Αγαπητή Rosestar, η ερωτώμενη δεν εξέφρασε απλά έτσι όπως το λες μία φοβία για την απώλεια των γονιών της, εξέφρασε και όλα τα υπόλοιπα μαζί που αναφέρεις. Το να αποδεχτείς το τετελεσμένο της ζωής είναι από τα πιο σημαντικά ζητήματα της ενηλικίωσης γιατί ότι φοβάσαι θα γίνει και μετά θα πρέπει να το διαχειριστείς. Φαντάζομαι ότι το ότι κλείστηκε η μητέρα σου στον εαυτό της ήταν επώδυνο και για αυτή αλλά και για τους υπόλοιπους στην οικογένεια. Έχω φίλη που έχασε τους γονείς της μετά τα 30 της και έπεσε σε τέτοια κατάθλιψη που καταστράφηκε ο γάμος της (δεν έχουν όλοι οι σύντροφοι τις ίδιες αντοχές στο πως να διαχειρίζονται τέτοιες καταστάσεις). Το αναγνωρίζει τώρα ότι η προσκόλησή της ήταν υπερβολική αλλά και αυτοί οι γονείς της την είχαν πολύ προστατευμένη. Εάν θέλουμε να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτά που μας φέρνει η ζωή, να επιβιώσουμε, πρέπει να είμαστε δυνατοί στις απώλειες, γιατί δεν γίνεται να τις αποφύγουμε. Και τα λέω εγώ που μιλάω στη μητέρα μου κάθε μέρα και είναι η καλύτερή μου φίλη και κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι ευτυχισμένη και υγιής για όσα περισσότερα χρόνια γίνεται. Αλλά δεν νιώθω το "παιδί" πια στη σχέση, είμαι αυτόνομη και ανεξάρτητη και όσο περνάνε τα χρόνια είμαι αυτή που προστατεύει και φροντίζει και όχι αυτή.