Η παιδεία είναι μέρος της κοινωνίας και αντανακλά και αυτή τις παθογένειες της κοινωνίας όπως πχ και ο αθλητισμός κλπ. Οι γενιές που μεγάλωσαν το 70 κ το 80 στα σχολεία σήμερα διαχειρίζονται τα Δικαστήρια, την Πολιτική, την Αστυνομία, τη Δημόσια Διοίκηση, τον επιχειρηματικό κόσμο κλπ με τα γνωστά αποτελέσματα της διαφθοράς, της φοροαποφυγής, της λαμογιάς κλπ. Αν το μοντέλο αυτό ήταν ΣΩΣΤΟ δεν θα παραπονιόταν κανείς για την τύχη μας. Φαίνεται όμως οτι ήταν απολύτως λάθος. Γι αυτό πρέπει ο ρόλος της παιδείας στα πρώτα στάδια κυρίως Δημοτικό κ Γυμνάσιο και λιγότερο στο Λύκειο να έχει περισσότερο παιδευτικό παιδαγωγικό χαρακτήρα να παράγει σωστούς πολίτες και λιγότερο εκπαιδευτικό επικεντρωμένο στη συλλογή γνώσεων. Να γίνει το σχολείο χώρος έκφρασης των δεξιοτήτων του κάθε παιδιού και όχι παπαγαλίας στείρων γνώσεων. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον καθηγητή στο Λύκειο που απλώς παρέδιδε το μάθημα γιατί βαριόταν να το διδάξει αλλά το απόγευμα που μου έκανε ιδιαίτερο ήταν υπόδειγμα μεταδοτικότητας. Όπως δεν θα ξεχάσω και το φιλόλογο καθηγητή που προτιμούσε κάπου-κάπου να μην εξετάσει ή να μην παραδώσει νέο μάθημα και να επικεντρωθεί στη διεξοδική δημοκρατική ανάλυση κοινωνικών συμβάντων. Πχ μιας απεργίας, θέματα φεμινισμού, ισότητας, προστασίας του περιβάλλοντος κλπ. Ωραίες συζητήσεις, με προκλήσεις, καθολική συμμετοχή όλων, δημιουργία χρήσιμων σωστών πολιτών. Και το απόγευμα ο άλλος καθηγητής στο σπίτι να μας παίρνει σε ένα μήνα και "μαύρα" το 1/3 του οικογενειακού μας εισοδήματος! Ή να τρίβει τα χέρια του όταν είχαμε περιπάτους, εκείνος απεργίες, εμείς καταλήψεις, εκείνος συνελεύσεις ή διακοπές τρείς μήνες το καλοκαίρι, αραλίκι, χωρίς αξιολόγηση και φυσικά μη γίνει κουβέντα που αλλού θα μπορούσε να είναι χρήσιμος πχ σε δημόσιες θέσεις εκπαίδευσης, σε ρωμά, σε μειονότητες κλπ. Αυτά βλέπουν και βιώνουν τα παιδιά γι αυτό είμαστε αυτοί που είμαστε. Πορεύονται χωρίς πυξίδα, χωρίς όραμα, χωρίς αρχές, χωρίς ιδανικά, μαθημένα από μικρά στη λαμογιά, στον ωχαδερφισμό, στην τεμπελιά, στην αντιγραφή, στον τσαμπουκά και το bulling στον αδύναμο κλπ εκπαιδευμένα επαρκώς για να κερδίσουν κάτι καλύτερο στην κοινωνία των μεγάλων. Και προς επίρρωση των παραπάνω έρχεται το πανεπιστήμιο με όσα ο Αρης ανέφερε με τις φοιτητικές παρατάξεις και τη διαπλοκή με καθηγητές και συμφέροντα. Έτσι τα παιδιά εκπαιδεύονται να ψηφίζουν εκείνη την παράταξη που εξυπηρετεί-συναλλάσσεται, και όχι τον ικανό υποψήφιο. Το ίδιο γίνεται και σε όλες τις επαγγελματικές ενώσεις όπου ψηφίζουμε τον δεξιό γιατί είναι ο "δικός" μας ο νταραβεριτζής που μας βολεύει με αντι-παροχές της ψήφου μας και ας είναι ο αριστερός ο ικανότερος. Και μετά παραπονιόμαστε για το πελατειακό κράτος. Γι αυτό θα πρέπει να καταργηθούν οι παρατάξεις και να είναι ένα κοινό ψηφοδέλτιο για όλους, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις επαγγελματικές ενώσεις, στους δήμους κλπ. Στους χώρους δηλαδή που δεν χρειάζεται να παράγουν πολιτική. Κλείνω συνοψίζοντας οτι το πρόβλημα της παιδείας δεν είναι διαδικαστικό, διαχειριστικό στο πόσο πολλές γνώσεις θα μάθει το παιδί αλλά είναι κυρίως πρόβλημα αξιακό.
