Σε καταλαβαίνω. Προσωπικά πηγαίνω συχνά στο μνήμα του μπαμπά μου, πλένω τα μάρμαρα και ανάβω το καντηλάκι του. Κάθομαι κάποια ώρα νομίζοντας πως με ακούει και του κάνω παρέα. Παρηγοριά στον άρρωστο θα μου πει κανείς, αλλά εκεί είναι η τελευταία επίγεια κατοικία του και εγώ το σπίτι του θα επισκεφτώ κρατώντας λουλούδια του αγρού στα χέρια...