7# από που να το πρωταρχισω,αχ..καταρχήν να πω ότι έχω υπάρξει στην θέση η διαφορά βέβαια είναι ότι εγώ ήμουν 20 κ ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν αδελφός του πρώην μου..Το ξεπερνάς,ή μάλλον να το πω σωστά το βάζεις σε ένα μέρος μέσα σου όπως λέει κ η Α μπα που να είναι οντως διαχειρίσιμο.Εγώ δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν όταν πέρασαν τα χρόνια πια κ το είπα στην μαμά μου είδα στο πρόσωπο της όλα όσα θα ένιωθε αν της το έλεγα τότε,είδε όμως ότι εγώ είμαι καλά κ το άφησε κ εκείνη πίσω της,το ίδιο θα κάνει κ η δική σου η μαμά κ όλη η οικογένεια σου.Είναι κάτι που δεν περιμένει κανείς ότι θα συμβεί κ όταν συμβαίνει ο καθένας στην ζωή σου έχει τον δικό του τρόπο να το ξεπεράσει,μπορεί για την οικογένεια σου να αργήσει λίγο αλλά θα συμβεί.Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συνεχίσεις να είσαι δυνατή κ να ξέρεις πως όσο βλέπουν ότι πραγματικά το έχεις αφήσει πίσω σου θα το αφήσουν κ εκείνοι απλά για τους γονείς είναι πιο δύσκολο γιατί τους βαραίνουν τύψεις κ ενοχές κ το γιατί να μην ήταν εκεί να βοηθήσουν.Όσον αφορά το αγόρι σου θα σου πω ότι εγώ δεν το έλεγα σε κανέναν Όχι γιατί ένιωθα άσχημα απλά γιατί θεωρούσα ότι σε αυτόν που θα το πω θα πρέπει να είμαι σίγουρη ότι δεν θα αλλοιωθεί η εικόνα που έχει για μένα ,όποτε έκανα σχέση πήγαινε καλά κ κάποια στιγμή μετά από 3 χρόνια το είπα στον τωρινό άντρα μου πια.Όχι μόνο δεν άλλαξε κάτι αλλά μου είπε ότι μ'αγαπαει ακόμα περισσότερο,παντρευτηκαμε κ είναι σαν να μην συνέβη ποτέ.Ίσως λέω ίσως κ το αγόρι σου να μην άξιζε την κατάθεσή ψυχής που έκανες ,ίσως λέω ίσως τα ταμπού που έχει να μην τον αφήνουν να δει το γεγονός σαν γεγονός κ ότι εσύ είσαι καλά Και εν τέλει δεν αξίζει να στεναχωριέσαι για ένα άνθρωπο που η δική σου αλήθεια τον κάνει να απομακρύνεται κ να νιώθει άβολα με το κορμί σου κ εσένα.Ουφ σου στέλνω μια αγκαλιά Όχι από οίκτο ή λύπηση αλλά επειδή είσαι δυνατή κ αυτό με κάνει να νιώθω κ εμένα ακόμα πιο δυνατή.Υ.Π. συγνώμη για το σεντόνι