#2 Θέλω πραγματικά να σε ευχαριστήσω που αντέδρασες. Δεν είναι αυτονόητο, δεν το κάνουν όλοι και συχνά το μόνο που απομένει είναι η αποσιώπηση θέσεων για τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Συμφωνώ βέβαια με την α,μπα ότι πρέπει να διαλέγουμε τις μάχες μας, αλλά για κάθε μάχη χρειάζεται ένα μεγάλο ευχαριστώ. Σχετικά με το εξής σχόλιό σου "Θα ήθελα να πω πως αυτή η συζήτηση μου προκάλεσε τεράστιο εκνευρισμό και έπιανα τον εαυτό μου να μιλά με βία κάτι που δεν με κάνει περήφανη " , η άποψή μου είναι ότι αυτή είναι φυσιολογική αντίδραση κάτω από παράλογες συνθήκες και ότι ο θυμός είναι μέρος της ανάπτυξης μίας φεμινιστικής/αντιρατσιστικής και γενικότερα ακτιβιστικής ταυτότητας. Δες και αυτό το άρθρο που καταλήγει στο ότι οι ακτιβιστές δεν είναι θυμωμένοι, αλλά λογικά αντιτίθενται σε άδικες συνθήκες που οι ίδιοι καταλαβαίνουν πολύ καλά. http://thesocietypages.org/socimages/2014/12/26/concern-for-equality-linked-to-logic-not-emotion/