...Σε βρίσκω λίγο απόκεντρο, στο συγκεκριμένο.Δεν είναι τάδε βέρσους δείνα είναι -απλώς- η άρνηση στο "κανάκεμα-ταχτιριντί" αυτής της απόδοσης της πραγματικότητας (από κάποιον που έχει φάει τουτουμάκια, δια μέσου "παίζω το καλό παιδί" κ.λπ.) που, μάλιστα, θεωρεί πως είναι και πρωτότυπος. Anyway.(*) Η θύμηση της συγγραφέως αναφορικά με το σχολείο, χωρίς να την αμφισβητώ βεβαίως, μου φαντάζει τόσο ΕΚΤΟΣ πραγματικότητος (ελληνικής τουλάχιστον). Ιστορία, ένα μέρος όπου οι γυναίκες είναι ένα σχεδόν αόρατο sidekick στον "de facto" άνθρωπο δλδ τον άνδρα.Αλλά επειδή θυμηθήκαμε την Ροδεσία, ας ακούσομε και το κατιτίς μας:https://youtu.be/eWf_XpcGU3I