεια και εσωτερική δύναμη. Δυσκολευτείτε μια φορά με τον σωστό τρόπο και για τον σωστό λόγο. Αν τελικά μιλάτε για κάποιον μεγάλο έρωτα(που είναι η εξαίρεση των απωθημένων) ή αν θέλετε να επεξηγησετε κάτι, νιώσετε μια μετάνοια αν πρώτα δεν πέσει ενδοσκόπηση βαθιά, δεν έχουν νόημα να πάτε να πείτε τι; Ο φόβος της έλλειψης αντιπερισπασμων μιλάει. Εντάξει, πολλοί νομίζω δε βιώνουν τίποτα βαθιά, δεν ζουν τον εαυτό τους, δεν τιμούν τη ζωή και διαλέγουν πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις μέχρι να τελειώσει το πανηγυρακι και είναι τόσο μα τόσο... Ανόητο. Μη φτάσουμε στο τέλος μας και διαπιστώσουμε ότι ήμασταν ανόητοι και ανίκανοι ν' ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή. Να ζούμε σαν επικολλήσεις άλλων ανθρώπων/απόψεων/στιγμών/συμπεριφορών. Το βρίσκω βαθια μίζερο. Εσείς;Καλημέρα!