Κατά την άποψη μου αυτό από το οποίο πάσχει η Αθήνα είναι όχι τόσο το γκράφιτι αυτό καθ’αυτό (πχ ένας παλιός,βρώμικος,άβαφτος τοίχος ενδεχομένως να είναι κάπως ωραιότερος ακόμα και με ταγκιές) αλλά η αίσθηση ότι ό,τι και να γίνει δεν πρόκειται να επιδιορθωθεί ποτέ. Ο καθαρισμός από τα γκράφιτι θα έπρεπε να είναι μηνιαία διαδικασία έτσι ώστε να καταλάβουν όσοι το κάνουν ότι δεν έχει νόημα να το συνεχίσουν. Το ίδιο ισχύει για τις σπασμένες στάσεις λεωφορείων, πινακίδες με αυτοκόλλητα (σας προκαλώ να βρείτε μία πινακίδα ΚΟΚ στην Αθήνα χωρίς αυτοκόλλητο) κτλ. Ακόμη, θεωρώ απαράδεκτο να υπάρχουν γκράφιτι μέσα και έξω από τα βαγόνια του ΗΣΑΠ και ΟΣΕ. Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι ένα θέμα (δείτε βίντεο πχ από trainspotters στο εξωτερικό και συγκρίνετέ τα με ελληνικά – αποκρουστικά και κακάσχημα τρένα) αλλά και η αίσθηση ότι ένα-δύο άτομα μπήκαν και έγραψαν ότι ήθελαν (και προφανώς θα μπορούσαν να κάνουν και ότι άλλο ήθελαν) και κανένας δεν νοιάζεται είναι ένα άλλο πιο σημαντικό θέμα. Τέλος, η ευθύνη μας βαρύνει όλους. Πρέπει να βομβαρδίζουμε καθημερινά τον δήμο με τηλέφωνα, mail και να αναφέρουμε ζημιές κτλ. Γιατί αλλιώς… σε 4 χρόνια πάλι.