Δυστυχως τα ψυχολογικά θεματα ειναι κτ τοσο προσωπικο που αν ο ιδιος ο ασθενής δεν το καταλαβει κ το παρει αποφαση να κινητοποιηθεί να κάνει κτ τοτε ο περιγυρος δε μπορει να κανει κ πολλα, ειδικα μαλιστα την περιπτωση σου που μένεις κ μακρια.Ειναι θεμα τερμα προσωπικο. Δεν ξέρω ομως κατα ποσο κ συ εχεις προσπαθήσει να βοηθήσεις. Μου δινεις την αισθηση οτι πιο πολυ εκνευρισμο αισθάνεσαι για την κατασταση παρα αγνο ενδιαφερον κ αγαπη. Κ λαμβανω υπ οψη οτι λογω του προβλήματος της μαμάς σου δε μεγάλωσες σε ενα χαρουμενο περιβαλλον. Αλλα ειναι η μαμα σου κ ειναι ψυχικα ασθενής. Βαλε στην ακρη το παρελθον κ προσπαθησε να εισαι πιο κοντα της (φαινεται οτι δεν εισαι κ δε μιλαω για την αποσταση). Αν τη βλεπεις 2 φορές το χρονο κ αντε να υποθετω μιλατε κ 1-2 φορες τη βδομαδα στο τηλ (max) πως περιμένεις να βοηθηθεί κ να σ ακούσει να πάει σ ενα γιατρο? Πως περιμενεις να βοηθήσεις εσύ με τη σειρα σου? Επειδη μια στο τοσο της λες "δεν εισαι καλα, χρειαζεσαι βοηθεια'? Δεν παει ετσι. Εκτος αν ειναι τοση η πίκρα σου για τα παιδικά σου χρονια που δε σ ενδιαφερει η τυχη της. Για να ολοκληρώσω: αν σ ενδιαφερει η μαμα σου κανε κτ ουσιαστικό (γτ θεωρω οτι ως τωρα δεν εχεις κανει).
