Θα ξαναπώ ότι, στη μίζερη εποχή μας που οι μάνατζερς μετράνε το παραμικρό και το ελάχιστο -, μόνον ευγμωμοσύνη χρωστάμε στον Γιάννη.Το παιδί των οικονομικών μεταναστών που διεκδικούσε ακόμη και ένα κομμάτι ψωμί την μέρα, τώρα μας κοιτάει από ψηλά. Και στην Ελλάδα ξέρουμε καλά τι σημαίνει οικονομικός μετανάστης.Ούτε να τον κολακεύουμε λοιπόν, ούτε να ντρεπόμαστε.Μόνο να τον εκτιμάμε - αυτόν και όλη την οικογένειά του -, να σεβόμαστε τον αγώνα του και να τον αγαπάμε. Για να συνεχίσει να είναι κοντά μας και να μας στηρίζει πλέον, σε μια εποχή που έχουμε ανάγκη πρότυπα θέλησης και εργατικότητας για τα παιδιά μας, στην "μετακωστοπουλική" Ελλάδα της ελαφρότητας.