Είχα διαβάσει τις απόψεις του κ. Μίχα σε άλλη ιστοσελίδα, μπορεί και πανομοιότυπες. Ήθελα κι εγώ να σχηματίσω όσο γίνεται πιο σφαιρική άποψη, και δεν ξεκίνησα με καμιά βεβαιότητα ότι έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Όταν τελείωσα, σκεφτόμουν "βρε, λες να 'ναι έτσι;". Μετά διάβασα και τα σχόλια. Δεν χρειαζόταν και πολύ για να συγκρίνεις τη λεπτομερή τεκμηρίωση αρκετών σχολιαστών με τα κατά βάση πολιτικά, και τελικά ιδεολογικά, επιχειρήματα του Μίχα. Όχι πως το πολιτικό σκέλος δεν έχει σημασία, αλλά δεν αρκεί. Εξάλλου, η ίδια η επιστημονική επιτροπή της γερμανικής Βουλής και το SPD που συγκυβερνά διαπνέονται από πολύ περισσότερο σκεπτικισμό από αυτόν και δεν βλέπουν το θέμα ως ανύπαρκτο. Από την άλλη, δε νομίζω ότι πρέπει κι εμείς να ξερογλειφόμαστε για τα μυθώδη ποσά που γράφει ο αναλυτικότατος κ. Νικολακόπουλος.Πολύ χαρακτηριστικό του τρόπου γραφής του Μίχα είναι το τρομερό αυτομαστιγωτικό λογικό άλμα με τον Χάντινγκτον: ωραία, ας πούμε ότι η Ελλάδα θίγει τη λήθη του παρελθόντος στην οποία βασίστηκε η ΕΕ (παρότι, στο μέτρο που η ΕΕ γεννάει πια και εθνικισμό, θα υπάρξουν ρήγματα στη λήθη). Πώς στο καλό προκύπτει ότι δικαιώνεται η άποψη ενός αμφιλεγόμενου ότι μόνο κακά μπορεί να προέλθουν για την Ευρώπη από την Ελλάδα; Θα μπορούσε ο κ. Μίχας να το εξηγήσει λίγο, πρώτα στον εαυτό του. Από τη μία είμαστε τάχα ορθολογιστές και δεν αγόμαστε και φερόμαστε από τους "συναισθηματισμούς" των άκρων, από την άλλη υιοθετούμε αβασάνιστα τερατώδεις υπερβολές.
