Η τελευταία πρόταση νομίζω είναι μια διαρκής, όχι μόνο επικαιροποιημένη, αλήθεια. Μέσα από πολλούς γνωστούς κάποιοι θα γίνουν ουσιαστικοί φίλοι (η φιλία άλλωστε είναι μια μορφή αγάπης κατα την αρχαιοελληνική σημασιοδότηση). Η επικοινωνία δια ζώσης δεν βρίσκω να έχει αλλάξει δραματικά τα τελευταία 40-45 χρόνια που έχω βίωμα που να ενθυμούμαι. Αυτοί που ηπταν creepy παλιά εξακολουθούν να είναι creepy και τώρα, όπως τόυε (θυμάμαι ως έφηβη έναν συνοικιακό χασάπη που μου έκανε μάλλον creepy chit chat κάθε φορά που με έστελναν για ψώνια). Η επικοινωνία σε αρχικά στάδια είναι μια μορφή τέχνης, βασίζεται σε ένα ανάλαφρο παιχνίδισμα που δεν δημιουργεί βάρος στον άλλον, δεν αξιώνει δεσμεύσεις. Είναι σαν κορδέλα που την πετάς παιχνιδιάρικα, αν θέλει ο άλλος να φτιάξει ένα φιόγκο και να στην πετάξει πίσω, δεν είναι λάσο για να πιάσεις γελάδια μην σου φύγουν.Επίσης προυποθέτει μια κάποια αυτολογοκρισία, δεν γίνεται να πετάς αφιλτράριστα κάποια πράγματα περιμένοντας να μην παρερμηνευτεί η πρόθεσή σου. Δεν σε ξέρει κι από χθες ο άλλος για να γνωρίζει την πρόθεσή σου, είναι πανεύκολη η παρεξήγηση. Τέλος βοηθάει να έχεις "κούτελο". Όχι απαραίτητα ομορφιά αλλά σίγουρα αξιοπιστία. Το είχα ξαναπεί κάποτε εδώ μέσα. Είμαι το άτομο που ανάμεσα σε ένα γκρουπ ατόμων θα το ξεχωρίσουν και θα σταματήσουν για να ρωτήσουν άγνωστοι οδηγίες, να ζητήσουν αναπτήρα, να ζητιανέψουν ένα καφέ ή ένα κέρμα. Το άτομο που θα του πιάσουν ψιλοκουβέντα στα ΜΜΕ άσχετοι κι άσχετες. Δεν είμαι η σούπερ γκομενάρα, απλώς έχω ένα "καθαρό", "ανοιχτό" πρόσωπο. Ούτε σε ελέγχους με σταματούν ποτέ, σε αεροδρόμια, θαλάμους, ακόμα και στρατιωτικές βάσεις κάποτε! (true story) Αυτό είναι και τίποτα άλλο. Καλλιεργείατε αυτό κι οι άνθρωποι θα έρχονται σε σας αντί να πηγαίνετε εσείς σε αυτούς.
