“ και μόνο νοσταλγικά και αμυδρώς θα θυμάται κανείς την εποχή που μπορούσες να καπνίζεις σε μπαρ, κλαμπ και εστιατόρια”Έκοψα σχετικά εύκολα το τσιγάρο στα 33 μου χάρις στον αντικαπνιστικό νόμο του τότε δημάρχου Bloomberg και σας πληροφορώ πως δεν αναπολώ καθόλου τον καπνιστή εαυτό μου και την εποχή που καπνίζαμε στα μπαρ. Για την ακρίβεια πολύ συχνά αναρωτιέμαι πόσο ανόητη υπήρξε η όλη φάση. Ακόμα και στα μπαρ όπου παίζουν τζαζ (τα οποία είναι νομίζω η επιτομή της νουάρ ατμόσφαιρας της ελεγείας σας) δεν λείπει καθόλου το ντουμάνι και μια χαρά επιβιώνουν, και η μουσική βρίσκεται σε άνθηση και η υγεία των μουσικών προστατεύεται (καπνιστές πολύ συχνά οι ίδιοι, ήταν υποχρεωμένοι να ρουφάνε και το ντουμάνι του κοινού).Να σημειώσω πως στην Νέα Υόρκη υπήρξε και θύμα του αντικαπνιστικού νόμου, δολοφονήθηκε ένας bouncer σε γνωστό μπαρ όταν έκανε σύσταση και στην συνέχεια προσπάθησε να πετάξει έξω έναν τύπο που δυστυχώς ήταν γιός ενός γκάγκστερ την Κινεζικής μαφίας. Το θύμα μαχαιρώθηκε στην φλέβα του μηρού από μέλος της παρέας και πέθανε.https://www.nytimes.com/2003/04/18/nyregion/new-suspect-in-slaying-of-bouncer-at-club.htmlΠροσωπικά έχω συνδυάσει το τσιγάρο στην Ελλάδα και με τον τύπο του σαχλαμάρα ψευτοδιανοούμενου (no offense—δεν αναφέρομαι σε κάποιον συγκεκριμένα) ο οποίος ξεδιπλώνει τις κοσμοθεωρίες του θυμιάζοντας ταυτόχρονα τον χώρο γύρω του με τον καπνό του. Δεν θα μας λείψει καθόλου η εικόνα κάτι τέτοιων τύπων.