Ήμουν πολλά χρόνια πριν σαν και σένα. Νιώθεις πως έχεις χάσει το τρένο και πως ειναι ντροπή η παρθενία στα 22. Εγώ την έχασα στα 23. Κάτι που οι νέοι εχουν πολύ έντονα, και μόνο με πολύ κόπο, πόνο και χαστούκια αποβάλλουν ειναι αυτη η αισθηση πως πρεπει να εισαι κάπως, κι αν δεν εισαι πρεπει να παραστήσεις οτι εισαι. Δεν χρωστας εξηγηση σε κανεναν παρά μόνο στον εαυτό σου. Δεν ειναι ντροπή η παρθενία, ασε που μπορεί η άλλη να το βρίσκει και σέξυ. Εγώ ημουν τοσο αβγαλτος και κομπλεξαρισμενος που σιγουρα η πρωτη μου το ήξερε. Σίγουρα η κοινη μας παρεα της το ειχε σφυριξει κιολας. Στο πρωτο μεγάλο μας φασωμα της τι ψυθιρισα, πως θελω να με καθοδηγησει. Τα κοριτσια δεν μετρανε τα αγόρια με το ποσο γαμικουλες ειναι, αυτο ειναι δικο μας κολλημα. Μεγαλωνοντας μαθαινεις πως οσο πιο ανυπερασπιστο και ευάλωτο ανοιγεις ρον εαυτο σου στο ταιρι σου, τοσο καλύτερα και βαθύτερα γινονται τα αισθήματα. Και μη φοβασαι και την απορριψη, ειναι και αυτη μερος του παιχνιδιού