Το σοκαριστικό είναι ότι δεν σχεδιάσαμε το μέλλον τότε που μπορούσαμε.Από το το 2008 και μετά, όταν η κρίση ισοπέδωνε την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, δεν αρθρώθηκε από πουθενά κουβέντα για το τι θέλουμε και το τι μπορούμε. Πανεπιστήμια, κόμματα, τράπεζες, ΜΜΕ... Κανείς... κουβέντα... Όλοι οι θεσμικά επιφορτισμένοι σιώπησαν. Αμήχανοι ή ανίκανοι.Ο τουρισμός, αυτοδημιουργητο αστέρι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, πήρε τα ηνία μόνος του.Χάσαμε μια ευνοϊκή για τη διεθνή οικονομία 5ετια να οργανώνουμε το αντάρτικο πόλεων και σε συζητήσεις που όφειλαν να έχουν λήξει το 1949 ή -κάποιες άλλες- το 1989.Το τώρα μας βρίσκει αδύναμους. Ελπίζω όχι πάλι άκαιρους και αδιάβαστους κι ανώριμους. Ελπιζω να ειμαστε λιγο πιο σοφοί το 2020 από το 2008.Αλλά η ελπίδα είναι κάτι που σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Όχι να είσαι.