Μόλις τον περασμένο Δεκαπενταύγουστο, μαζευτήκαμε στο πατρικό για να γιορτάσουμε-περάσουμε παρέα με τους γονείς την ημέρα.Δεν ξέρω πως πήγε εκεί η συζήτηση και πιάσαμε την απιστία. Η μητέρα μου είπε κάποια στιγμή: "Εγώ δεν θα συγχωρούσα ποτέ την προδοσία" και άρχισα με τον αδερφό μου να την πειράζω και να την τσιγκλάω. Κάποια στιγμή, σηκωθήκαμε οι 3 μας, η μητέρα μου, ο αδερφός μου κι εγώ και πήγαμε στην κουζίνα για να την βοηθήσουμε και εκεί την ρώτησα εντελώς ξαφνικά αλλά σοβαρά: "Αν ανακάλυπτες ποτέ ότι ο πατέρας είχε άλλο παιδί, θα το δεχόσουν;" για να μου απαντήσει: "Αγάπησα, αγαπώ και θα αγαπώ οτιδήποτε δικό του!".Καταλαβαίνεις πως νιώσαμε όταν το ακούσαμε αυτό; Από μία γυναίκα που μοιράζεται την ζωή της 45 χρόνια με έναν άνθρωπο; Δεν έχω ακούσει ποτέ πιο όμορφη, ανθρώπινη, δυνατή κουβέντα. Αυτό το αναφέρω, σκέφτοντας την στάση του συντρόφου σου. Είναι αξιοθαύμαστος και σπάνιος, όπως η Ηλέκτρα αλλά κι εσύ.Ειλικρινά νιώθω υπερηφάνεια για το ανθρώπινο γένος για ανθρώπους σαν τους γονείς μου, σαν τον αδερφό μου που είναι ομοφυλόφιλος και πάντα λέω ότι μπορεί να γίνει καλύτερος γονιός απ'όσο θα μπορέσω να γίνω ποτέ εγώ γιατί είναι μακράν ο καλύτερος άνθρωπος όχι μονάχα της οικογένειας μας αλλά που έχω συναντήσει πουτέ. Για ανθρώπους σαν κι εσένα και τον πατέρα σου που κλαίει σαν παιδί.Με συγκίνησες πολύ πρωινιάτικα! :)