Γράφοντα, σιγά το σοκ και το δέος!Η λογική της δυνατότητας -κι ουχί της υποχρεωτικότητας- να δειχθεί κάτι σαν να μην συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο (που πράγματι δεν συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο, είναι μια καθημερινότητα 5 μέρες κάθε μήνα για λίγο πιο κάτω από τον μισό πληθυσμό της γης πάνω κάτω) δεν μπορεί να θεωρηθεί συνώνυμο των διαφημίσεων της Benetton των 90s. Εκείνες απεικόνιζαν μελλοθάνατους του AIDS σε τελικό στάδιο ή ασπασμούς μουφτήδων και καθολικών καρδιναλίων, πράγματα δηλαδή μη καθημερινά και αρκούντως ιδιαίτερα (που πράγματι "ευαισθητοποίησαν" ή τέλος πάντων ξεσήκωσαν συζήτηση). Το θέμα "αίμα στη σερβιέτα" είναι τόσο κοινότυπο που αρκούσε μία μόνο φορά να εξηγηθεί σε παιδάκια του δημοτικού. Έκτοτε δεν ξαναρώτησαν, δεν ανησύχησαν, δεν έθεσαν προβληματισμό. Αν παιδάκια δημοτικού μπορούν να το αποδεχθούν, νομίζω κοτζαμάν άντρες με φιλοδοξίες επηρεασμού του κοινωνικού σκέπτεσθαι και πολιτεύεσθαι θα το κατορθώσουν κι αυτοί με λίιιιιγη καλή θέληση, δεν νομίζεις;Για το θέμα στράτευση δεν με βρίσκεις αντίθετη. Είναι όντως τεράστιο θέμα και μπατάρει προς μία κατεύθυνση. Όποτε θες το συζητάμε.