Ημουνα το καλοκαίρι του 15 στη Λέσβο, στον Μόλυβο, τότε που έρχονταν οι βάρκες κατά δεκάδες κάθε μέρα. Πηγαίναμε για μπάνιο στην Εφταλού, ωραία παραλία, εκεί όπου βγαίνουν οι βάρκες. Φυσικά, ως χαλαροί Ελληνες παραθεριστές πηγαίναμε μετά τις 11, την ώρα που ομάδες προσφύγων βάδιζαν ήδη, με βρεγμένα ρούχα, προς τον Μόλυβο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χαμόγελό τους. Νόμιζαν οι έρημοι ότι θα έπαυαν τα προβλήματά τους τώρα που είχαν πατήσει Ευρώπη. Το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω ήταν να τους χαιρετίσω με ένα νεύμα και παίζοντας τα φώτα της μοτοσυκλέτας. Αντιχαιρετούσαν με ενθουσιασμό και ακόμα πλατύτερα χαμόγελα.