Αν και δεν μου αρέσουν οι χαρακτηρισμοί "νεοφιλελέδες", "αριστερούληδες" και τα τοιάυτα, όσοι εν προκειμένω έχουν μεγαλώσει - ενίοτε, όπως εγώ, από παιδιά - μέσα σε περιβάλλον επιχείρησης (ακόμη και μικρής κλίμακας) γνωρίζουν πολύ καλά το πόσο ενοχλούνται οι εργοδότες από τους περιορισμούς της εργατικής νομοθεσίας και πόσο θετικά βλέπουν αυτόν που υπόσχεται την ελευθερία κινήσεων (ιδανικά, ασυδοσία) που θα μεγιστοποιήσει τα κέρδη τους αφήνοντας στα ίδια (ή, ακόμα χειρότερα, σε κατώτερα επίπεδα) τις απολαβές των εργαζομένων, καθιστώντας τους αναλώσιμους. Όοοοοολα (μα όοοοολα) τα υπόλοιπα είναι στην καλύτερη περίπτωση "νά 'χαμε να λέγαμε" και, στην χειρότερη, προσπάθεια να γίνει το άσπρο, μαύρο, για ευνόητους λόγους. Η (κατά το δυνατόν μεγαλύτερη) απορρύθμιση εργασίας δεν γίνεται να παρουσιαστεί ως παράδεισος. Μόνο σε ηλίθιους. Οι εργοδότες που δεν θα συμπεριφερθούν έτσι δοθείσης ευκαιρίας, αναζητούνται ακόμα. Μόνο που δεν υπάρχει φως στο τούνελ.