Όλη τη χρονιά μιλάω και εξηγώ σε γονείς ότι πρέπει να βάζουν όρια. Μαλλιάζει η γλώσσα μου. Σε τοίχο αν απευθυνόμουν μεγαλύτερη επιτυχία θα είχα. Τους εξηγώ πως όλα θα είναι και για τους ίδιους πιο εύκολα, αν το παιδί δεν κάνει ό,τι θέλει. Το χαβά τους οι γονείς. Μετά έρχονται και γκρινιάζουν.. κα Καζανάκι, πείτε του κάτι που δεν ακούει στο σπίτι.. εγώ του το είπα κι εχθές ότι αν δεν είναι ήσυχος θα το πω σε εσάς και θα το βάλετε τιμωρία. Όοοοοοοοοοοοχι ανόητοι! Δε θα το βάλω τιμωρία επειδή εσύ δε θέλεις να καταλάβεις πέντε πράγματα. Εκεί.. να υποφέρεις τώρα!Τα όρια ξεκινάνε στη βρεφική ηλικία. Τα παιδιά μπορεί να μη μιλάνε ακόμη αλλά καταλαβαίνουν. Και γίνονται φουλ χειριστικά, όπου τα παίρνει. Λόγω της δουλειάς μου, το αντιμετωπίζω στην καθημερινότητα αυτό. Παιδιά με όρια, είναι παιδιά ήρεμα. Κι όταν λέω ήρεμα εννοώ ότι δε βρίσκονται σε σύγχυση. Αλλά χρειάζεται χρόνος για να γαλουχίσεις τα παιδιά. Και κόπος. Πού καιρός όμως για να ασχοληθούμε μαζί τους; Χτύπησες αδύναμό μου σημείο. Κι έχω ακόμη διακοπές. Σταματάω εδώ το κράξιμο.