Νοών από αριστερούς και ειδικά νέους θα περίμενα να είναι περισσότερο ανοιχτόμυαλοι σε θέματα τεχνολογίας και έρευνας απ’ό,τι οι θεοφοβούμενοι. Τουλάχιστον να έχουν κάποια περιέργεια σε σχέση με το τι κάνει ένας ερευνητής/επιστήμονας. Αντιθέτως η πιο συχνή πρώτη αντίδραση από πολλούς συνομηλίκους μου αριστερούς (στην δεκαετία του 90 μιλάω) ήταν γιατί άραγε να κάνει κάποιος αυτήν την δουλειά (και να μην σπουδάζει κοινωνιολογία πχ), γιατί να θέλει πχ να κάνει έρευνα στις νευροεπιστήμες, είναι επικίνδυνα πράγματα αυτά που θα οδηγήσουν σε περισσότερο κοινωνικό έλεγχο. Ή γιατί να ασχοληθεί κάποιος με βιοτεχνολογία, θα οδηγήσει σε έλεγχο της αγροτικής παραγωγής από τους «τεχνοκράτες» (λες και αυτός ήταν ο μόνος τομέας). Απλοϊκές και κοινότοπες θέσεις, όμως πολύ συνηθισμένες τότε. Αντίστοιχες απόψεις για την πληροφορική—μέχρι περίπου το 96, που έγινε mainstream το ίντερνετ (και που «λεφτά υπήρχαν» και ο κόσμος άρχισε να αγοράζει μαζικά υπολογιστές και γκάτζετ—αδιαφορώντας εννοείται για το ότι ήταν εισαγόμενα, αμερικανικά ως επί το πλείστον, για την εκμετάλλευση των εργατών στις χώρες όπου κατασκευάζονταν ή τις επιπτώσεις στο περιβάλλον όταν αποσύρονταν τα ηλεκτρονικά παλαιότερων γενεών). Βέβαια η νοοτροπία αυτή έχει αλλάξει αρκετά (επαναλαμβάνω ειδικά όσον αφορά την πληροφορική), ήταν όμως ενδεικτική του πόσο οπισθοδρομική ήταν η ελληνική αριστερά τότε. Την καχυποψία απέναντι στην βιοτεχνολογία την βλέπουμε ακόμα.