Ας μεταθέσουμε το πρόβλημα λίγο πιο νότια. Έστω λοιπόν ότι η Πελοπόννησος κατοικείται αποκλειστικά από γνήσιους απόγονους του Λεωνίδα, του Μενέλαου, της ωραίας Ελένης, του Νέστορα, του Αγαμέμνονα, της Κλυταιμνήστρας, κλπ, κλπ. Έστω ότι η ιστορική συνέχεια είναι αδιάκοπτη, χωρίς καν σοβαρές προσμίξεις άλλων φυλών. Έστω όμως ότι υπάρχει ένα μικρό κομμάτι αυτής της γεωγραφικής περιοχής, ας πούμε η Αργολίδα, στο οποίο πριν από εκατοντάδες χρόνια μετοίκησαν άλλοι πληθυσμοί, ας πούμε ισπανικής καταγωγής, μετά από πολέμους και μεταναστεύσεις, σχηματίζοντας εντέλει δικό τους κρατίδιο στα εδάφη που κατέλαβαν. Έστω ότι οι προϋπάρχοντες ελληνικοί πληθυσμοί της Αργολίδας αργά ή γρήγορα έφυγαν προς τις υπόλοιπες περιοχές της Πελοποννήσου με αντίστροφη μετακίνηση κάποιων υπολειμμάτων των ισπανικής καταγωγής πληθυσμών εκτός Αργολίδας σε πιο ασφαλή εδάφη, εντός αυτής. Έστω ότι εκτός Αργολίδας και στις γύρω αυτής περιοχές έμειναν εντέλει μόνο ψήγματα ομιλούντων την ισπανική, ή τέλος πάντων το ιδίωμα της περιοχής που με το πέρασμα του χρόνου και την αναμενόμενη αλληλεπίδραση των δύο λαών απέκτησε λίγο πιο ιδιαίτερα και τοπικά χαρακτηριστικά. Έστω ότι η κατάσταση έκτοτε έμεινε ως είχε, χωρίς μείζονες αναταράξεις, εξαιρουμένων των προθέσεων κάποιων Ελλήνων, φίλα προσκείμενων στην Ισπανική αυτοκρατορία, να συμβάλλουν στην προσάρτηση ολόκληρης της Πελοποννήσου στο κρατίδιο της Αργολίδας και κατ’ επέκταση στο ισπανικό άρμα. Έστω ότι οι προδοτικές πράξεις των φιλο-ισπανών Ελλήνων εξουδετερώθηκαν εν τη γενέσει τους. Έστω ότι έμειναν μόνο οι προθέσεις, τόσο των ιδίων, όσο και των ισπανικής καταγωγής εθνικιστών της Αργολίδας που προσπαθούσαν να πείσουν τον υπόλοιπο κόσμο ότι η Πελοπόννησος ήταν πάντοτε ισπανική και η ωραία Ελένη σπανιόλα που χόρευε φλαμένκο ηδυπαθώς με τον ταυρομάχο Μενέλαο. Έστω ότι η επιρροή των προθέσεων αυτών με το πέρασμα του χρόνου περιορίστηκε σε μηδαμινό επίπεδο, αν αναλογιστούμε αφενός ότι η Ισπανική αυτοκρατορία διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη, αλλά και αφετέρου τα μεγέθη μεταξύ των δύο πλευρών (Αργολίδας – υπόλοιπης Ελλάδας) που λειτουργούσαν ως αποτρεπτικός παράγοντας για οποιαδήποτε σοβαρότερη διένεξη. ‘Έστω ότι αναταράξεις προκάλεσαν και κάποιες μεταγενέστερες μαζικές διαδηλώσεις περί της ελληνικότητας της Πελοποννήσου με την υποστήριξη και την καθοδήγηση του κλήρου, που πάντα κατόρθωνε να συνεπαίρνει το ποίμνιο, με την αγαστή συνεργασία τοπικών πολιτικάντηδων (που έβρισκαν στο θέμα λόγο ύπαρξης και βιοπορισμού) και την απειλή περί του κινδύνου που διέτρεχαν τα ιερά και τα όσια της φυλής επειδή κάποιοι φαιδροί στην Αργολίδα εξακολουθούσαν να φλομώνουν με φούμαρα το δικό τους, πολύ μικρότερο ποίμνιο. Αναρωτιέμαι λοιπόν: πέρα από την όποια μεθόδευση μετήλθε (κακώς) το σε γενικές γραμμές εξαιρετικά επιζήμιο για την χώρα κυβερνητικό τσίρκο για να επικυρωθεί η «συμφωνία της Στυμφαλίας» που διευθετεί αυτά τα θέματα (ακόμα και αν θεωρητικά αυτή θα μπορούσε να ήταν καλύτερη), οι σημερινοί υποτιθέμενοι απόγονοι αυτών των υποτιθέμενης ισπανικής καταγωγής πληθυσμών της Αργολίδας δεν έχουν άραγε μετά από εκατοντάδες χρόνια παραμονής ως εθνότητα στην περιοχή το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται και να ζητούν να αποκαλούνται πλέον Πελοποννήσιοι, ή έστω Πελοποννήσιοι της Αργολίδας (ας πούμε… “Delargos”), ακόμα κι αν εξακολουθούν να υπάρχουν ανάμεσα τους μερικοί καραγκιόζηδες που ισχυρίζονται ότι κατάγονται από τον Λεωνίδα και τον Αγαμέμνονα (!) και στην πραγματικότητα δεν τους λαμβάνει πλέον κανείς στα σοβαρά υπ’ όψιν παγκοσμίως πλην των «γνησίων» και εύθικτων Πελοποννησίων και υπολοίπων ελλαδιτών που, είτε έχουν προσωπικό ή κομματικό συμφέρον να ασχολούνται, είτε αποκτούν την υπόσταση που πιθανόν τους λείπει μέσα από αυτή την αντιπαράθεση;