Πραγματικη ιστορια - Πανε καμια δεκαπενταρια χρονια, μια μερα τυχαια καθως περπατουσα τον σκυλο μου πεφτω σε μια συγκεντρωση ιρανων-αμερικανων στην πλατεια ομονοιας του Σαν Φρανσισκο. Αφου ρωταω τι συνεβαινε ( ειχε περασει καποιο μετρο εναντιον του Ιραν ο Μπους 2 'η κατι τετοιο ), απο περιεργεια ρωταω τους καθολα συμπαθεις ιρανους συντοπιτες μου για το εαν εχουν καποιο λομπι, οπως εχουν οι αντιπαλοι τους οι εβραιοι-αμερικανοι με το Ε'Ι'ΠΑΚ. ( Την ιδια ερωτηση κανω παντα και στα αραβικα ξαδελφια μας, αν και ξερω την απαντηση - μια φορα για απαντηση ελαβα προσκληση για βραδια "χορου της κοιλιας" )....Ολοι μου λεγανε "οχι δεν εχουμε, ο καθενας για την παρτη του". Σε καποια στιγμη ενα νεαρο παιδι παρεμβαινει και φωναζει "εχουμε" ! Μου αναφερει οτι ειναι ενας πανεπιστημιακος απο το Πανεπιστημιο του Στανφορντ, που τον λενε Μιλανι - αλλα ειναι μονος του ( αργοτερα εμαθα και το πρωτο του ονομα που ειναι Αμπας ). "Α, ωραια !" προσθετω...Χρησιμοποιω αυτο το ονομα μπας και μαθω περισσοτερα για τον ιδιο. Λιγο αργοτερα, πιανω κουβεντα με εναν αλλο νεαρο κι οταν του λεω ειμαι ελληνας και αν ξερει τιποτα για τον πανεπιστημιακο Μιλανι, μου απαντα : " ειμαστε σαν και ΣΑΣ ! Εγω ΠΑΩ στο Στανφορντ ! Οι δικοι μας ειναι σαν τους δικους σας τους πανεπιστημιακους ! Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΡΙΣΚΑΡΕΙ ΤΗΝ ΘΕΣΟΥΛΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΟ". Ομολογω δε σοκαριστικα απο την απαντηση του γιατι στους Ολυμπιακους μας ειχα την δυστυχια να γνωρισω απο πρωτο χερι την παθητικοτητα εκατονταδων πανεπιστημιακων, αλλα οταν τον ρωτησα ξανα γιατι η κοινοτητα δε χρηματοδοτει τη δημιουργια ενος λομπι, μου απαντησε οτι "...στους ιρανους δε τους αρεσει να δινουνε λεφτα για τετοια". "Ναι αλλα υποφερετε..." του λεω. "Υπαρχουν πολλοι εκατομμυριουχοι ιρανοι. Ειμαστε μορφωμενοι. Αλλα κανεις δε θελει να δωσει λεφτα, ετσι ειμαστε κι αυτο δε προκειται να αλλαξει συντομα, γιατι πολλοι απο δαυτους ειναι ατομα που φυγαν το 79 και σιχαινονται τους ημαμηδες.” Δε θα ξεχασω τον επιλογο του : Με κυτταξε βαθια στα ματια και χαμογελοντας, εβαλε το ενα χερι στον ωμο μου και μου ειπε ημι-ειρωνικα και λιγακι θυμωμενα : “ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΑΣ”!!!Φευγοντας απο την Γιουνιον Σκουερ να παω σπιτι, επιασα τον εαυτο μου να κοιταει κατω. Ημουν γεματος θλιψη. Ενοιωθα απογοητευμενος γιατι δε μπορουσα να σκεφτω ποιοι ειναι οι δικοι μας “ημαμηδες”.
