Όπως είπα και στο προηγούμενο μου σχόλιο η ιστορία δυστυχώς, και αυτό σίγουρα αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, είναι πέρα από κοινωνική επιστήμη και ένα μέσο που χρησιμοποιείται για σκοπούς πέρα από την αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας. Ένας από αυτούς είναι και η σφυριλάτηση της εθνικής συνείδησης κάθε κράτους η οποία σχεδόν παντού (ίσως να εξαιρούνται οι σκανδιναυικές χώρες) περιέχει πολλά ψέματα και μύθους.Η ποιότητα της αντικειμενικότητας με την οποία αντιμετωπίζει κάθε κοινωνία την ιστορία της είναι μέτρο της ωριμότητας της. Δυστυχώς όμως εδώ είναι βαλκάνια τα οποία όπως σωστά παρατήρησε ένας ιστορικός παράγουν πολύ περισσότερη ιστορία από όση μπορούν να καταναλώσουν.Η αποκάλυψη άγνωστων πτυχών της προσωπικότητας του Κολοκοτρώνη είναι προφανώς πολύ χρήσιμη σε όσους θέλουν να δουν πέρα από τη στρατηγική μεγαλοφυϊα του, αρκεί να εξακολουθούμε να βλέπουμε το σύνολο της εικόνας και να μην επικεντρωνόμαστε μόνο σε αυτές τις άγνωστες και ιδιαίτερες πτυχές.Νομίζω ότι δεν υπάρχει έθνος στον κόσμο που να έχει παράξει περισσότερη ιστορία από τους Έλληνες. Σε αυτήν την τόσο μεγάλη παραγωγή υπάρχουν τα πάντα. Φωτεινές και ανιδιοτελής προσωπικότητες, ήρωες, καιροσκόποι, προδότες, πατριδοκάπηλοι, κυριολεκτικά τα πάντα. Το ιδανικό θα ήταν να βλέπουμε τα πάντα και κάποτε να αρχίσουμε να διδασκόμαστε από όλα αυτά και όχι να επιλέγουμε ότι θέλουμε και μας βολεύει. Και για μένα προσωπικά το βασικό χαρακτηριστικό που με εντυπωσιάζει είναι αυτή η διαχρονική αλληλοφαγωμάρα. Ποτέ κανείς, ούτε καν ο Μέγας Αλέξανδρος δεν κατάφερε να ενώσει τους Έλληνες.Αυτό που βλέπω πάντως στις μέρες μας είναι ότι υπάρχε τάση υποβάθμισης της ιστοριάς γενικότερα των εθνών γιατί απλούστατα λαοί και άτομα χωρίς ιστορία είναι πιο εύπλαστο υλικό (λιγότερες διεκδικήσεις, τους πας και τους φέρνεις όπου χρειάζεται φθηνά εργατικά χέρια, τους βάζεις και μαλώνουν μεταξύ τους ή με άλλους ανάλογα με τις ανάγκες, κτλ).
