Πως το βλεπω εγω. Θα ακουστει εγωιστικό, αλλα οσο κ να μας εχει σταθεί ενας ανθρωπος κ οσο καλος κ να ειναι,αν δεν μας καλύπτει πλεον, τοτε απομακρυνόμαστε. Ναι οφείλουμε να τον βοηθήσουμε οταν κ αν χρειαστει με τη σειρα του στηριξη. Αλλα αν δεν θελουμε να ειμαστε πλεον κοντα του, τοτε φεύγουμε. Δεν εχουμε σε κανεναν την αιώνια υποχρέωση. Ετσι ειναι οι σχεσεις. Με στηρίζεις, σε στηρίζω, κπ στιγμη μας τελειωνει (ή μου, ή σου) κ χωρίζουμε. Τπτ παραπανω. Οσο για ολα τα υπολοιπα τι να πω? Σαφώς κ εχει την καλυτερη ψυχη που εχεις γνωρίσει, αφου αυτη ειναι παιδικη. Σαν παιδι δε ζει? Χωρις ευθύνες, πρωτοβουλια, δουλειά, σκοτούρες? Η μονη διαφορα οτι δεν παει σχολειο.