Υπό αυτήν την έννοια έχεις δίκιο. Όμως δεν σημαίνει κι ότι η σχέση ήταν ελαττωματική εξ αρχής αναγκαστικά! Τώρα την βλέπει ελαττωματική γιατί είναι εγκλωβισμένος. Αύριο αν ξαναβρεί το κέφι του κι οι υποχρεώσεις ελαφρύνουν (βρεθεί κάποιος να τους βοηθάει με το παιδί ή ελαφρύνει το οικονομικό ή αναζωογονηθούν σεξουαλικά) μπορεί να πάψει να το βλέπει έτσι. Οι μακροχρόνιες σχέσεις -ακόμα κι οι ιδανικότερες- περνούν από σαράντα κύματα. Είναι φυσικό επόμενο. Δεν σημαίνει ότι η σχέση είναι προβληματική ντε και καλά κι η "ιδανική σχέση" λειτουργεί πάντοτε παντού κι υπό οποιεσδήποτε συνθήκες ιδανικά. Κάθε σχέση αφορά δύο εξελισσόμενους ανθρώπους που δεν μένουν στατικοί αλλά διαμορφώνονται ανάλογα με τις συνθήκες και αλληλεπιδρούν και με το περιβάλλον τους. Αν εγκαταλείπαμε με το παραμικρό εις αναζήτησιν του πιθανόν καλύτερου ίσως να θυσιάζαμε ανθρώπους και βιώματα που αξίζουν αδίκως. Εφόσον υπάρχει σεβασμός και κοινοί στόχοι (και βεβαίως αγάπη) τα υπόλοιπα υπάρχουν τρόποι να βελτιωθούν. Φυσικά καλύτερα θα είναι ο εξομολογούμενος να μας διαφωτίσει. Εμείς απλώς μιλάμε ενώ αυτός κι η γυναίκα του τραβάνε το κουπί.