Πολύ σωστά το έθεσες, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.Στη δεύτερη σχολή που φοίτησα είχα 8 χρόνια διαφορά με τους συμφοιτητές μου. Αυτό δεν με εμπόδισε να κάνω αξιόλογες παρέες και φίλους. Ήμουν η πρώτη που παντρεύτηκε και στο πτυχίο έγκυος. Εγώ ξενύχταγα από ιώσεις και κατάθλιψη κι οι φίλες μου στα μπαράκια. Τώρα έχω παιδιά στην εφηβεία, διαζύγιο και ξανά κοινωνική ζωή, και οι φίλες μου μωρά. Ξέρω τι περνάνε, τρέχω να τις δω σε παιδότοπους. 'Οσες φιλίες διαλύθηκαν στη ζωή μου δεν ήταν ποτέ λόγω διαφοράς φάσης. Το μόνο πρόβλημα που κλονίζει φιλίες είναι ο εγωκεντρισμός. Κι όταν κάποιος έχει κάτι σοβαρό να αντιμετωπίσει, πάντα θα βρεθεί λίγος χρόνος για συμπαράσταση, ακόμα κι από το τηλέφωνο. Τι θα πει, παράτα τα όλα κι έλα? Έχει ειπωθεί εδώ κατά καιρούς και καλό είναι να το έχουμε υπόψη μας όλοι: δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου. Τα προβλήματα, οι συγκινήσεις, οι χαρές κι οι λύπες καλό είναι να μοιράζονται, όχι να μεταφορτώνονται. Ούτε θεωρώ σημαντικό να περνάνε όλοι τα ίδια για να συνεννοούνται: τις καλύτερες συμβουλές σε σοβαρά θέματα με τα παιδιά μου, μου τις έχουν δώσει φίλοι δια βίου εργένηδες - σες, προφανώς τα βλέπουν πιο αντικειμενικά!