Αυτά τα για πάντα, τα πάντα, τα ποτέ και είσαι ο έρωτάς της ζωής μου, είσαι η ζωή κ.τ.λ. δε μ' αρέσουν ιδιαίτερα. Κατανοώ την υπερβολή των εκφράσεων σε κάποιες στιγμές έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Έχω αναφέρει σ' άλλα σχόλια ότι δεν τάσσομαι υπέρ του πάντα (είναι ανέφικτο εκ των πραγμάτων) και δεν τασσόμουν πολύ μικρότερη. Υ.Γ. Αν κάτι νομίζω ότι παραχωρούμε στους άλλους είναι χρόνο και χώρο στην σκέψη μας, αυτό όμως είναι δική μας επιλογή. Το μόνο που διαθέτουμε είναι χρόνος μας που είναι πεπερασμένος. Αυτό είναι ουσιαστικά πολύτιμο κι είναι και δανεικό τώρα που το σκέφτομαι. Βέβαια, νυστάζω κιόλας, οπότε μπορεί να λέω μπαρούφες