Θα διαφωνήσω με τις προηγούμενες απαντήσεις. Έζησα ακριβώς το ίδιο. Ο μπαμπάς μου "έφυγε" πριν 20 μέρες. Ήρθα από την Αθήνα, όπου σπούδαζα, στην επαρχία. Ήταν οι πιο δύσκολες μέρες της ζωής μου αλλά αν δεν ερχόμουν, θα είχα τύψεις μια ζωή. Άφησα κι εγώ τη δουλειά μου η οποία ηταν φοιτητοδουλειά βέβαια, αλλά με βοηθούσε στο να βγάζω λεφτά και να ζω. Προέκυψαν πολλα έξοδα και δυσκολευτήκαμε πολύ οικονομικά αυτούς τους τρεις μήνες που κράτησε αυτή η ιστορία, όμως αν μπορώ να αισθάνομαι καλά με ένα πράγμα, αυτό είναι το γεγονός οτι ήμουν εδώ! Δε θέλω να σε επηρεάσω στο να πάρεις μια λάθος απόφαση που θα σου κοστίσει, αλλά θεωρώ οτι πρέπει να εισαι δίπλα στον μπαμπά σου αυτές τις στιγμές, όπως θεωρώ οτι κι εκείνος θα ήθελε να είσαι κοντά του. Εύχομαι να μην είναι οι τελευταίες του στιγμές αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ η εμπειρία μου από τα νοσοκομεία αυτούς τους τρεις μήνες (και πίστεψε με, ήταν πολλά τα νοσοκομεία) μου λέει οτι καποια στιγμή ο μπαμπάς σου θα "φυγει", ειδικά αν μου μιλάς για προχωρημένο στάδιο. Θα δουλεύεις αλλά ο νους σου θα είναι εκεί, στον μπαμπά σου. Κι αν τελικά "φύγει" ( εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να ΜΗ ΣΥΜΒΕΙ ΠΟΤΕ), θα μετανιώνεις και θα το σκέφτεσαι μια ζωή. Γνωρίζω ότι τα παιδιά, ειδικά αφου ενηλικιωθούν, πρέπει να ειναι ανεξάρτητα και να κάνουν τη ζωή τους (αυτό θέλουν κι οι γονείς εξάλλου για τα παιδιά τους) αλλά το να μην ξαναδείς κάποιον είναι πολύ βαρύ και σκληρό, το βιώνω και το μόνο που μπορει να παρηγορήσει αυτόν τον πόνο είναι ότι ημουν εδώ. Όσον αφορά τα οικονομικά, εμάς ευτυχώς μας βοηθήσαν πολυύ οι συγγενείς, πιάσαμε δουλειά αμέσως μόλις έφυγε ο μπαμπάς μου και τα έξοδα καλύφθηκαν όλα. Οι στιγμες όμως, δε γυρνάνε πίσω, ούτε οι άνθρωποι! Εύχομαι να πάρεις μια απόφαση για την οποία δε θα μετανιώσεις ποτέ.