Η υιοθεσία είναι από τις μεγαλύτερες πράξεις αγάπης που υπάρχουν. Η εμμονή με τις εξωσωματικές, αντιθέτως, είναι μια βαθιά ναρκισσιστική στάση ζωής, όπου στην πραγματικότητα το επίκεντρο δεν είναι η ίδια η μητρότητα αλλά η ναρκισσιστική ικανοποίηση των λέξεων ''είναι δικό μου" κι όχι ''του άλλου''. Κι όμως, το περιχόμενο της Αγάπης, πρώτα από όλα και πάνω από όλα σημαίνει Αγάπη για τον Άλλον, κι όχι για τον εαυτό μου. Κι ενώ παγκοσμίως υπάρχουν εκατομμύρια παιδιά χωρίς σπίτι, εμείς θέλουμε να παράγουμε καινούργια στο όνομα της δυνατότητας που μας παρέχει η επιστήμη (κ με την στήριξη με το αζημίωτο μιας μερίδας ιδιωτών γιατρων), με τεράστιο κόστος και υγείας και οικονομικό. Το ότι πλέον όμως η ανθρωπότητα μπορεί να κάνει κάτι επιστημονικά, δε σημαίνει ότι πρέπει να το κάνει. Δεν είναι ηθικό οτιδήποτε είναι εφικτό. Κι αυτό είναι ένα δίλημμα με το οποίο η ανθρωπότητα θα έρχεται πλέον ολοένα και πιο σχυνά αντιμέτωπη, γιατί η επιστήμη θα μπορεί να κάνει τα πάντα. Παρότι τραβηγμένη από τα μαλλιά, στο θέμα των εξωσωματικών η αναλογία είναι σχεδόν η ίδια με το να λες ότι θέλεις ένα κατοικίδιο και να πηγαίνεις να αγοράζεις πανάκριβο κουτάβι από εκτροφείς, ενώ στη γειτονιά σου έχει 30 σκυλάκια αδέσποτα.(Και προφανώς δεν υπονοώ ότι το παιδί είναι κατοικίδιο, αλλά ελπίζω να είναι κατανοητό τί θέλω να πω).