Το πιο θλιβερό είναι ότι οι άνθρωποι συγχέουν την απλοποίηση τής γλώσσας με το πολυτονικό. Λεξικά όπως του Κριαρά ή του Μπαμπινιώτη δείχνουν (δεκαετίες τώρα) ότι ιστορική/ετυμολογική ορθογραφία και μονοτονικό δεν είναι ασύμβατα. Έχω γράψει προ ετών ένα σχετικό άρθρο (http://www.poiein.gr/2015/05/03/naeuaeaoae-c-aciioeeth-oi-dhieooiieeuanuoae-i-aianyao-aianyio/) και ανακεφαλαιώνω: α) τα Ελληνικά ούτως ή άλλως δεν γράφονταν πάντα με πολυτονικό. Επί αιώνες γράφονταν κεφαλαία και κολλητά. β) το πολυτονικό εφευρίσκεται πολλούς αιώνες αφότου η προσωδία των Αρχαίων Ελληνικών είχε αλλάξει. Άρα σχεδόν πάντοτε υποδήλωνε κάτι που έχει χαθεί. γ) κανένα κείμενο της Νέας Ελληνικής στο μονοτονικό δεν υστερεί νοηματικά σε τίποτα από ένα τυπωμένο στο πολυτονικό. Βέβαια, καλό θα ήταν τα κείμενα της Καθαρεύουσας να αναπαράγονται ως έχει, όπως συμβαίνει και με τα κείμενα των Αρχαίων Ελληνικών, για λόγους ιστορίας και καλύτερης κατανόησης. δ) προσπαθήστε να «παίξετε» όποιον τόνο (ή πνεύμα) θέλετε. Δεν θα πετύχετε τίποτα. Η Νεοελληνική έχει τονική προσωδία. ε) η ψιλή υποδηλώνει την απουσία δασείας, άρα το τίποτα. Η δάσυνση από την αρχαιότητα ακόμα άλλαζε ανά διάλεκτο/περιοχή. Κάποιες λέξεις που στην Αττική διάλεκτο έπαιρναν δασεία, σε άλλες διαλέκτους δεν έπαιρναν.