Άκου λοιπόν τη δική μου εμπειρία που τα έχω περάσει και τα 2. Με τη διαφορά ότι εγώ δεν είχα κανέναν απολύτως για βοήθεια, έστω να έχω χρόνο να φτιάξω κάτι να φάω ή να πάω τουαλέτα. Μην την υποτιμάς τη λίγη έστω βοήθεια που έχεις, είναι υπερπολίτιμη και είσαι πάρα πολύ τυχερή. Θήλαζα το νεογέννητο για παράδειγμα 6 ώρες συνεχόμενα και δε υπήρχε άνθρωπος να μου φέρει ένα ποτήρι νερό.Όταν πλησίαζε η ώρα να γυρίσω στη δουλειά και αναγκαστικά να αφήνω το μωρό στον σταθμό, είχα χαρεί λίγο γιατί λέω θα έχω λίγο χρόνο για μένα. Ναι καλά. 4 μήνες μετά, εξαντλημένη από τη δουλειά με πολλά νεύρα, άϋπνη καθώς έχουμε ακόμα ξενύχτια, η ρίζα στο μαλλί 10 εκατοστά, + 3,5 κιλά που δεν χρειαζόμουν καθόλου, η μάσκαρα και οι σκιές μου σκονίζονται στο καλαθάκι και το μόνο που έχω κουράγιο να φορέσω είναι ένα τζην και τα αθλητικά μου. Και φυσικά οι 2 ώρες που είχα το βράδυ όταν έπεφτε ο μικρός για νάνι μέχρι να κοιμηθώ, πάνε και αυτές καθώς η δουλειά μου έχει απορροφήσει όλη τη σωματική ενέργεια και κοιμάμαι μαζί του από νωρίς. Και τραβάω τώρα τα μαλλιά μου που δεν εκτίμησα τη κατάσταση που ήμουν απλά μια μανούλα (ο σημαντικότερος ρόλος του κόσμου), το εργαζόμενη μανούλα με έχει τσακίσει. Ευτυχώς ο μπαμπάς είναι διαμάντι και κάνει τα πάντα αλλά γυρνάει αργά από τη δουλειά.Και τώρα που χαζεύω στην lifo (η μόνη ολιγόλεπτη συνήθεια που έχω κρατήσει) κάποιο μαϊμουδάκι είναι κρεμασμένο πάνω μου :)