Ειναι η δικη σου ερμηνεια σχετικα με την απωλεια που βιωσες.Δυστυχώς όταν κάποιος φευγει, δεν έχεις κάποια επιλογή από το να κοιτάς την άδεια θέση που σου άφησε. Γιατί αυτή η θέση ότι και να κάνεις έτσι θα μείνει. Όσο και να προσπαθήσεις να την γεμίσεις αυτή θα μείνει ανοιχτή και άδεια να σου θυμίζει πάντα τι είχες και τι έχασες. Θα σου θυμίζει πάντα ότι κάποιοι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι και ότι τα πάντα θα τους θυμίζουν. Γιατί ακόμα και αν ξεχάσεις αυτήν την πληγή κάποια μέρα, ακόμα και αν φαίνεται ότι επουλώθηκε θα είναι ψέμα. Γιατί όταν χάνεις κάποιον αυτό χαράζεται πάνω σου, στη καρδια σου, στη ψυχή σου. Το κουβαλάς πάντα μέσα σου. Δεν το ξεχνάς ποτέ. Σε σημαδεύει. Σε σκοτώνει. Αλλά μετά πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτήν την απώλεια. Πρέπει να μάθεις να αγαπάς τις πληγές σου, γιατί στις θέσεις που έχεις τις πληγές κάποτε βρίσκονταν κάποιοι που αγαπούσες πάρα πολύ. Κάποιοι που δεν θες να τους ξεχάσεις. Για αυτό αγαπάς τις πληγές που σου άφησαν. Γιατί ίσως είναι και το τελευταίο που σου έχει μείνει από αυτούς, το τελευταίο πράγμα που σου άφησαν πριν φύγουν..Είναι φρικτό να ξέρεις ότι δεν θα έχεις τη δυνατότητα ποτέ ξανά να γελάσεις με τα αστεία του, ούτε να τον κοιτάξεις στα μάτια. Δεν θα έχεις την ευκαιρία να του πεις πόσο πολύ τον αγαπάς γιατί απλά δεν πρόλαβες. Γιατί νόμιζες ότι στην επόμενη επίσκεψη σου θα βρισκόταν εκεί να σε περιμένει, να σου ξαναχαμογελάσει και να σε αγκαλιάσει σφιχτά. Γιατί ποτέ δεν πίστευες ότι δεν θα προλάβαινες να πεις ότι τον νοιάζεσαι, ότι τον αγαπάς με όλη τη καρδιά σου. Και όταν πια δεν έχεις αυτή την ευκαιρία να πεις αυτά τα λόγια απλά ήλπιζες να τα ήξερε. Να ήξερε στις τελευταίες του στιγμές την αγάπη που είχες για κείνον.