Το παιδί δέν "ήρθε" στον κόσμο, κάποιος το έφερε, το γέννησε, κάποιος το κυοφόρησε για 9 μήνες, το κράτησε, το φύλαξε, το προστάτευσε, το φρόντισε. Δέν έχει πρόσωπο, ταυτότητα, φωνή αυτός ο συνάνθρωπος μας, δέν του αξίζει κάποια μνεία, είναι απλά ένας διεκπεραιωτής, εντολοδόχος, ¨πελάτης¨, επωαστής, συμβαλλόμενο μέρος σε κάποια δικηγορική πράξη...η σχέση του με το παιδί είναι καθαρά χρηματική, απρόσωπη, αποστασιοποιημένη, ψυχρή, είναι άραγε γι αυτόν (αυτήν !) το προιόν μιάς τυπικής χρηματικής διαδικασίας, δέν το νοιώθει άραγε σαν ένα τμήμα της, μέρος της, κομμάτι της...άραγε το είδε ποτέ, το άγγιξε, την άφησαν να το αγγίξει, να το αποχαιρετήσει, να ακούσει το κλάμα του...Και αυτό άραγε, την είδε ποτέ ; Του δόθηκε η ευκαιρία ; Την άκουγε τόσον καιρό, την αισθάνονταν, την άγγιζε, ήταν όλος ο κόσμος του, όλο το σύμπαν του, ότι έτρωγε, ότι έπινε, ότι ανέπνεε περνούσε μέσα του, τον έτρεφε, τον συντηρούσε, τον μεγάλωνε. Τα συναισθήματά της πότιζαν κι αυτόν, η ζέστη της χυνόταν μέσα του, η χαρά της, ο ύπνος της την τύλιγε μαζί του, η αρρώστια το ίδιο, το άγχος, η δίψα, η νοσταλγία (γιατί όχι ;)Εννιά μήνες μαζί, συντροφιά, εννιά μήνες σφιχταγγαλιασμένος μ'έναν συνάνθρωπό σου στην πιό βαθειά, σημαντική, ανιδιοτελή σχέση που μπορούν να μοιραστούν δυό ανθρώπινα όντα και να ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να αισθανθείς κάποιου είδους δεσμό, να σου απαγορεύεται ακόμα και ηθικά (όχι μόνο νομικά) η υπαναχώρηση, ο δισταγμός, οι τύψεις.