Aκριβώς. Χώρια που αν δεν είσαι ικανοποιημένη με τον εαυτό σου, πώς στο καλό θα ικανοποιήσεις έναν άλλον, οποιονδήποτε, σε οτιδήποτε ρόλο κατέχει στη ζωή σου;; Ακόμα κι αν εξαιρέσουμε την πιθανότητα ο άλλος να είναι δικτατορίσκος ή αναίσθητος και να μην δίνει δεκάρα τσακιστή που εσύ - η σύντροφός του - βγάζεις από το έλλειμμά σου κάτι παραπάνω για χάρη του, τότε είναι οπωσδήποτε ένα ανώριμο παιδάκι μέσα του καθώς δεν αντιλαμβάνεται ακόμα, σαν καμπάνα δυνατή που χτυπάει δίπλα στο τύμπανό του, πως πρώτος και κύριος εκείνος θα έπρεπε να μην ικανοποιείται που έχει δίπλα του έναν ανικανοποίητο άνθρωπο για σύντροφο που μένει σαν σύντροφός του μόνο για να ικανοποιήσει αυτόν. Δεν αντιλαμβάνεται ότι οφείλει να αναζητάει έναν ολοκληρωμένο ισότιμο άνθρωπο για να προχωρήσει μαζί του στη ζωή με αμοιβαιότητα. Και για να μην το αντιλαμβάνεται, δεν είναι ολοκληρωμένος ο ίδιος. Αν δεν μπορεί να το αντιληφθεί, είναι ίσως επειδή ψάχνει τη μαμά του ή επειδή ψάχνει ένα θύμα. Και είτε στη μία εκδοχή είτε στην άλλη, αυτό που ψάχνει το βρήκε στο πρόσωπo της γράφουσας. #3 Koίτα, πραγματικά δεν είναι πρόθεσή μου να κακολογήσω ή να χαρακτηρίσω κάποιον που δεν ξέρω, αλλά στην θέση σου θα αναρωτιόμουν γιατί με δέχθηκε πίσω ενώ βλέπει ότι η σχέση μας δεν με γεμίζει. Άντε, εγώ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να βάλω όριο, πες είμαι ανώριμη, δεν ξέρω τί μου γίνεται, παραδέρνομαι ανάμεσα στο μπρος και στο πίσω, ανάμεσα στα κουτάκια που έχω στο μυαλό μου, με διακατέχει μια θολούρα αυτή την στιγμή πες. Μα ΟΥΤΕ ΑΥΤΟΣ ΜΠΟΡΕΙ; Γιατί δεν μπορεί; Παραδέρνεται κι αυτός;Αγαπητή φίλη, στους άλλους δίνουμε από το περίσσευμά μας. ΠΟΤΕ από το υστέρημά μας! Γιατί τότε διπράττουμε προσβολή εναντίον της ψυχής μας. Κανένας άλλος δεν θα την σεβαστεί και δεν θα την τιμήσει, αν δεν την σέβεσαι και δεν την τιμάς εσύ πρώτη. Δεν παίζεις σε ταινία της Μάρθας Βούρτση για να σε χειροκροτήσει το κοινό για την αυτοθυσία σου. Κανένας δεν θα την εκτιμήσει. Αντιθέτως. Στην χειρότερη δυνατή περίπτωση πολλοί θα κοιτάξουν να σε εκμεταλλευτούν. Και στην καλύτερη δυνατή περίπτωση θα σε λυπούνται (μόνο που η λύπηση δεν αποτελεί σεβασμό) και θα σε συμπονούν ως καημένη (για να νιώθουν αυτοί τυχεροί με τα δικά τους ελαφρύτερα βάσανα - άλλωστε γι' αυτό βλέπανε και τη Μάρθα Βούρτση : για να δουν ως ελαφριές τις δικές τους προσωπικές σκοτούρες ή για να θυμηθούν το αβάσταχτο βάρος τους και να εκτονωθούν με το κλάμα που δήθεν ρίχνανε για τη Μάρθα). Αυτά στα υπογράφω με το περίσσιο ακάθαρτο αίμα μου.