Το «κόλλημα με τα πειραματικά σχολεία» νομίζω ότι έχει έναν συμβολισμό. Δείχνει –αρχικά τουλάχιστον- τη διάθεση για σύγκρουση με την έννοια της αριστείας, δηλαδή, τον κεντρικό άξονα της ελληνικής εκπαίδευσης. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι δε χρειάζονται ούτε βραβεία, ούτε αριστεία, ούτε απουσιολόγοι, ούτε σημαιοφόροι, και πιστεύω ότι χρειάζεται να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση ακόμη και για τους βαθμούς και τη σημασία τους σε ένα ανταγωνιστικό έως ανθρωποφαγικό σύστημα.Δεν ξέρω αν «ευτυχώς σώθηκαν» τα πειραματικά σχολεία. Σίγουρα ευτυχώς καταργήθηκαν οι εξετάσεις, δίνοντας ξανά την ευκαιρία στα παιδιά όλων να συμμετέχουν σε ένα σχολείο που δημιουργήθηκε ακριβώς για να εφαρμόζονται καινοτόμες μέθοδοι σε ένα αντιπροσωπευτικό μίγμα μαθητών, και όχι στους «άριστους». Βέβαια, δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι στις δεκαετίες που πέρασαν οι καινοτόμες αυτές μέθοδοι «μπόλιασαν» και τα απλά σχολεία. Και, κατά τη γνώμη μου, στόχος είναι όλα τα σχολεία να γίνουν «πειραματικά». Όχι σε κάποιο μακρινό μέλλον. Στο σήμερα. Ούτε πρότυπα, ούτε πειραματικά, ούτε ιδιωτικά. Καλά δημόσια σχολεία. Για όλους. Όσον αφορά τα πολλά νομοσχέδια, αν οι αλλαγές είναι προς το καλύτερο, δε νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα. Σταθερότητα φυσικά και χρειάζεται. Αλλά αν το όποιο νομοσχέδιο είναι προς την αρνητική κατεύθυνση, προσωπικά με τρομάζει η σκέψη ότι θα το φορτωθούν τα παιδιά (και οι γονείς) για μια δεκαετία. Και, πρώτα από όλα, ας σκεφτούμε αν θέλουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα βαθμοθηρικό όπως το σημερινό, ή ένα σχολείο που προσφέρει γνώση, καλλιέργεια συνείδησης, και ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, για να αποφασίζει εκεί ο μαθητής τι ακριβώς θέλει να κάνει.Για τον νόμο-πλαίσιο Διαμαντοπούλου, δεν ξέρω αν ήταν και τόσο δημοφιλής στην κοινωνία. Ούτε καταλαβαίνω γιατί να αποκλείονται ουσιαστικά οι φοιτητές από τη λήψη αποφάσεων στα αυτοδιοίκητα ιδρύματα. Είναι περίεργο να συζητούν και να συναποφασίζουν οι εργαζόμενοι (καθηγητές και λοιπό προσωπικό) και οι φοιτητές για τον χώρο όπου περνούν κομμάτι της καθημερινής τους ζωής; Όσο για τους «αιώνιους φοιτητές», από ό, τι γνωρίζω δεν επιβαρύνουν οικονομικά τα ιδρύματα. Γιατί τόση φασαρία, λοιπόν;Και τέλος, για την αξιολόγηση, η λέξη έχει φορτιστεί αρνητικά. Σωστά επισημαίνεται ότι το ερώτημα είναι ποιος θα την κάνει, και με ποιο σκοπό. Θα μπορούσα να πω ότι ακόμη και οι μαθητές του δημοτικού ξέρουν πολύ καλύτερα αν «είναι καλός ο δάσκαλος» σε σχέση με διορισμένους συμβούλους.