Προσθέτω επίσης κάτι που δεν είναι τόσο γνωστό, ότι οι εκδότες (Άγρα, Κίχλη, ΜΙΕΤ κ.λπ.) υιοθετούν συνήθως τους κανόνες πολυτονισμού της τελευταίας σχολικής γραμματικής, η οποία προβαίνει σε πολλές απλοποιήσεις σε σχέση με τους κανόνες της αρχαίας γλώσσας. Π.χ. «γυναίκα» (με οξεία και όχι περισπωμένη, όπως ήταν στα Αρχαία). Τα δίχρονα φωνήεντα γίνονται σχεδόν πάντα μακρά. Άρα πρόκειται για ένα ήδη κουτσουρεμένο σύστημα. Επίσης, διίστανται οι απόψεις ως προς το εάν θα πρέπει να μπαίνει υπογεγραμμένη ή ως προς το εάν η λέξη «ποιος» θέλει βαρεία (Ίκαρος) ή οξεία (Άγρα, Gutenberg). Κάποιοι αντικαθιστούν τη βαρεία με οξεία για λόγους ύφους (Ρένος Αποστολίδης). Ξαναλέω, ιστορική ορθογραφία και μονοτονικό δεν είναι ασύμβατα. Εκεί ανοίγει μια άλλη συζήτηση όμως - ίσως για μια άλλη φορά.