3. Λοιπόν, ήταν απόκριες και ήμασταν σε ένα μπαράκι. Ήταν ντυμένος κοκκινοσκουφίτσα. Σηκωνόμαστε ταυτοχρονα απο τις θέσεις μας και θυμάμαι ακόμα να σκέφτομαι, "Α! Μια κοκκινισκουφίτσα! Είναι άντρας, είναι ωραίος, έχει πιο ωραία πόδια απο μένα". Μου χαμογέλασε και εγώ σκεφτόμουν ποιος είναι αυτός ο τύπος;! Οι φίλες μου με ρώτησαν αν τον ξέρω και κοιταζόμασταν έτσι. Πάνω στο κους κους ο κοκκινοσκουφίτσος, φεύγει. Μετά απο μήνες επιτέλους βρέθηκε ένας κοινός φίλος που σκηνοθέτησε τη γνωριμία. Παίζαμε χαλασμένο τηλέφωνο για 2 χρόνια και όταν επιτέλους βρήκαμε χρόνο να γνωριστούμε και να συζητήσουμε καταλήξαμε να έχουμε μια τέλεια σχέση για ένα χρόνο. Χωρίσαμε γιατί είχαμε υποχρεώσεις σε άλλες πόλεις και άλλες προτεραιότητες. Μετά ήταν η περίοδος των τσακωμών, της αδιαφορίας και τελικά της φιλικής επανασύνδεσης. Μπορώ να πω οτι όσο καλά πέρασα μαζί του τόσο με στεναχώρησε μετά. Άλλαξα τηλέφωνο και παρέες για να σταματήσει η επικοινωνία. Ήταν τρομερά κυκλοθυμικός σε παρανοϊκό βαθμό και έπρεπε να ξεκόψω για να ηρεμήσω λίγο. Γίναμε φίλοι και πάλι όταν περάσαμε μια Κυριακή μαζί και μου ζητούσε συγνώμη απο το μεσημεριανό που είχαμε πει να φάμε μέχρι τα μεταμεσονύχτια ποτά. Διατηρούσαμε επαφή απο μειλ και τηλέφωνο για χρόνια, ήξερα πως ότι και να του έλεγα δε θα με έκρινε και θα με συμβούλευε προς όφελος μου. Ξέρει περισσότερα για μένα απ οτι ξέρουν οι κολλητές μου φίλες.Ξαναχαθήκαμε γιατί πάλι δε φέρθηκε σωστά, εγώ τον έκραξα και έτσι έχουμε να μιλήσουμε κάτι χρόνια πάλι. Έμαθα πως θέλει να μιλήσουμε...