Διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως και διαγωνίως. Ποτέ δεν είμαστε πιο μόνοι από όταν είμαστε έφηβοι. Απλά δεν το γνωρίζουμε. Παίρνει καιρό να βρεις τον εαυτό σου και μια ψιλομελαγχολία όλοι την περνάμε τότε. Κατόπιν όμως ανακαλύπτεις ότι αυτά που νόμιζες ότι σε συνδέουν (το κοινό σχολείο με τον μικρόκοσμό του που τότε σου φαίνεται απέραντος ή η κοινή γειτονιά και τα κοινά γούστα στην μουσική) στην πραγματικότητα δεν σε συνέδεαν σε τίποτα! Με τις νέες γνωριμίες που θα κάνεις (σε οποιαδήποτε ηλικία) αρχίζεις και αναπτύσεις δεσμούς που βασίζονται σε ουσιαστικότερα πράγματα και βιώνεις φιλίες που επιλέγεις πιο συνειδητά επειδή κιόλας δεν υπάρχει το τεράστιο άγχος αποδοχής που υπάρχει στις μικρές ηλικίες.