Το μποϊκοτάζ στο Ισραήλ φυσικά ασκείται εναντίον και εκείνων των Ισραηλινών, που πιθανώς διαφωνούν με την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησής τους. Μποϊκοτάζ σε πανεπιστήμια, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις ακόμα και στην έκδοση βιβλίων όπως βλέπουμε εδώ. Οι μαχητές υπέρ των Παλαιστινίων αποδεικνύονται πολιτισμικά (και άρα και πολιτικά) λίγοι και φυσικά ούτε βραβεία, ούτε φήμη δικαιούνται εφόσον διαδίδουν τη σύγχυσή τους στο κοινό. Δεν είσαι πολιτισμικός ταγός αν σέρνεσαι σαν ουρά των πιο χαμερπών διαθέσεων του κόσμου, αλλά όταν είσαι έτοιμος να καταλάβεις και να μιλήσεις ενάντια και πέρα από αυτές ωθώντας το κοινό σου να σκεφτεί κι από άλλες σκοπιές τα ζητήματα.Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η απαξίωση των Ισραηλινών σε τι άλλο συντελεί παρά στην αναζήτηση ενός εχθρού που φταίει για όλα τα κακά του κόσμου και που αν δεν υπήρχε (και άρα τελικά θα πρέπει να εξαλειφθεί) οι άνθρωποι θα ζούσαν ευτυχείς μες στην αιώνια ειρήνη. Η ιστορική πραγματικότητα βέβαια της εκεί περιοχής διαψεύδει τέτοιους ισχυρισμούς, όμως το μυθικό κάστρο μένει άθικτο, σχεδόν απρόσιτο από την πιο στοιχειώδη λογική, εφόσον τα υλικά του είναι άλλα, πιο μύχια, πιο σκοτεινά, πιθανώς εδράζονται σε κάποιες αντιστροφές των ενστίκτων και στην τελική εμφάνιση μιας μνησικακίας που φορά το προσωπείο της αγάπης προς τον αδύναμο. Ακόμα βέβαια κι αν δε μπορούμε να καταλάβουμε τις αιτίες, είμαστε αντιμέτωποι με τις συνέπειες. Κι είναι ελάχιστο χρέος μας να μην τις εξωραΐζουμε, να μην τις δικαιολογούμε. Η επιτροπή δηλαδή έπραξε υπεύθυνα, έστω και καθυστερημένα.