Κάποια στιγμή ίσως θα πρέπει να θίξετε και την απαιτούμενη αλληλεγγύη που θα πρέπει να δείχνουν οι γυναίκες. Μας φταίνε οι άνδρες, η πατριαρχία, η εκκλησία, το σύστημα και άλλα πολλά αλλά δεν είδα ποτέ να παραπονιέστε και να γκρινιάζετε για το δικό μας ρόλο στην όλη ιστορία. Μήπως είμαστε αμέτοχες, μήπως είμαστε άβουλα όντα; Ή μήπως είμαστε φεμινίστριες για όσες πληρούν τα δικά μας κριτήρια αξιοσύνης κι όλες οι υπόλοιπες να κόψουν τον λαιμό τους αν δεν είναι σαν εμάς; Αλήθεια πόσες φορές υπερασπιστήκαμε μια γυναίκα που υφίσταται bullying; Πόσες φορές κράξαμε κάποια επειδή είχε πιο προκλητικό στυλ ή επειδή δεν μας φάνηκε αρκετά πνευματώδης; Πόσες φορές χαρακτήρισαμε κάποια γλάστρα χωρίς να την ξέρουμε; Πόσες φορές τα βάλαμε εναντίον ισχυρών αρσενικών φίλων μας για την απαράδεκτη συμπεριφορά τους; Πόσες γαμημένες φορές καταφέραμε να είμαστε ουσιαστικά μαχητικές και όχι γραφικές; Δε συμφωνώ με τη συνεχή θυματοποιηση. Τα γραφικά περί εκκλησίας που επηρεάζει εν ετει 2019 οποιαδήποτε άλλη πέρα από τις γιαγιάδες μας τα αφήνω ασχολίαστα. Γνωρίζω γυναίκες που δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ και που ανέχονται πνευματικά και κοινωνικά απαιδευτους (άνδρες και γυναίκες) που θα τις αμφισβητήσουν μόνο και μόνο γιατί καταφέρνουν να είναι και περιποιήμενες. Επίσης γνωρίζω γυναίκες που πάρα την υπό εκπροσώπηση, τις προκαταλήψεις και την αδιανόητη κριτική αποφασίζουν να ασχοληθούν με τα κοινά. Και ξέρετε κάτι πολλές γυναίκες τις σαμποτάρουν, όχι γιατί δεν είναι ικανές αλλά γιατί δεν πληρούν τα δικά τους κριτήρια αξιοσύνης. Η αλληλεγγύη σε όλο της το μεγαλείο. Την επόμενη φορά που θα επιχειρήσετε να διαμαρτυρηθειτε, βάλτε σας παρακαλώ και τις γυναίκες στην εξίσωση. Κι αντί να φωνάζουμε μόνο καλό θα ήταν και να προτείνουμε κάτι διαφορετικό. ΥΓ: δε συνηθίζω να γράφω με παθιασμένο ύφος όταν επιχειρηματολογώ αλλά με παρέσυρε η πολύ καλή γραφή σας.
